Όσοι εναγκαλίζονταν την κομποσχοίνα τους
Γράφει ο Δημήτριος Λυκούδης, θεολόγος
Εγνώρισα ανθρώπους, πολλούς δε και μέσα στον κόσμο, έγγαμους και λαϊκούς, που για S300, S400 και Patriot είχαν την κομποσχοίνα τους.
Αυτοί εναγκαλίζονταν την κομποσχοίνα τους (συνήθως 100άρι) και ένιωθαν τέτοιας ισχύος θωράκιση, που αδυνατεί ανθρώπινος νους και λόγος να εκφράσει.
Κύριο μέλημά τους, πέραν των όλων όσων οικογενειακών βαρών, ήταν να προσεύχονται, νύχτα και ημέρα, χαμηλόφωνα, εκφώνως και νοερώς.
Αυτοί εκζητούσαν στην προσευχή τους να τους αξιώσει ο Πανάγιος Θεός να μεταμορφωθούν σε υιοί ταπεινώσεως, αγάπης και πίστεως.
Αυτοί έκαμναν τη νύχτα ημέρα και εβίωναν θαυμαστές νυχτερινές εμπειρίες απ᾿Ουρανού. Μικρή αντιμισθία, μικρές ευλογίες και αντίδορες «απαντήσεις» του Θεού σε όποιον αγρυπνεί ένεκα της αγάπης.
Αυτοί δεν ετολμούσαν να κοιτάξουν το εικόνισμα της Κυρίας Θεοτόκου, καθώς και μόνο που έφεραν στο στόμα τους το πανάγιο όνομά Της, έκλαιγαν με λυγμούς.
Αυτοί δεν ετολμούσαν πάλι, να βρουν δικαιολογία για τον εαυτό τους, όταν, ταυτόχρονα, έψαχναν πάντοτε, με περισσή δεξιοτεχνία και διάκριση αγάπης, να καλύπτουν τα ολισθήματα των άλλων.
Αυτοί, ως τους εγνώρισα, αν και ζούσαν εις τον κόσμο, μού εφαίνετο πως λειτουργούσαν ως άνθρωποι ουράνιοι, άσαρκοι και εν σώματι άγγελοι.
Αυτούς, είναι αλήθεια, πολύ εμακάρισα και αγάπησα στην καθημερινότητά μου.
