Οι Άγιοι Ακύλας και πρίσκιλλα
Γράφει ο π. Γεώργιος Παπαβαρνάβας
Ἕνα εὐλογημένο καὶ ἀγαπητὸ ζευγάρι ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπῆρξαν συνεργάτες τοῦ ἀποστόλου Παύλου, χάριν τοῦ ὁποίου κινδύνευσαν μὲ αὐταπάρνηση, καὶ ἦταν αὐτοὶ ποὺ ἔφεραν στὴν πίστη τὸν θερμὸ κήρυκα Ἀπολλώ. Σὲ αὐτοὺς τοὺς δύο ἁγίους, ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει πολλά!
Οἱ Ἀπόστολοι Ἀκύλας καὶ Πρίσκιλλα ἦσαν ἕνα εὐλογημένο ἀνδρόγυνο. Κατάγονταν ἀπὸ τὸν Πόντο καὶ κατοικοῦσαν στὴν Κόρινθο. Ἦσαν καὶ οἱ δύο σκηνοποιοὶ στὸ ἐπάγγελμα καὶ εἶχαν τὴν μεγάλη εὐλογία στὴν ζωή τους νὰ γνωριστοῦν μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, ὅταν ἐκεῖνος πῆγε στὴν Κόρινθο. Τὸν φιλοξένησαν στὸ σπίτι τους καὶ ἐργάζονταν μαζί, ἀφοῦ ἦσαν ὁμότεχνοι. Ὅπως εἶναι γνωστὸν ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν γιὰ νὰ ἐξασφαλίζῃ τὰ καθημερινὰ ἔξοδά του καὶ νὰ μὴν ἐπιβαρύνῃ κανέναν, ἀσκοῦσε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ σκηνοποιοῦ.
Οἱ ἅγιοι Ἀκύλας καὶ Πρίσκιλλα συνδέθηκαν μαζί του καὶ ἔγιναν ἔμπιστοι φίλοι καὶ συνεργάτες του. Ἦταν γι’ αὐτοὺς ἀπλανὴς διδάσκαλος καὶ φωτισμένος πνευματικὸς Πατέρας. Τὸ ὅτι δὲν εἶχαν σαρκικὰ παιδιὰ τοὺς διευκόλυνε, σίγουρα, στὶς μετακινήσεις τους καὶ τοὺς ἔδωσε τὴν δυνατότητα νὰ τὸν ἀκολουθήσουν σὲ διάφορες περιοδεῖες του. Τὸν διακονοῦσαν καὶ συγχρόνως τρέφονταν μὲ τὰ ζωήρρυτα νάματα τῆς θεόπνευστης διδασκαλίας του. Σὲ μερικὲς ἐπιστολές του, ὅπως στὴν Α’ πρὸς Κορινθίους καὶ στὴν Β’ πρὸς Τιμόθεον, τοὺς στέλλει χαιρετισμούς. Στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολὴ του τοὺς ἐπαινεῖ καὶ τοὺς εὐχαριστεῖ ὁ ἴδιος προσωπικά, ἀλλὰ καὶ ἐκ μέρους τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν, γιὰ τὴν αὐταπάρνηση καὶ τὴν ἀνιδιοτελῆ τους ἀγάπη. «Χαιρετῆστε τὴν Πρίσκιλλαν καὶ τὸν Ἀκύλαν, τοὺς συνεργάτας μου ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, οἱ ὁποῖοι χάριν τῆς ζωῆς μου ἐκινδύνευσαν νὰ ἀποκεφαλισθοῦν καὶ τοὺς ὁποίους ὄχι μόνον ἐγὼ εὐχαριστῶ, ἀλλὰ καὶ ὄλαι αἱ Ἐκκλησίαι τῶν ἐθνῶν» (κέφ. ἰστ’, 3-4).
Μελετώντας τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, ποὺ συνέγραψε ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, τοὺς βλέπουμε μαζὶ μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο στὴν Συρία καὶ κατόπιν στὴν Ἔφεσο. Μάλιστα στὴν Ἔφεσο συναντήθηκαν μὲ τὸν Ἀπολλώ, τὸν ὁποῖον ἐπῆραν κοντά τους καὶ τοῦ ἀνέπτυξαν ἀκριβέστερα τὴν «ὁδὸν τοῦ Θεοῦ». Ὁ Ἀπολλὼ ἦταν φλογερὸς κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλὰ δὲν γνώριζε τὰ περὶ τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «δὶ’ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τῶν Ἀποστόλων», στοὺς βαπτιζομένους. Αὐτὸς ἐγνώριζε μόνον τὸ βάπτισμα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, τὸ ὁποῖο ὅμως ἦταν βάπτισμα μετανοίας.
Λαμβάνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία τοῦ ἁγίου αὐτοῦ ἀνδρογύνου πολλὰ μποροῦμε νὰ ἀναπτύξουμε. Περιοριζόμαστε ὅμως στὰ παρακάτω:
Πρῶτον, τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν εἶχαν ἀποκτήσει παιδιὰ δὲν ἔπαιξε ἀρνητικὸ ρόλο στὴν ζωή τους καὶ δὲν στάθηκε ἱκανὸ νὰ παγώση τὴν ἀγάπη τους καὶ νὰ ψυχράνη τὶς μεταξύ τους σχέσεις, ὅπως συμβαίνει, δυστυχῶς, σὲ πολλὲς περιπτώσεις. Καὶ τοῦτο γιατί ἡ ποιότητα τῆς ἀγάπης τοὺς ἦταν τέτοια, ποὺ δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ ἐπηρεασθῆ ἀπὸ αὐτὸ τὸ γεγονός. Ἦταν ἀληθινὴ ἀγάπη, ἀνιδιοτελὴς καὶ ὄχι σαρκικὴ καὶ ἐμπαθής. Ἀγαποῦσαν καὶ οἱ δύο τὸν Θεὸ καὶ αὐτὴ ἡ ἀγάπη τοὺς ἔνωνε καὶ μεταξύ τους. Τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν τεκνοποίησαν τὸ εἶδαν σὰν θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἔκαναν ὑπακοή, διατηροῦντες ἔτσι τὴν ἐσωτερικὴ εἰρήνη καὶ τὴν ἑνότητα μεταξύ τους.
Βέβαια, τὰ παιδιὰ εἶναι καρπὸς τῆς συζυγίας καὶ ἡ ἀπουσία τους δημιουργεῖ ἴσως κάποια προβλήματα. Αὐτό, ὅμως, δὲν σημαίνει ὅτι ἡ παρουσία τῶν παιδιῶν στὸν γάμο εἶναι χωρὶς προβλήματα. Πρέπει νὰ συνειδητοποιηθῆ ἀπὸ τοὺς συζύγους ὅτι τὰ παιδιὰ εἶναι καρπὸς καὶ ὄχι σκοπὸς τοῦ γάμου. Γιατί σκοπὸς τοῦ κατὰ Χριστὸν γάμου, ὅπως καὶ τῆς κατὰ Χριστὸν παρθενίας, εἶναι ἡ θέωση, ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς. Ὁ γάμος, ὅπως καὶ ἡ παρθενία εἶναι δύο δρόμοι ποὺ ὁδηγοῦν στὸ ἴδιο τέλος. Ὅταν τίθεται ἡ τεκνοποιία ὡς ὁ σκοπὸς τοῦ γάμου, τότε εἶναι φυσικὸν στὴν ἀντίθετη περίπτωση νὰ ὑπάρχη ἀπογοήτευση μὲ ὅλα τὰ ἐπακόλουθα. Ἐὰν θεωρεῖται πρόβλημα καὶ δοκιμασία ἡ ἀπουσία τῶν παιδιῶν στὸν γάμο, ἡ παρουσία καὶ ἡ ἀνατροφὴ τοὺς εἶναι στὴν πραγματικότητα γολγοθὰς καὶ σταυρός. Ἡ ἀποδοχὴ τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, σὲ κάθε περίπτωση, διασφαλίζει τὴν ἐσωτερικὴ εἰρήνη καὶ τὴν ἑνότητα μεταξὺ τῶν συζύγων. Ἡ ἀνιδιοτελὴς προσφορὰ καὶ ἡ διακονία πρὸς τοὺς «ἐλαχίστους ἀδελφούς του Χριστοῦ», συμβάλλει τὰ μέγιστα στὴν ἀπόκτηση ἐσωτερικῆς πληρότητος.
Δεύτερον, τὸ ὅτι δέχονταν τὴν καθοδήγηση καὶ τὶς συμβουλὲς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στὰ διάφορα προβλήματα ποὺ ἀναφύονταν στὶς μεταξύ τους σχέσεις, αὐτὸ εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα νὰ διασφαλίζεται ἡ μεταξύ τους ἑνότητα καὶ νὰ αὐξάνῃ ἡ ἀγάπη. Καὶ αὐτὸ εἶναι πολὺ σημαντικό, τὸ νὰ μὴ φθίνῃ, δηλαδή, καὶ νὰ ξεθωριάζῃ ἡ ἀγάπη μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου, ἀλλὰ ἀντίθετα νὰ αὐξάνεται καὶ νὰ δυναμώνῃ. Τὸ νὰ ἔχουν οἱ σύζυγοι πνευματικὸ Πατέρα καὶ νὰ τὸν συμβουλεύονται, αὐτὸ δὲν δεσμεύει τὴν ἐλευθερία τους. Ἀντίθετα, μάλιστα, τὴν διασφαλίζει καὶ τοὺς βοηθᾶ νὰ ἀποφεύγουν τὰ μεγαλύτερα καὶ σοβαρότερα λάθη καὶ νὰ φθάνουν στὴν, κατὰ τὸ δυνατόν, ὀρθότερη λύση τῶν διαφόρων προβλημάτων, ποὺ ἀντιμετωπίζουν, κατὰ καιρούς, στὴν ζωή τους. Ὁ πνευματικὸς Πατέρας ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ βοηθᾶ οὐσιαστικά, ἐπειδὴ τὸ κάνει μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸ πρόβλημα καὶ γι’ αὐτὸ ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ βλέπη τὰ πράγματα καθαρότερα καὶ νὰ τὰ ἀντιμετωπίζῃ μὲ νηφαλιότητα καὶ ψυχραιμία.
Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου, ὅταν ψάλλεται ὁ «χορὸς τοῦ Ἠσαΐα», ὁ Ἱερεὺς προπορεύεται τῶν Νεονύμφων κρατώντας στὰ χέρια τοῦ τὸ Εὐαγγέλιο. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ Ἱερεύς, ὡς πνευματικὸς Πατέρας, πρέπει νὰ προπορεύεται καὶ οἱ νεόνυμφοι νὰ τὸν ἀκολουθοῦν, δηλαδὴ νὰ τὸν συμβουλεύονται καὶ νὰ τὸν ὑπακούουν. Καί, βέβαια, αὐτὸς θὰ πρέπη νὰ τοὺς καθοδηγῇ ὄχι βάσει δικῶν τοῦ σκέψεων καὶ στοχασμῶν, ἀλλὰ σύμφωνα μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου.
Πηγή: https://www.inaa.gr/
