O Θεός Πατέρας της «Κυριακής» Προσευχής
Του Αρχιμ. Νεκτάριου Πόκκια, Ηγούμενου της Ι. Μονής Θάρρι Ρόδου στην «Κιβωτο της Ορθοδοξίας»
Στην Kυριακή προσευχή που είναι η πρώτη προσευχή την οποία όλοι μας από μικροί μαθαίνουμε, λέμε: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς…». Αποκαλούμε δηλαδή τον Θεό, Πατέρα μας, που κατοικεί στον ουρανό. Όλοι είμαστε παιδιά Του και όλοι πρέπει να αναγνωρίζουμε την πατρότητα Του γιατί έτσι στηριζόμαστε, θωρακιζόμαστε και ωφελούμαστε.
Βέβαια πολλοί άνθρωποι αρνούνται να Τον ομολογήσουν. Άλλοι πάλι δεν θέλουν να λένε ότι είναι χριστιανοί, είτε από αδιαφορία είτε από αισθήματα κατωτερότητας που αναφύονται μέσα τους. Τέτοιοι τύποι νωθροί και νωχελικοί, όπως είναι, αποφεύγουν να κάνουν οποιαδήποτε συζήτηση για τον Χριστό. Είναι αυτοί που κόπτονται υπέρ της ελευθερίας της θρησκευτικής έκφρασης και άλλων παρομοίων επιχειρημάτων, τα οποία όμως με λίγη καλή θέληση αποδεικνύονται έωλα και εύκολα καταρρίπτονται.
Μέσα από μία απλή ιστορία θα φανεί πόσο αγνώμονες μπορούμε να αποδειχθούμε πολλοί από εμάς με τα λόγια μας ή με την συμπεριφορά μας, έναντι ευεργεσιών που απολαμβάνουμε.
Ένας φτωχός πατέρας ζώντας σε ένα μακρινό χωριό, με πολύ κόπο και μόχθο σπούδασε τον πρωτότοκο γιό του, στην πρωτεύουσα. Προσπαθούσε, παρά τις στερήσεις και τις οικονομικές δυσκολίες, να του στέλνει τακτικά χρήματα και να τον βοηθάει για να τελειώσει γρήγορα τα μαθήματά του.
Ήλθε ο καιρός που το παιδί τελείωσε και έπρεπε να ορκισθεί. Αφού έμαθε την ημερομηνία που θα έπαιρνε το πτυχίο, ειδοποίησε τον πατέρα του να έλθει με το άλογο από το χωριό, για να τον παραλάβει. Εκείνος χαρούμενος και υπερήφανος για την πρόοδο του γιού του, στόλισε με λουλούδια το άλογο και ετοιμάσθηκε να πάει στην πρωτεύουσα για να παραλάβει τον πτυχιούχο κανακάρη του! Ο γιός ήταν έτοιμος να ανέβει στο άλογο για να πάνε στο χωριό και ο πατέρας με δάκρυα στα μάτια ευχαριστούσε τον Θεό γιατί αξιώθηκε να δει τον γιό του επιστήμονα. Συγκινητικές στιγμές ζούσαν και οι δύο. Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό ξεκίνησαν για το χωριό, ο πατέρας πεζοπόρος και ο γιός καβαλάρης. Στον δρόμο που προχωρούσαν συνάντησαν ένα παλιό παιδικό φίλο συγχωριανό. Μετά από τόσα χρόνια βρέθηκαν πάλι μαζί και οι μνήμες ξαναζωντάνεψαν, ενώ η χαρά τους ήταν έκδηλη. Κάποια στιγμή ο συγχωριανός ρωτάει τον φίλο του επιστήμονα. Έχω μία απορία! Αυτός που σε κουβαλάει με το άλογο, ποιος είναι; Είναι «ο αγωγιάτης μου», τού απαντά αμέσως ο καβαλάρης γιός, εννοώντας τον πεζοπόρο πατέρα του, τον άνθρωπο που, παρά την φτώχεια και την δυσκολία του, προσπαθούσε νύκτα μέρα να εργάζεται σκληρά για να μη στερηθεί τίποτε ο γιός του. Φαντάζεσθε την προσβολή του πατέρα και την απογοήτευσή του! Ο καλοντυμένος γιός, ο σπουδασμένος, ο επιστήμονας, δεν ήθελε να έχει πατέρα με ηλιοκαμένο πρόσωπο και ροζιασμένα χέρια. Ντράπηκε να τον ομολογήσει μη τυχόν και τον παρεξηγούσαν, γι΄ αυτό και τον αποκάλεσε αγωγιάτη του!
Μη βιάζεσθε, όμως! Μη σπεύσετε να κατακρίνετε την πράξη και ενέργεια του γιου που, στην ουσία, ντρέπεται να ομολογήσει τη «συγγένειά» του, την προσωπική του, δηλαδή και οικογενειακή του ταυτότητα. Γιατί, την ίδια ώρα, ίσως στο πρόσωπο αυτού του γιού, καθένας από εμάς, πιθανότατα, να αντικρίσει και αναγνωρίσει τον ίδιο του τον εαυτό, καθώς, πολλές φορές, και εμείς έτσι λειτουργούμε: ντρεπόμαστε να δηλώσουμε τη «συγγένειά» μας και θεία και ουράνια καταγωγή μας!
Αλήθεια πόσοι άνθρωποι κυκλοφορούν καθημερινά ανάμεσα μας οι οποίοι αν και ευεργετημένοι είτε αρνούνται, είτε φοβούνται να ομολογήσουν τον Χριστό; Δεν θέλουν να δείξουν στον περίγυρο τους ότι πιστεύουν, ότι διαβάζουν το Ευαγγέλιο, ότι έχουν σχέση με την Εκκλησία. Δεν θέλουν να τους θεωρούν οπισθοδρομικούς και καθυστερημένους. Στην πραγματικότητα όμως, με τέτοιες συμπεριφορές, δείχνουν το σύμπλεγμα κατωτερότητας που τους διακατέχει.
Για τον άνθρωπο της πίστεως, ο Θεός είναι Αυτός που προστατεύει, που αγαπάει, που επισκοπεί. Είναι Αυτός που θυσιάστηκε για εμάς όλους τους αμαρτωλούς. Είναι Αυτός που πρέπει να Τον ευχαριστούμε και να Τον δοξολογούμε κάθε στιγμή της ζωής μας για όλες τις φανερές αλλά και για όλες τις αφανείς ευεργεσίες που τόσο πλουσιοπάροχα δίνει σε όλους μας. Είναι Αυτός που πρέπει να Τον ομολογούμε χωρίς φόβο και πάθος, γιατί σ’ Αυτόν ανήκει η δόξα η τιμή και η προσκύνησις εις τους αιώνες των αιώνων. Εμείς θα εξακολουθούμε να Τον απαρνιόμαστε;
Κάποτε, θυμάμαι έναν ταπεινό αγιορείτη να λέγει σε προσκυνητές, μεταξύ των οποίων πολλοί νέοι: «Παιδιά μου, όπου βρίσκεστε, να κάνετε το σημείο του σταυρού. Ειδικά όταν διέρχεστε από ορθόδοξο ναό. Είναι έκφραση πίστεως, ένδειξη σεβασμού, κυρίως όμως είναι ταυτότητα. Είναι ομολογία, είναι επίθεση στα έργα του διαβόλου, είναι χαιρετισμός στους αγίους του Θεού. Είναι παρρησία προς το Θεό, αγγέλων ευλογία και φυγαδευτήριο κάθε εχθρικής προσβολής και αλλοτρίας επιθέσεως».
Πράγματι! Να ομολογούμε τον Χριστό οπουδήποτε και με κάθε τρόπο. Είναι Πατέρας και είμαστε παιδιά Του. Και μάς εξηγόρασε με το Ίδιο το Αίμα Του. Μη λησμονούμε, λοιπόν, ας μην ξεχνιόμαστε. Είμεθα ουρανοπολίτες και αγωνιζόμαστε επί της γης με φιλότιμο και αυταπάρνηση, αλλά προσδοκούμε ουράνιο πολίτευμα και ανάσταση νεκρών.
Άλλωστε, ως οι άγιοι Πατέρες μάς προτρέπουν, η εκούσια ομολογία καθιστά τον άνθρωπο στη χορεία των Ομολογητών και ηγαπημένων μαθητών του Χριστού και, αντιπέρα, η εκούσια άρνηση ομολογίας ή η αυτοθέλητη αποφυγή της ταιριάζει σε ανθρώπους δειλούς, χλιαρούς που πόρρω απέχουν από τη χορεία των μαθητών Εκείνου.
