Αυτό σημαίνει, αδελφοί μου, ότι τα ουράνια πράγματα, τα πνευματικά πράγματα, αυτή η Χάρις του Θεού, ο ίδιος ο Θεός, σε κάποιους φανερώνεται και σε κάποιους δεν φανερώνεται. Από κάποιους ο Θεός τα αποκρύπτει. Όσο και να θέλουν αυτοί να τα βρουν, δεν πρόκειται να τα βρουν, γιατί τα κρύβει ο Θεός. Και σε κάποιους άλλους τα φανερώνει ο Θεός.
Εδώ είναι το μεγάλο θέμα. Σε ποιους είσαι, αδελφέ μου; Είσαι σ’ αυτούς που ο Θεός φανερώνει τα μυστήριά του, φανερώνει τους ουράνιους θησαυρούς, είσαι σ’ αυτούς στους οποίους ο Θεός δίνει τα πνευματικά αγαθά, δίνει τον εαυτό του ή είσαι στους άλλους που ό,τι και να κάνεις δεν πρόκειται να δεις τίποτε, δεν πρόκειται να βρεις τίποτε, διότι επιμελώς ο Θεός τα αποκρύπτει από σένα; Και τα αποκρύπτει, όπως λέει, από σοφούς και συνετούς. Δεν πρόκειται ποτέ, αδελφοί μου, ό,τι και να κάνει ένας υπερήφανος άνθρωπος, ένας εγωιστής άνθρωπος – θα μπαίνει, θα βγαίνει στην εκκλησία, μπορεί να συμμετέχει στα μυστήρια της Εκκλησίας – δεν πρόκειται να δει ποτέ τίποτε, δεν πρόκειται να αισθανθεί ποτέ τίποτε, διότι ο ίδιος ο Θεός αποκρύπτει τα αγαθά απ’ αυτόν και δεν πρόκειται να του τα αποκαλύψει.
Έχουμε πει και άλλη φορά: Περιτυλίγουμε ένα αντικείμενο με νάυλον. Όσο νερό κι αν ρίξουμε πάνω στο νάυλον, δεν πρόκειται στάλα να μπει μέσα. Ποταμοί να περάσουν από πάνω, μέσα στο αντικείμενο αυτό το οποίο είναι περιτυλιγμένο με το νάυλον δεν πρόκειται να μπει τίποτε. Έτσι είναι και οι ψυχές οι υπερήφανες, οι ψυχές εκείνες που θεωρούν τον εαυτό τους ότι είναι σπουδαίος, ότι είναι σοφός, ότι τα ξέρει όλα, οι ψυχές που έχουν εγωισμό, υπερηφάνεια και οίηση. Σαν να είναι περιτυλιγμένες με κάποιο νάυλον και δεν θα αισθανθούν ποτέ τα αγαθά του Θεού. Μπορεί να το θέλουν, μπορεί να το λένε, μπορεί να το επιζητούν, αλλά δεν είναι ο δρόμος απλώς το να ζητάς. Ο δρόμος είναι να ταπεινωθείς, οπότε έρχεται και σε βρίσκει ο Θεός. Διότι, όπως λέει, αυτά τα αγαθά ο Θεός τα αποκαλύπτει, τα φανερώνει, στα νήπια.
Φυσικά, δεν εννοεί τα νήπια που είναι στην κούνια τους, αλλά εννοεί αυτούς οι οποίοι είναι ταπεινοί, είναι απλοί, εννοεί αυτούς οι οποίοι εμπιστεύονται στον Θεό και δεν έχουν περί πολλού τον εαυτό τους και δεν νομίζουν ότι είναι σπουδαίοι και ότι είναι το κάτι άλλο, αλλά γυμνοί και τετραχηλισμένοι ενώπιον του Θεού παίρνουν την τελευταία θέση και είναι όπως ένα νήπιο, όπως ένα παιδί – που είπε σ’ άλλη περίπτωση ο Κύριος – που είναι ταπεινό, απλό, που έχει μια αθωότητα, έχει μια αγνότητα, έχει μια ακακία.
Παρακαλώ, αδελφοί μου, την αγάπη σας να προσέξουμε και να πάρουμε ο καθένας μας την ωφέλεια που μπορούμε να πάρουμε.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1999, σελ. 156.