Είναι φράση που συνήθιζε να λέγει και να γράφει ο Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς.
Αναφέρεται στην ολόθερμη και ολοκάρδια μετάνοια, στην παύση της αμαρτίας και στην νοητική, κυρίως δε, στην καρδιακή ανάνηψη, που συγκλονίζει τον χώρο της καρδίας και επιφέρει δακρυα ουχί απλώς μετανοίας, αλλά θείας παρηγορίας και αληθινής συντριβής.
Αυτή η επιστροφή «εις την πριτέραν ευγένειαν» εκφράζει και προσωποποιείται ουχί αφηρημένως και γενικώς, αλλά συγκεκριμένως στον προπτωτικό άνθρωπο, τον κεχαριτωμένο και παραδείσιο.
Άλλωστε, υπό την έννοια αυτή το μυστήριο της μετανοίας καλείται και δεύτερο βάπτισμα, διότι ανοίγει τους κρουνούς των δακρύων που απορρέουν από την καρδιά και φθάνουν και αγγίζουν το Θρόνο της Θείας Δόξης.