π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Οι δεισιδαιμονίες και οι προλήψεις ταυτίζονται με την πίστη, τα διάφορα ψευτοθαύματα με τα χαρίσματα, οι ψευδοδιδάσκαλοι με τους Πατέρες και οι ψευδοπροφήτες με τους χαρισματικούς.
Δεν είναι παράξενο αν οι άνθρωποι τρέχουν σ’ αυτούς που παρουσιάζονται ως θαυματουργοί, προορατικοί και διορατικοί. Βρίσκονται σε αδιέξοδα και θέλουν κάπου να πιαστούν. Όπως, ενδεχομένως, να τρέχουν σε τσαρλατάνους που κάνουν τους γιατρούς και επαγγέλλονται θεραπεία.
Χρειάζεται σύνεση και διάκριση για να διακρίνει κανείς το ψέμα από την αλήθεια, που, αν δεν τα κατέχει, θα πρέπει να εμπιστευθεί ανθρώπους που τα έχουν. Όπως, βέβαια, και τους Επισκόπους που « ορθοτομούν το λόγο της Αληθείας» και θα πρέπει να μην διστάζουν να αποκαλύπτουν όσους εμπαίζουν το Άγιο Πνεύμα με τα φαινομενικά χαρίσματά τους.
Ένας άλλος λόγος της μαζικής προσέλευσης σε ψευτοχαρισματούχους είναι η επιθυμία του ανθρώπου να βεβαιώσει την πίστη του. Επειδή του λείπει η γνήσια σχέση με το Χριστό ως θεάνθρωπο, όπως περνά μέσω της Εκκλησίας ως Σώμα Του, θέλει να πιαστεί από υπερφυσικά γεγονότα που θα του «αποδείξουν» την ύπαρξη και την αγάπη Του.
Ασφαλώς, ο Θεός μας ως Πατέρας βρίσκεται στην ζωή των παιδιών Του. Και βέβαια υπάρχουν άνθρωποι μέσα στην Εκκλησία που, με ταπείνωση και αγάπη, διακονούν τους ανθρώπους χωρίς προβολή και διαφήμιση.
Όμως, υπάρχουν και χαρίσματα που μας δόθηκαν από το Χριστό ανώτερα απ’ αυτά. Γράφει ο Απόστολος Παύλος προς τους χριστιανούς που βρίσκονταν στους Φιλίππους: «Σε σας εχαρίστηκε όχι μόνο να πιστεύετε στο Χριστό αλλά και να πάσχετε (υποφέρετε) γι’ αυτόν». (Φιλ. 1,29)
Το ότι μέσα στον κυκεώνα των θρησκειών και αντιλήψεων για το Θεό μας δόθηκε το χάρισμα να πιστεύομεν στον Αληθινό, είναι λίγο; Κι ακόμα, το ότι η πίστη σ’ Αυτόν μας δόθηκε να αποδεικνύεται μέσα από θλίψεις και δοκιμασίες, όπως πέρασε ο ίδιος, ώστε να μας κάμνει να έχουμε οικειότητα μαζί Του, δεν είναι σπουδαίο;
Η εμπειρία της πνευματικής ζωής περνά από το μυστικό ή φανερό σταυρό μας. Μας προσφέρεται η δυνατότητα να γνωρίσουμε την ουσιαστική πίστη, που είναι σχέση με το Χριστό, καρδιακή και αιώνια.
Τότε δεν χρειάζεται κι ούτε αναζητά κάνεις χαρισματούχους, αληθινούς ή ψεύτικους, για να του βεβαιώσουν αυτό που ζει. Κι αν έλθουν από το Θεό απρόσμενα θα καταλάβει τη διαφορά, καθώς ο πόνος τού σταυρού του τού έφερε την ταπείνωση της καρδιάς που τον έκαμε οικείον του Χριστού και του έδωσε το χάρισμα να «πιστεύει και να πάσχει υπέρ Αυτού».
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος