Η άσκηση σκοπό έχει να μας παρακινήσει να απαρνηθούμε το εγώ μας. Είναι μια δυναμική πάλη του ανθρώπου να υπερβεί τα απρόσωπα – ατομικά στοιχεία της βιολογικής του φύσης, να ολοκληρωθεί μέσα από την σχέση με τον Θεό και τον συνάνθρωπό του. Κάνοντας την νηστεία της Εκκλησίας μας, υποτάσσουμε το εγώ μας στην καθολική πείρα της Εκλησίας, στο λειτουργικό τυπικό, στα μυστήρια, στην άσκηση που η Εκκλησία ορίζει, στην εγκράτεια, στις πράξεις φιλαδελφείας. Κόβουμε το θέλημά μας και δημιουργούμε προϋποθέσεις για μεταμόρφωση και νέκρωση των ατομικών επιθυμιών.
Η άσκηση που θα κάνουμε να είναι συνεπής και ολόκληρη. Αρχίσαμε την νηστεία και οφείλουμε, εάν δεν υπάρχουν λόγοι υγείας, να την τελειώσουμε. Οι πέντε μωρές παρθένες κατακρίθηκαν, γιατί δεν επέμεναν μέχρι τέλους στον αγώνα τους, «ενύσταξαν πάσαι και εκάθευδον».
Η νηστεία είναι το μέσο για να επιτύχουμε την εγκράτεια. Πολλοί υπερτιμούν την νηστεία και κάνουν ακρότητες, νομίζοντας πως έτσι θα κατορθώσουν την αρετή. Άλλοι, κι αυτοί είναι οι πιο πολλοί, την υποτιμούν και ρυθμίζουν την άσκηση σύμφωνα με το μυαλό τους. Οφείλουμε να μην υπερτιμούμε, ούτε να υποτιμούμε τις πνευματικές ασκήσεις. Σ᾽αυτό θα μας βοηθήσει και θα μας καθοδηγήσει ο πνευματικός. Η άσκηση να γίνεται με διάκριση.