Οντολογία – Φιλοσοφία και Θεολογία
Στα θεολογικά και φιλοσοφικά κείμενα συχνά συναντάμε την λέξη οντολογία, την καταλαβαίνουμε, την προσπερνάμε ή της δίνουμε τη σημασία που νομίζουμε, αλλά δεν παύει να είναι μια ελληνική λέξη θησαυρός, που αναλόγως προσδιορίζει τη φιλοσοφική ή τη θεολογική σκέψη.
Χρόνης Μούτσης Θεολόγος
Το ον πάντα προσπάθησε να προσδιορίσει τη θέση του και την πορεία του στον κόσμο και στην ιστορία, στην φυσική και μεταφυσική του διάσταση. Όταν το ον θέτει τον εαυτό του έναντι του όλου: των υπαρξιακών και μεταφυσικών γεγονότων και εννοιών, του θανάτου, του έρωτα και της ζωής, του πόνου και του Είναι, τότε κάνει οντολογία. Η οντολογία όταν γίνει λόγος και εκφρασθεί με λέξειςγίνεται φιλοσοφία. Στην εντελέχειά της η οντολογία είναι θεολογία. Η θεολογία είναι η οντολογία όπου το ον σχετίζεται με τα άλλα όντα και το Είναι. Εκεί η οντολογία γίνεται τρόπος και εμπειρία. Η οντολογία ήταν πάντα ο στόχος της φιλοσοφίας, όπου το ον προσπαθούσε να προσδιορίσει και να σχετισθεί με το Είναι. Η πρώτη σοβαρή προσπάθεια έγινε από τους Έλληνες. Αλλά είναι γεγονός πως στα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης, πέραν της σημειολογίας τους, διακρίνουμε ένα αληθινό οντολογικό περιεχόμενο. Στη συνέχεια έχουμε τα κείμενα της Καινής Διαθήκης και των Πατέρων όπου η οντολογία παίρνει σάρκα και οστά, γίνεται σύσσωμη στο πρόσωπο του Θεανθρώπου. Στους νεότερους χρόνους, παρατηρούμε στα κείμενα των φιλοσόφων, απ’ το Διαφωτισμό και μετά, να γίνεται μια οντική και όχι οντολογική προσέγγιση της ύπαρξης, ώσπου φτάσαμε στη διάσταση μεταξύ όντος και Είναι, με κορυφαία στιγμή, αυτής της ΟντολογικήςΔιαφοράς του Χαϊντεγκερ. Δυστυχώς η Δύση και κατά συνέπεια και ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος, δεν γνώριζε τη διαφορά ουσίας και ενέργειας, με αποτέλεσμα να περάσουμε στην Μετανεωτερική αδιάφορη εποχή, για την οποία θα μιλήσουμε τις επόμενες μέρες.
