Ο Απόστολος Παύλος λέει ξεκάθαρα στον μαθητή του Τιμόθεο ότι ο Χριστός γεννήθηκε για να σώσει τους αμαρτωλούς. Όσο η ανθρωπότητα εισέρχεται περισσότερο στην ανομία, τόσο γίνεται μεγαλύτερη η ανάγκη να Τον πιστέψουμε, να Τον ακολουθήσουμε, να Τον ακούσουμε. Έχει αποδειχθεί ότι είναι όντως ο μόνος ικανός για να μας σώσει.
Αρκετοί διαχρονικά περιέγραψαν άλλον ως σκοπό της έλευσής Του στον κόσμο μας. Τους άρεσε καλύτερα να τιμωρεί από το να επιβραβεύει∙ ν΄αποπέμπει από το να ελεεί∙ να ελέγχει από το να συγχωρεί. Έτσι νομίζουν ότι επαινεί την όποια ηθική τους. Μ’ αυτό τον τρόπο θα μπορούν αυτοί να κάνουν τα πάντα, με τον Χριστό απλό και μακρινό παρατηρητή της βιωτής τους.
Άλλοι Τον προτιμούν να μιλά για να Τον ακούν οι «δικοί» Του και να αναθεματίζει τους ξένους και διαφορετικούς. Να χαρίζει αγαθά και υγεία, παρά να ορίζει τρόπο ζωής. Η παροχολογία είναι ο προσφορότερος και ευκολότερος τρόπος να Τον αποδεχτούν. Αν έκανε ότι είχαν οι άνθρωποι κατά νου, δεν θα ήταν λυτρωτής Θεός, αλλά αυτών κατασκεύασμα κατά παραγγελία. Ισάξιο με τα θέλω τους και ισότιμο με τις ορέξεις τους.
Διαφορετικά ευτυχώς κινήθηκε ο Κύριος. Ασχολήθηκε με τ΄ άκρα της κοινωνίας για να τα φέρει στο κέντρο της και εντός του Παραδείσου. Ήξερε ότι θελημένα ή αθέλητα θα παρεξηγήσουν ή θα παρερμηνεύσουν τον σκοπό της επίγειας παρουσίας Του. Γι’ αυτό και έσπευσε να διευκρινίσει ότι, ήλθε για να ζητήσει και να σώσει αμαρτωλούς. Δεν ήθελε να κρίνει και να κατακρίνει, ούτε να δικάσει και να καταδικάσει.
Παρά ταύτα τέτοιες αρμοδιότητες άρπαξαν και άσκησαν κατά καιρούς αρκετοί, ιδίως μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο. Είναι όλοι όσοι που με την στάση τους αυτή σπεύδουν να ικανοποιήσουν ψυχολογικά, υπαρξιακά και εσχατολογικά προβλήματά τους. Αρέσκονται στην καταξίωση από τους ανθρώπους παρά στην εν ταπεινώσει εμφάνιση ενώπιον Κυρίου. Ο κομπασμός για τα επιτεύγματά τους φέρνει την προβολή κατορθωμάτων ενώπιον Του και στον περίγυρό τους. Είναι αρκετοί οι κατά φαντασία σωσμένοι, άρα δεν Τον έχουν ανάγκη.
Περισσότεροι ψάχνουν την σωτηρία τους ψαρεύοντας σε θολά νερά. Αφού είναι ιδεολογίες και εφευρέσεις ανθρώπινες διαψεύδονται, απογοητεύονται, κρημνίζονται. Ο Ιησούς ότι υπόσχεται το χαρίζει και ότι διδάσκει το εφαρμόζει. Γι’ αυτό και μπορεί να εμπνέει την ζωή μας και όχι να δραπετεύει απ’ αυτή. Κάθε άλλο πρόσωπο διδασκαλία, ή προσπάθεια είναι ανθρώπινα, γι’ αυτό παροδικά και στην ουσία αναποτελεσματικά. Απόδειξη όταν τελειώνει μια δοκιμασία, αρχίζει άλλη. Οριστικό τέλος θα δώσει η του Κυρίου χάρη, ευλογία και εύνοια. Κάθε φορά που θα Του απευθύνουμε προσευχή θα ειρηνεύουμε, οσάκις του καταθέτουμε την αμαρτία μας θα σωζόμαστε.
του Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Χρυσόπουλου