Όσα συμβαίνουν σήμερα στα σχολεία, είναι τα οψώνια της έξωσης που κάναμε από αυτά στον Ναζωραίο, επειδή ο «προοδευτισμός» της κοινωνίας μας είναι ασύμβατος με Αυτόν και με την Διδασκαλία Του. Εννοούμε εδώ το φαινόμενο της παραβατικής συμπεριφοράς ορισμένων μαθητών στα σχολεία της στοιχειώδους ή της μέσης εκπαίδευσης, το οποίο δεν είναι ασφαλώς σημερινό.
Υπήρχε και σε άλλες εποχές στους σχολικούς χώρους. Μόνο που δεν είχε την μορφή και την ένταση και προπαντός την συχνότητα, με την οποία εμφανίζεται σήμερα. Βέβαια πάντα υπήρχαν οι ζωηροί και ανυπάκουοι στην σχολική πειθαρχία μαθητές, οι οποίοι εύρισκαν τον τρόπο να κάνουν την ζαβολιά τους. Η σχετική ζαβολιά όμως δεν είχε φτάσει ποτέ στον άγριο σχολικό εκφοβισμό ή στην σκληρή ενδοσχολική βία, με την οποία εκδηλώνεται σήμερα από κάποιους μαθητές που εμφανίζονται ως νταήδες της τάξης ή του σχολείου και προσπαθούν να επιβάλουν τον νόμο τους στους πιο δειλούς ή συνεσταλμένους συμμαθητές τους. Εκεί δηλ., όπου περνούν οι αγριάδες τους. Διότι τα νταηλίκια τους δεν τολμούν να τα εκδηλώσουν σε μαθητές που τούς έχουν δείξει ότι δεν τα «σηκώνουν». Τους έχουν πείσει άλλωστε ότι, αν χρειαστεί, μπορούν να τούς «πληρώσουν» με το ίδιο «νόμισμα».
Και τέτοιες «συναλλαγές» τις αποφεύγουν οι παλληκαράδες των σχολείων. Προτιμούν να «συναλλάσσονται» στο «νόμισμα» που γίνεται δεκτό από τους άλλους. Η επικαιρότητα τροφοδοτείται αυτήν την περίοδο από πολλά περιστατικά ενδοσχολικής βίας, τα οποία είναι περισσότερο γνωστά με την αγγλική τους ονομασία ως μπούλινγκ. Τα περιστατικά αυτά επαναλαμβάνονται πανομοιότυπα σχεδόν καθημερινά στα διάφορα σχολεία της χώρας, ώστε δικαίως να μπορούμε να ομιλούμε σήμερα για σχολική επιδημία! Όλοι τα γνωρίζουν, αλλά κανείς δεν μιλάει για αυτά. Κυκλοφορούν μάλιστα ακόμη και video από μαθητικές κάμερες κινητών τηλεφώνων, τα οποία προβάλλουν στα σχετικά ρεπορτάζ τους τα διάφορα τηλεοπτικά δίκτυα, αλλά οι αρμόδιοι καθεύδουν. «Ο κόσμος τόχει τούμπανο και ΄γω κρυφό καμάρι»!
Υπό αυτές τις συνθήκες είναι φυσικό τα ανησυχητικά πολλά περιστατικά ενδοσχολικής παραβατικότητας να καλύπτονται από ένα «πέπλο» σιωπής. Πρέπει να συμβεί κάτι το συγκλονιστικό, όπως λ.χ. το τραγικό περιστατικό της αυτοκτονίας ενός δεκατετράχρονου μαθητή που έλαβε χώρα πριν από λίγες ημέρες ή ο βιασμός μιας μαθήτριας από συμμαθητή της μέσα στις τουαλέττες του σχολείου (!), για να αποφασίσουν οι αρμόδιοι να «σηκώσουν» τον «πέπλο» της «σιωπής» και να κοιτάξουν, τί κρύβεται κάτω από αυτόν. Εκτός, εάν προλάβει να τον «σχίσει» κάποιο από τα θύματα, όπως συνέβη σχετικά πρόσφατα με το άλλο νοσηρό φαινόμενο της σεξουαλικής περενόχλησης, που ενδημεί επί δύο και πλέον δεκαετίες στους αθλητικούς χώρους ή στον καλλιτεχνικό κόσμο!
Έπρεπε να μιλήσει η πρώην ολυμπιονίκης Σοφία Μπεκατώρου, για να ανοίξουν πολλά στόματα και να δημιουργηθεί το γνωστό κίνημα «Me toο» («Και εγώ επίσης») και να καθήσουν στο εδώλιο του κατηγορούμενου πολλά ηχηρά ονόματα. Εάν το σχετικό «απόστημα» έχει και πόσο «πύον» μέσα του, θα το βρει η δικαιοσύνη. Έγινε όμως η απαραίτητη κίνηση, για να «σπάσει». Το ίδιο θα έπρεπε να έχει γίνει και στο άλλο «απόστημα», που μολύνει τον εξαιρετικά σπουδαίο και ευαίσθητο χώρο της στοιχειώδους και της μέσης εκπαίδευσης. Είναι αδιανόητο να ευδοκιμούν μέσα στα σχολεία περιστατικά ενδοσχολικής βίας ή άλλης μορφής παραβατικότητας. Μαθητές να κυκλοφορούν ανεξέλεγκτοι στον αύλιο χώρο του σχολείου με μαχαίρια ή να γίνονται βιαστές συμμαθητριών τους. Εάν αυτά γίνονται μέσα στο σχολείο, τί περιμένουμε να γίνει μέσα στην κοινωνία; Οι μαφιόζοι και οι αρχηγοί τους δεν είναι αυτοφυή δημιουργήματα. Κάπου ανδρώθηκαν. Κάπου έχουν τις καταβολάδες τους. Το σχολείο είναι η «πηγή» που στέλνει τα «ρυάκια» της μέσα στην κοινωνία. Εάν η «πηγή» είναι βρώμικη, βρώμικα θα είναι και τα «νερά» που μας δίνουν τα «ρυάκια της. Ας μη το λησμονούμε ποτέ αυτό.
Είναι επιτακτική η ανάγκη να αντιμετωπισθεί άμεσα, προληπτικά και κατασταλτικά, από τους αρμοδίους του Υπουργείου Παιδείας το νοσηρό αυτό φαινόμενο της μαθητικής παραβατικότητας, αφού όμως πρώτα μελετηθούν σχολαστικά από τους ειδικούς (παιδαγωγούς, παιδοψυχολόγους, κοινωνιολόγους και άλλους) όλες οι πλευρές που φαινομένου, που αποτελούν και τις «ρίζες» του κακού. Υπό την αυτονόητη βέβαια προϋπόθεση ότι θα εφαρμοσθούν από την Πολιτεία τα πορίσματα και οι υποδείξεις τους. Μόνον έτσι θα μπορέσει να εξαλειφθεί η σχετική παθογένεια από τα σχολεία. Είναι βεβαίως αυτονόητο ότι όλα πρέπει να ξεκινούν από την έρευνα της προσωπικότητας και του χαρακτήρα των πρωταγωνιστών της σχολικής παραβατικότητας, καθώς και του οικογενειακού ή άλλου περιβάλλοντος, μέσα στο οποίο αυτοί μεγαλώνουν. Δεν χρειάζεται να τονισθεί ιδιαίτερα εδώ η σημασία των προτύπων που τούς επηρεάζουν αρνητικά. Τί περιμένουμε να πράξουν τα παιδιά, όταν βλέπουν τον πατέρα τους να χρησιμοποιεί την μητέρα τους ως «σάκκο του μποξ», για να επιβάλει σε αυτήν τις απόψεις του; Ή όταν παρακολουθούν στην τηλεόραση, χωρίς κανένα απολύτως έλεγχο, έργα που προβάλλουν την βία ως μέσο επικράτησης στον χώρο τους. Με τέτοια παραδείγματα βομβαρδίζεται η ψυχή των ανηλίκων μαθητών, ότι δηλ. δια της βίας θα αναγκασθούν οι άλλοι να αναγνωρίσουν την υπερέχουσα παρουσία τους στον ίδιο χώρο, όπου συμβιώνουν μαζί τους. Χωρίς να έχει σημασία η μικρή ή μεγάλη διάρκεια της συμβίωσης τους. Εάν μάλιστα η ιδιοσυγκρασία ή ο ζωηρός χαρακτήρας των ανηλίκων ρέπει προς την δυναμική επιβολή τους στους άλλους (στον διάλογο, στο παιχνίδι ή στο σχολείο), δεν χρειάζεται να αναζητηθεί άλλο υλικό, για να διαπιστωθεί, πόσο τέλεια «δένουν» τα αρνητικά πρότυπα που κουβαλούν μέσα τους οι ανήλικοι με την βία που εκδηλώνουν απέναντι στους άλλους.
Βλέπουμε εδώ το πρόβλημα της ενδοσχολικής βίας από την σκοπιά των αρνητικών προτύπων που επηρεάζουν τους παραβατικούς μαθητές στα σχολεία, διότι είναι προφανές ότι απουσιάζουν πλήρως από την ζωή και το περιβάλλον τους τα θετικά πρότυπα, τα οποία θα μπορούσαν να τούς κατευθύνουν σε άλλους «δρόμους». συμβατούς με εκείνο που λείπει σήμερα από την κοινωνία μας. Τέτοια πρότυπα μόνον ο Χριστός προβάλλει. Ο Θεός της Ειρήνης και της Αγάπης, που απουσιάζει σήμερα απελπιστικά, όχι μόνον από τα σχολεία, αλλά και από τις οικογένειες. Το «κόστος» αυτής της απουσίας του Ναζωραίου το μετράμε με την προαναφερθείσα παθογένεια της μαθητικής παραβατικότητας, αλλά και με πολλές άλλες παθογένειες μέσα στην αλλοτριωμένη σημερινή κοινωνία, που μας αγγυλώνουν καθημερινά. Τα παραβατικά παιδιά του σχολείου, που είναι παιδιά δικά μας, παιδιά του καθενός από εμάς, χάνονται και για την οικογένεια, αλλά και για την κοινωνία μας μέσα στους δρόμους της βίας και της ανομίας, διότι δεν τα άγγιξε ποτέ ο λόγος της αλλοτριώνουσας αγάπης του Χριστού προς τον διπλανό μας. Και δεν τα άγγιξε αυτός ο λόγος του Ιησού, διότι δεν Τον αφήσαμε να τα πλησιάσει. Ή δεν αφήσαμε τα παιδιά μας να πάνε προς Αυτόν, παρά την προτροπή Του προς όλους μας: «Άφετε τα παιδία ελθείν προς με»! Προτιμούμε να τα αφήσουμε να κινούνται στους δρόμους του μηδενισμού που χαράξαμε για αυτά. Και τώρα εισπράττουμε το «τίμημα» της διαδρομής τους στους δρόμους αυτούς. Μας έχει μιλήσει και με άλλα λόγια ο Χριστός για τις συνέπειες της αποστροφής μας προς την Διδαχή Του, όταν μας υπογράμμιζε την σημασία της απώλειας της ψυχής μας. Και την ψυχή μας δεν πρέπει να την βλέπουμε ο καθένας από εμάς μόνο σε αυστηρή ατομική βάση, αλλά και μεταφορικά σε σχέση με τα παιδιά μας. Και αυτά είναι ψυχή μας. Τί θα δώσουμε λοιπόν όλοι ως αντάλλαγμα για αυτή την ψυχή, για τα παιδιά μας; Ή τί θα ωφεληθούμε, εάν κερδίσουμε όλον τον κόσμο, αλλά χάσουμε την ψυχή μας, τα παιδιά μας;
Εάν θέλουμε λοιπόν να ξανακερδίσουμε τα παιδιά μας, τα ίχνη της απώλειας των οποίων τα βλέπουμε να πρωτοεμφανίζονται στους δρόμους της ενδοσχολικής βίας και της παραβατικότητας, μια μόνο λύση υπάρχει: Να ανοίξουμε διάπλατα τις πύλες των σχολείων, για να εισέλθει μέσα αυτά ο Ναζωραίος. Τον έχουμε ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη εποχή σήμερα τον λόγο Του, διότι αποτελεί τον μοναδικό ασφαλή θεμέλιο λίθο, για να χτίσουμε επάνω σε αυτόν το οικοδόμημα που δεν γκρεμίζεται ποτέ: Την κοινωνία που μας λείπει και την έχουμε απόλυτη ανάγκη. Ψυχές που είναι «μπολιασμένες» με τον λόγο του Χριστού δεν χρειάζονται φύλακες της τάξης, διότι την τάξη την κουβαλάνε μέσα τους.