Ο Θεός θα αποδώσει δίκαιο
Περισσότερο από κάθε άλλη φορά σήμερα, καίτοι είναι τόσο πολιτισμένη η κοινωνία μας και τόσο έχουμε προχωρήσει στα τεχνικά μέσα, βλέπουμε την αδικία. Μερικές φορές την υφιστάμεθα κι εμείς οι ίδιοι, αλλά τη βλέπουμε να γίνεται και σε βάρος άλλων. Και σαν από μέσα του κανείς να ζητάει δίκαιο, να ζητάει δικαιοσύνη, να ζητάει την επέμβαση του δίκαιου Θεού.
Να μην έχουμε απολύτως καμιά αμφιβολία ότι ο Θεός, αν χρειασθεί, θα επέμβει και θα αποδώσει δίκαιο. Δεν θα αφήσει ο Θεός καμία περίπτωση εν αδίκω, δεν θα αφήσει ο Θεός κανέναν, αν μπορώ να το πω έτσι, από αυτής της απόψεως παραπονούμενο, αλλά κάποτε θα αποδώσει δίκαιο, κάποτε θα κρίνει δίκαια, και καθένας θα βρει το δίκιο του, και καθένας που ενήργησε άδικα θα μπει στη θέση του.
Πολλές φορές ο Θεός αργεί να ενεργήσει, αργεί να επέμβει. Κάποιες μάλιστα φορές το αφήνει για το απώτερο μέλλον, το αφήνει ίσως ακόμη και για τη Δευτέρα Παρουσία. Εμείς όμως να πιστεύουμε ότι, εφόσον υπάρχει ο δίκαιος Θεός, ο οποίος κρίνει πάντοτε δίκαια, εφόσον υπάρχει αυτός ο Θεός που είναι αγαθός, εύσπλαχνος και μας αγαπά και βλέπει τι μας συμβαίνει, και ως Θεός που είναι έχει τη δύναμη να επέμβει και δεν φοβάται κανέναν ούτε εμποδίζεται από κανέναν, τελικά όμως δεν επεμβαίνει, εφόσον λοιπόν πιστεύουμε σε έναν τέτοιο Θεό, να πιστεύουμε έτσι, ωσάν να έγινε η δίκη και ωσάν να αποδόθηκε δίκαιο, άσχετα αν ο Θεός δεν επενέβη.
Ο Θεός γνωρίζει γιατί δεν επεμβαίνει· οπωσδήποτε όμως το κάνει για το καλό μας και όχι για το κακό μας. Δεν μας αφήνει για να μας βασανίζουν οι άλλοι, να μας ταλαιπωρούν και να μας αδικούν· όχι. Αφήνει για να ταπεινωθούμε περισσότερο, για να πιστέψουμε σ’ αυτόν περισσότερο, για να υποστούμε μερικά πράγματα για την αγάπη του, και έτσι να ευλογηθούμε πιο πολύ και να στεφανωθούμε μια μέρα.
Ενθυμείσθε ότι στην Αποκάλυψη λέει: «Ο αδικών αδικησάτω έτι» (Αποκ. 22:11). Όχι μόνο δεν επεμβαίνει μερικές φορές ο Θεός, ενώ βλέπει τον άδικο να οργιάζει ενεργώντας αδίκως, όχι μόνο δεν τον σταματά, αλλά σαν να του λέει: «Είσαι άδικος και αδικείς; Να αδικήσεις ακόμη περισσότερο, να αδικήσεις κι άλλο, να αδικήσεις όσο θέλεις».
Θυμάστε, μια Κυριακή πρωί είπαμε ότι ο Θεός αφήνει τον αμαρτωλό, τον κακό, τον άδικο να ενεργήσει όπως θέλει –«και ο ρυπαρός ρυπαρευθήτω έτι»– αφήνει το κακό να οργιάσει όσο θέλει, να εκδηλωθεί όσο θέλει, για να εκφυλισθεί τελικά το κακό. Και το καλό, κάτω ακριβώς από τα ποδοπατήματα του κακού, ο δίκαιος, κάτω από το όργιο της αδικίας του αδίκου, λάμπει περισσότερο, ωφελείται περισσότερο, και το καλό αναδεικνύεται περισσότερο.
Ο Θεός, αδελφοί μου, έτσι βρίσκει ότι είναι καλύτερα να ενεργήσει· και πρέπει ως άνθρωποι δικοί του, που πιστεύουμε στην πανσοφία του και στην αγαθότητά του, να το δεχθούμε αυτό και να μη σκανδαλιζόμαστε από την αδιαφορία, αν μπορώ να πω έτσι, του Θεού, από το ότι δηλαδή δείχνει σαν να είναι αδιάφορος και να μην επεμβαίνει.
Να συνηθίσουμε να είμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι να περάσει από πάνω μας το κακό, και να φθάσει μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο. Ο Θεός μπορεί να το αφήσει έτσι, για να εκφυλισθεί το κακό ως κακό, για να αυτοκαταργηθεί, και για να εξαγνισθεί, να αγιασθεί, να λευκανθεί ο δίκαιος, ο άνθρωπός του, ο άνθρωπος που ελπίζει και πιστεύει σ’ αυτόν.
Δεν θ’ αφήσει ο Θεός, αδελφοί μου, κανέναν στην έπαρσή του· δεν θ’ αφήσει κανέναν στον κομπασμό του και με τα τρόπαια των εγκλημάτων του και των αδικιών του. Όλοι μια μέρα θα περάσουμε από το δικαστήριο του Θεού, όλοι μια μέρα θα σταθούμε μπροστά στον δίκαιο Θεό και θα δώσουμε λόγο, και καθένας θα πάει στη θέση του. Αυτός που αδικήθηκε θα βρει το δίκαιο, και αυτός που αδίκησε θα πάει στη θέση του.
Να μη φοβηθούμε λοιπόν από τίποτε και από κανέναν. Μπορεί όχι μόνο να μας αδικήσουν, αλλά και να μας λιώσουν, να μας ψήσουν. Να μη φοβηθούμε. Αυτός είναι ο θρίαμβος του ανθρώπου του Θεού, του χριστιανού.
Ο Χριστός νίκησε και θριάμβευσε την ώρα που πέρασε από πάνω του το κακό σαν οδοστρωτήρας. Τότε το κακό τσακίστηκε, συνετρίβη, και ο Χριστός θριάμβευσε. Και αργότερα πάλι οι λύκοι, οι άγριοι λύκοι, τα ανήμερα θηρία ορμούν στους ανθρώπους του Χριστού, που είναι πρόβατα –«ιδού αποστέλλω υμάς ως πρόβατα εν μέσω λύκων» (Ματθ. 10:16)– αλλά τελικώς εκείνοι που κατατροπώνονται και νικώνται είναι οι λύκοι· τα πρόβατα είναι εκείνα που νικούν.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Ο άνθρωπος του Θεού”, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2002, σελ. 213.
