Ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας πληροφορεί για την προκατάληψη που υπήρχε για το ποιος δικαιούται να ακούσει το αναστάσιμο μήνυμα του Κυρίου , άρα και το ποιος θα σωθεί. Νόμιζαν πως μόνο οι Ιουδαίοι είχαν αυτό το δικαίωμα. Η απάντηση έρχεται αβίαστα από τη συνάντηση του Χριστού με την Σαμαρείτιδα στο πηγάδι του Ιακώβ και που ιστορεί το Ευαγγέλιο της ημέρας. Υπάρχει φανερή η σύνδεση των αγιογραφικών περικοπών.
Η προκατάληψη όπου υπάρχει ή όταν καλλιεργείται μόνο κακό φέρει. Δεν αφήνει αυτούς που την έχουν να δουν την αλήθεια, να φανεί το καλό, να αξιοποιηθεί το χάρισμα. Η απόρριψη προσώπων, ιδεών, πράξεων με προσωπικά (άρα και υποκειμενικά) κριτήρια είναι έγκλημα πρώτιστα κατά του ανθρώπου και ύστερα έναντι αυτής της ιστορίας. Η καταγωγή, το παρελθόν, οι οικείοι δεν μπορεί να είναι κριτήριο αποδοχής του άλλου. Η αδικία παραμονεύει, η αστοχία ελλοχεύει. Γιατί όμως;
Οφείλουμε να δίνουμε στον άλλο το δικαίωμα να εκφράζεται χωρίς περιορισμούς, να κυκλοφορεί χωρίς ετικέτες, να ζει χωρίς κηδεμονίες, να απολογείται δεόντως και ευθαρσώς όταν κατηγορείται . Σε νοσηρές καταστάσεις ποικιλόμορφου διαχωρισμού της ανθρωπότητας, στήθηκαν πόλεμοι, φύτρωσαν καθεστώτα, χάθηκαν υπολήψεις.
Ο λόγος του Κυρίου είναι δεδομένος. Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να αξιοποιήσει τα τάλαντά του και να μετανιώσει για τις πτώσεις του. Δεν επιτρέπεται στους μετά Χριστό χρόνους να χωρίζονται ακόμα οι άνθρωποι με κριτήριο την καταγωγή, τη μόρφωση, τη θρησκεία, την ιδεολογία. Τότε η Εκκλησία δεν θα ήταν θεραπευτήριο, αλλά δικαστήριο. Δεν θα δέχονταν τους πάντες , αλλά τους μερικούς. Κριτήρια θα είχε κοσμικά και όχι φιλάνθρωπα. Δεν θα είχε αξία ο αγώνας , αλλά η προβολή.
Οφείλουμε να πούμε με τον τρόπο μας ένα βροντερό όχι στις προκαταλήψεις. Μην εξετάζουμε την εξωτερική έκφραση και εμφάνιση, αλλά το τι κρύβει στα εσώψυχά του ο άλλος. Οι αντιλήψεις, οι επιλογές, οι συναναστροφές δεν πρέπει να είναι όροι σύγκρισης και υποδοχής του άλλου. Μη λησμονούμε, άλλωστε, ότι την επόμενη στιγμή μπορεί να βρεθούμε εμείς σε δυσχερέστερη θέση. Τότε με τι θράσος θα αναζητήσουμε τη βοήθεια και τη συμπαράσταση, όταν δεν έχουμε να δείξουμε πολλά. Ταυτόχρονα πόσο μας πειράζει όταν οι εκτός χώρας μας αποδίδουν χαρακτηρισμούς των τεμπέληδων, των σκανδαλοποιών, των μέθυσων κ.ο.κ. Η εθνική μας συνείδηση πληγώνεται βάναυσα στις περιπτώσεις αυτές.
Ο Ιησούς το ξεκαθάρισε με λόγια και έργα και ο Απόστολος το εννόεισαι απερίφραστα. Όχι στις προκαταλήψεις! Η ισότητα όλων των βαπτισμένων ενώπιόν Του είναι όρος απαραβίαστος. Χρειάζεται υπέρβαση πρακτική και λεκτική και όχι επίπλαστη. Η Εκκλησία αιώνες τώρα διδάσκει τους πάντες, στεφανώνει τους αγωνιστές και νουθετεί τους άτακτους. Όλους τους βλέπει ως παιδιά Της και έτσι τους συναναστρέφεται.
Του αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου,
Θεολόγου, Διδάσκοντος Παν/μίου Πειραιώς