Η τραγωδία των Τεμπών καταγράφηκε ως μια ακόμη αιματηρή και οδυνηρή εμπειρία στην «μαύρη βίβλο» των θλιβερών επιδόσεων της σύγχρονης Ελλάδας, που δεν έπαψε ποτέ να λειτουργεί ως μεταστοιχειωμένος Κρόνος, ο οποίος συνεχίζει να τρώει τα παιδιά του με διάφορους τρόπους. Αυτή την φορά προτίμησε να εξασφαλίσει τα εδέσματά του από τους επιβάτες των τραίνων.
Γι’ αυτό σεργιάνιζε στην μοιραία αμαξοστοιχία, ασχετα αν δεν τον είδε κανείς. Αφού μαζέψαμε τα συντρίμια και τα αποκαΐδια των βαγονιών του συρμού, ανοίξαμε τον δρόμο, για να έλθει η Δικαιοσύνη. Έργο δικό της είναι η εξιχνίαση της σιδηροδρομικής τραγωδίας και η αυστηρή τιμωρία όλων εκείνων που συνετέλεσαν στην δημιουργία της. Εμείς μια μόνο ευχή μπορούμε να διατυπωσουμε εδώ: Να κινηθεί με γρήγορους ρυθμούς για την επιτέλεση των καθηκόντων της. Πιό γρήγορους πάντως από εκείνους, στους οποίους κινήθηκε για την διαλεύκανση της άλλης μεγάλης τραγωδίας στο Μάτι. Συμπληρώνονται σε λίγο πέντε χρόνια από την φονική πυρκαϊά, η οποία εξ αιτίας της εγληματικής αμέλειας των αρμοδίων έκαψε 102 άτομα και ακόμη δεν έχει εκδοθεί απόφαση σε πρώτο βαθμό! Παράλληλα προς την ανακριτική διαδικασία μπορούμε εμείς να διατυπώσουμε εδώ μερικές σκέψεις για τις πολιτικές ευθύνες των υπαιτίων της τραγωδίας, οι οποίες ούτε τις εργασίες των αρμοδίων δικαστικών οργάνων παρακωλύουν ούτε όμως φιλοδοξούν να τις υποκαταστήσουν.
Στο προηγούμενο άρθρο μου σημείωνα ότι μπορεί η «βόμβα» της ανασφάλειας των τραίνων να «έσκασε» στα χέρια της παρούσης Κυβερνήσεως, η βόμβα όμως αυτή μεταφέρετο διαχρονικά υπό μορφήν «σκυτάλης» από Κυβέρνηση σε Κυβέρνηση. Γι’ αυτό τα «θραύσματά» της φθάνουν πολύ μακρυά και εγγίζουν όλες τις Κυβερνήσεις της τελευταίας τουλάχιστον 15ετίας, που αδιαφόρησαν εντελώς για την ασφάλεια των τραίνων, διότι είχαν άλλες προτεραιότητες. Οι προκλητικές δηλώσεις που έγιναν μετά την τραγωδία από στελέχη της Αξωματικής Αντιπολίτευσης ή από προσκείμενους σε αυτήν δημοσιογράφους μάς υποχρεώνουν να επανέλθουμε στο θέμα και να υπογραμμίσουμε κάποια στοιχεία, τα οποία σκοπίμως αποσιωπώνται ή παραποιούνται. Όλοι επικεντρώνονται στο ζήτημα της τηλεδιοίκησης και προσπαθούν να αποδείξουν, ποιός έκανε περισσότερα και ποιός λιγότερα για την προώθηση της εφαρμογής της. Είναι όμως αναμφισβήτητο ότι, ανεξάρτητα από την τύχη της τηλεδιοίκησης, δεν υπήρχαν ασφαλιστικές δικλείδες στο σιδηροδρομικό δίκτυο, για να καλύψουν τα κενά ασφαλείας που παρατηρούντο στο χειροκίνητο σύστημα λειτουργίας των τραίνων. Και η έλλειψη αυτή βαρύνει όλες ανεξαιρέτως τις προαναφερθείσες Κυβερνήσεις, οι οποίες ουδέν έπραξαν στο ζήτημα της αναζήτησης και εφαρμογής ασφαλιστικών δικλείδων, που εάν υπήρχαν δεν θα συνέβαινε η τραγωδία των Τεμπών, παρά την έλλειψη του συστήματος τηλεδιοίκησης. Ενδεικτικά ανέφερα στο ίδιο άρθρο μου ως ασφαλιστική δικλείδα την ηλεκτρονική τεχνολογία των αισθητήρων, που θα έπρεπε να είχαν εγκατασταθεί σε όλα ανεξαιρέτως τα τραίνα, για να ειδοποιούν τους μηχανοδηγούς σε ικανή απόσταση ασφαλείας ότι κινείται εναντίον τους άλλος συρμός και να οδηγούν βαθμιαία στην ακινητοποίηση των δύο αντιθέτως κινουμένων τραίνων. Η παράλειψη της τοποθέτησης αισθητήρων στα τραίνα, δεν βαρύνει μόνο την Κυβέρνηση, αλλά και την Αξιωματική αντιπολίτευση. Πού ήταν αλήθεια ο ανεπίληπτος κ. Σπίρτζης, ο οποίος μιμούμενος σε αφροσύνη τον αλήστου μνήμης πρώην Υπουργό της «αριστεράς του τίποτα», κ. Τόσκα, δηλώσε ότι όσο κι’ αν ψάξει δεν θα βρει κάποιο λάθος που να βαρύνει την προηγούμενη Κυβέρνηση, της οποίας ήταν Υπουργός Μεταφορών! Προ της δηλώσεως αυτής διατυπώνει κάποιος την απορία, πως αξιολογείται τελικά η παντελής έλλειψη ασφαλιστικών δικλείδων στην λειτουργία των τραίνων. Είναι βέβαια κατανοητό να έχει κενά μνήμης ο κ. Σπίρτζης, διότι εκείνη την περίοδο το μόνο που τον απασχολούσε ήταν, πώς θα καταφέρει να χαρακτηρίσει την σιδηροδρομική γραμμή Αθηνών-Θεσσαλονίκης άγονη, για να μπορέσει να την ξεφορτωθεί πωλώντας την αντί πινακίου φακής στους Ιταλούς μαφιόζους.
Με τις δηλώσεις του κ. Σπίρτζη εναρμονίζονται πλήρως οι εκτιμήσεις του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, κ. Τσίπρα, ο οποίος αποφάνθηκε με περισπούδαστο ύφος ότι η διάχυση των ευθυνών για την τραγωδία των Τεμπών αποτελεί απόπειρα συγκάλυψης! Παραβλέπει όμως ο άξιος εκπρόσωπος της εθνικής μας ευκλείας ότι η διάχυση των ευθυνών δεν είναι θεωρητικό αφήγημα, για να το αμφισβητήσει κάποιος, αλλά αντικειμενική απεικόνιση της πραγματικότητας. Όταν η φωτογραφία δείχνει μια άσχημη πραγματικότητα, δεν φταίει ο φακός, αλλά το είδωλο που αυτός αποτυπώνει. Η πραγματικότητα λοιπόν φοβίζει την Αξιωματική Αντιπολίτευση, της οποίας οι βαλτωμένες καθ’ όλη την λήγουσα κοινοβουλευτική περίοδο ελπίδες για επάνοδο στην εξουσία αναπτερώθηκαν μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα. Τέτοιες ευκαιρίες δεν τις «θάβεις» στην διάχυση των ευθυνών, αλλά τις μεγιστοποιείς και τις αναδεικνύεις προσδοκώντας να έλθει ένα νέο κύμα αγανακτισμένων, που θα σε βγάλει πάλι στην εξουσία. Η «διάχυση» όμως χαλάει το σκηνικό. Καί σίγουρα πάντως δεν μπορεί να θεωρηθεί αυτή «απόπειρα συγκάλυψης», όταν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έχει ζητήσει να έλθουν όλα στο φως, για να φανούν και τα λάθη της δικής του Κυβέρνησης, αλλά και τα λάθη της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, τα οποία διέπραξε, όταν ήταν στην εξουσία.
Ήλθε όμως τώρα η ώρα να πούμε δυό λόγια περί του πρακτέου εν όψει των επικειμένων εκλογών. Είναι προφανές ότι όλη η Ελλάδα διακατέχεται αυτήν την περίοδο από συναισθήματα αγανάκτησης προς την Κυβέρνηση – και όχι μόνον – όπως αυτά εκφράστηκαν σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, που διοργανώθηκαν στην χώρα με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών. Το θέμα όμως είναι ότι πρέπει να διαχειρισθούμε σωστά αυτά τα δικαιολογημένα συναισθήματα, ώστε να μη τα αφήσουμε να μας παρασύρουν σε πράξεις εθνικού αυτοχειριασμού, δεδομένου ότι πρέπει αφ’ ενός μεν να κυβερνηθεί η χώρα με τα τόσα πολλά ανοικτά μέτωπα που έχει, αφ’ ετέρου δε να διασφαλισθεί η ετοιμότητά μας να αντιμετωπίσουμε όλους τους λύκους που μάς περικυκλώνουν και είναι έτοιμοι να μάς κατασπαράξουν, αν κάπου σκοντάψουμε. Και για να θέσουμε ευθέως το ερώτημα: Ποιόν ψηφίζουμε τελικά στις προσεχείς εκλογές; Κάποιοι προτίθενται να ψηφίσουν τον «άσπιλο» κ. Βαρουφάκη. Φαίνεται όμως ότι αγνοούν τα κατορθώματά του, όταν ήταν «τσάρος» της οικονομίας τα χρόνια των μνημνονίων και σίγουρα πάντως δεν έχουν ενημερωθεί για τις δηλώσεις του σχετικά με τους δράστες της πρόσφατης – και απαράδεκτης ασφαλώς – κακοποίησής του, από τις οποίες αποδεικνύεται ότι δεν είναι και τόσο «άσπιλος». Πέραν αυτού δεν πρέπει να παραβλέπεται ότι τα μικρά κόμματα μόνο «δοχεία» συλλογής της αγανάκτησής μας μπορούν να γίνουν, χωρίς να λύνουν το πρόβλημα της κυβερνησιμότητας της χώρας. Εναλλακτικές λύσεις δεν μπορούν να προσφέρουν ούτε οι δύο παρατάξεις της αριστεράς, η σταλινική και η «αριστερά του τίποτα». Η πρώτη έχει σταματήσει τους δείκτες του ρολογιού της ιστορίας στο 1917, για να θυμάται και να εμπνέται από την ουτοπία της επανάστασης των Μπολσεβίκων, τους οποίους όμως γκρέμισαν από την εξουσία το 1989 εκείνοι που τούς είχαν ανεβάσει σε αυτήν. Η δεύτερη, εκτός από τις τεράστιες ευθύνες που έχει και αυτή για την τραγωδία των Τεμπών, μάς έχει δώσει επί πλέον απελπιστικά δείγματα γραφής από την περίοδο που είχε την διακυβέρνηση της χώρας, ώστε να τρέμουμε στην σκέψη ότι μπορούμε να την ξαναδούμε στον εξώστη της εξουσίας. Υπάρχουν βέβαια και τα μικρότερα κόμματα του πατριωτικού τόξου, η προτίμηση των οποίων δεν επιλύει ομοίως το πρόβλημα, μολονότι είναι πιθανό, αν τεθεί ζήτημα ακυβερνησίας να στηρίξουν τελικά την Κυβέρνηση. Έτσι, εάν εξαιρέσουμε την λύση της αποχής ή του άκυρου που προωθεί από την πίσω πόρτα την «αριστερά του τίποτα» στην εξουσία, απομένει μόνο μια επιλογή: Να δώσουμε ψήφο ανοχής στην Κυβέρνηση, για να πραγματοποιήσει άμεσα τις δεσμεύσεις της στην διαμόρφωση ενός απολύτως ασφαλούς δικτύου σιδηροδρομικών – και όχι μόνο – συγκοινωνιών. Οδυνηρή επιλογή, αλλά είναι ανάγκη να την τολμήσουμε, εάν αναλογισθούμε ότι η Κυβέρνηση δεν βαρύνεται μόνο με πολλά λάθη. Πιστώνεται και με πολλά σωστά μέτρα που έλαβε, όπως λ.χ. η σταθεροποίηση της οικονομίας, η θωράκιση της εθνικής άμυνας, η απολύτως πειστική εξωτερική πολιτική της και βέβαια ο περιορισμός της δράσης των μπαχαλάκηδων, καθώς και ο εξορθολογισμός του ασύλου στα Πανεπιστήμια. Στην προηγούμενη λειτουργία του ήταν άσυλο ανιάτων, το οποίο δεσμεύθηκε η Αξιωματική Αντιπολίτευση να επαναφέρει (!) αναδεικνύοντας έτσι τον προοδευτισμό της, που πολλαπλασιάζει μέσα μας τους εφιάλτες στην προοπτική επανόδου της στην εξουσία.
Ας αφήσουμε όμως τον θυμό μας να καταλαγιάσει. Ίσως τότε δούμε καθαρότερα το τοπίο, διότι η «εν θερμώ» αντίδραση δεν αποτελεί ποτέ καλό σύμβουλο στην ζωή μας.