Οι σύγχρονοι ήρωες
Του Αρχιμ. Νεκτάριου Πόκκια, Ηγούμενου της Ι. Μονής Θάρρι Ρόδου
Στην εποχή μας – που όλοι την χαρακτηρίζουν ως δύσκολη αλλοπρόσαλλη και επικίνδυνη – κυκλοφορούν διαρκώς και δραστηριοποιούνται ανάμεσα μας ηρωικές μορφές, άνδρες γυναίκες και παιδιά που πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, αναδεικνύοντας και αποκαλύπτοντας το εσωτερικό μεγαλείο της ψυχής τους. Αναφέρομαι στις ευλογημένες πολύτεκνες οικογένειες που τα τελευταία χρόνια ολοένα και μειώνονται στην πατρίδα μας. Εξακολουθούν, όμως, να συγκεντρώνουν τον σεβασμό και την αγάπη όλων μας, γιατί αυτό που κάνουν και δύσκολο και ιδιαίτερο και ξεχωριστό, αλλά και θεάρεστο είναι.
Ο Άγιος Αγιορείτης Γέροντας Παΐσιος πάντα ομιλούσε ενθαρρυντικά για τις φωτεινές εξαιρέσεις της κοινωνίας μας, τους πολυτέκνους, οι οποίοι ελκύουν την χάρη του Θεού για το φιλότιμο που διαθέτουν. Συμβούλευε όλους να παραδειγματίζονται από τις πολύτεκνες οικογένειες, όπου εκεί, εφόσον οι γονείς δίνουν σωστή αγωγή, τα παιδιά τους αναπτύσσονται φυσιολογικά και αγαπητικά. Το ένα παιδί βοηθάει το άλλο χωρίς ζήλεια. Υπάρχει αυτό το δόσιμο και όλα μεγαλώνουν σε μία ατμόσφαιρα θυσίας και αγάπης. Ο μικρός τον μεγάλο και τον αγαπά και τον σέβεται. Γι΄ αυτό, όταν στην οικογένεια είναι μόνο ένα ή δύο παιδιά, οι γονείς πρέπει να είναι προσεκτικοί ως προς το πώς θα τα μεγαλώσουν. Συνήθως κοιτάζουν να μην τους λείψει τίποτε, οπότε τα παιδιά τα έχουν όλα δικά τους και αχρηστεύονται τελείως. Εγώ από την πείρα μου, συνέχιζε ο Άγιος Γέροντας, συνιστώ στους νέους να πάρουν σύζυγο από πολύτεκνη οικογένεια, γιατί τα παιδιά που μεγαλώνουν με οικονομική δυσκολία συνηθίζουν στη θυσία, επειδή σκέφτονται πώς θα βοηθήσουν τους γονείς. Αυτό σπάνια το συναντάς στα καλομαθημένα παιδιά. Οι πολύτεκνοι γονείς έχουν επίσης και πλούσια καρδιά.
Μάλιστα, για να ενισχύσει τις παραπάνω σκέψεις του, έλεγε: «Θυμάμαι στην κατοχή, ήταν στη γειτονιά που παίζαμε ένα παιδάκι ορφανό, το οποίο είχε μείνει εντελώς μόνο του. Ένας πολύτεκνος οικογενειάρχης με δέκα παιδιά, το λυπήθηκε το πήρε στο σπίτι του και το μεγάλωσε και αυτό μαζί με τα δικά του παιδιά. Και ξέρετε έπειτα τι ευλογίες είχε από τον Θεό! Πάρα πολλές. Θα τον άφηνε ο Θεός αβοήθητο με τέτοιο φιλότιμο που είχε; Όσες δυσκολίες και αν έχει ένας πολύτεκνος, ο Θεός δεν τον αφήνει».
Και συμπλήρωνε ο Άγιος Παΐσιος: «Άλλη φορά πάλι, κάποιος είχε έξι παιδιά, αλλά οι σπιτονοικοκύρηδες, μόλις του ενοικίαζαν το σπίτι και άκουγαν για τα έξι παιδιά που είχε, τον έδιωχναν. Ήλθε να με συμβουλευθεί και του έδωσα θάρρος λέγοντάς του ότι ο Θεός έχει στο λογαριασμό Του και τα δικά του παιδιά και θα τον βοηθήσει. Μόνο να κάνει προσευχή. Ο καημένος είχε κουραστεί κάθε χρόνο από μετακόμιση σε μετακόμιση με τα παιδιά του να ταλαιπωρούνται. Δεν πέρασαν δύο τρεις μήνες, οπότε έρχεται χαρούμενος και μου λέει: Δόξα τω Θεώ! Ο Θεός μου οικονόμησε σπίτι και μου περισσεύουν και αρκετά χρήματα. Τον ρώτησα τι συνέβη και μου είπε τα εξής: Πηγαίνοντας στο χωριό μου με το λεωφορείο της γραμμής, κάθισα λίγο στο πρακτορείο μέχρι να έλθει η ώρα να φύγω. Με πλησιάζει, λοιπόν, ένας λαχειοπώλης και μου λέει να πάρω λαχεία. Εγώ, επειδή είχα την αρχή ως χριστιανός να μην παίρνω λαχεία, τού είπα ότι δεν ήθελα να αγοράσω. Όταν, όμως, τον είδα να φεύγει σκέφτηκα μήπως είχε μεγάλη ανάγκη, γι΄ αυτό τον φώναξα πάλι και έβγαλα χρήματα να πληρώσω ένα λαχείο, χωρίς να το πάρω. Μα ο λαχειοπώλης, επειδή ήταν φιλότιμος, δεν το δέχθηκε αυτό. Πάλι στενοχωρήθηκα και επειδή ήθελα να τον βοηθήσω του είπα: Δώσε μου ένα λαχείο. Ίσως, μου χρειαστεί. Και αγόρασα το λαχείο μόνο και μόνο για να χαρεί ο άλλος που είχε ανάγκη, ενώ εγώ στενοχωρήθηκα που έκανα παρακοή σ΄ αυτά που πρέσβευα. Εκείνο, λοιπόν, το λαχείο κέρδισε ένα μεγάλο ποσό και μ΄ αυτό αγόρασα ένα σπίτι, αλλά μου περίσσεψαν και χρήματα για να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Έμαθα που έμενε ο λαχειοπώλης και πήγα αθόρυβα, τού άφησα στη θυρίδα του ένα φάκελο με αρκετά χρήματα, επειδή ήξερα ότι δεν θα τα δεχόταν εάν του τα έδινα στο χέρι. Τελικά, είναι αξιοπρόσεκτο το πώς ενεργεί η αγάπη και η πρόνοια του Θεού στους φιλότιμους», κατέληξε ο Άγιος Γέροντας.
Τα παραπάνω επαληθεύουν και πάλι την πάντα διαχρονική αλήθεια της Εκκλησίας μας, ότι ο Θεός δεν αφήνει απροστάτευτο κανέναν. Πόσο μάλλον, εάν έχει φιλότιμο και αγάπη.
Γι΄ αυτό, ας μην χάσουν την εμπιστοσύνη τους στον Θεό οι νέοι γονείς, αποφεύγοντας την τεκνογονία. Ας σταματήσουν οι δικαιολογίες ότι τα χρόνια είναι δύσκολα και δεν τα βγάζουν πέρα. Περισσότερη πίστη χρειαζόμαστε όλοι μας. Πίστη σαν αυτή των ηρωικών πολυτέκνων, που και σήμερα ορθώνουν το ανάστημά τους και, παρά την σκληρή πολιτική και την απαξίωση των εκάστοτε κυβερνώντων, δεν πτοούνται. Εύγε και πάλι εύγε τους! Αξίζουν τον θαυμασμό και την αγάπη μας
