Μου έκανε εντύπωση κάποτε, ένας φημισμένος Ιεροκήρυκας ο οποίος ανέπτυσσε το θέμα της χαράς και πιο συγκεκριμένα της πνευματικής χαράς που πρέπει να έχει ο κάθε χριστιανός, όταν είναι συνειδητό μέλος της Εκκλησίας. Είναι αλήθεια ότι το παύλειο χωρίο «Πάντοτε χαίρετε, αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντὶ ευχαριστείτε…» μάς δίνει μία άλλη θεώρηση των πραγμάτων, πιο πνευματική αλλά και πιο ρεαλιστική.
Όταν χαιρόμαστε ειλικρινά, δεν αφήνουμε χώρο να μας κυριεύσει η λύπη. Διερωτηθήκαμε γιατί άραγε να λυπούμαστε στη ζωή μας; Γιατί να αφήνουμε την ψυχή μας να περιπλανιέται σε δρόμους αμφιβολίας και απιστίας; Και, ακόμη, γιατί να μην αισθανόμαστε το χάδι της προσευχής, το οποίο δρα με ένα μυστικό αλλά και ευεργετικό τρόπο;
Ο λόγος της λύπης μας είναι ένας: Πέσαμε στην παγίδα του καταναλωτισμού και της ευμάρειας και φτιάξαμε διάφορα κοσμοείδωλα, υποκαθιστώντας την εμπιστοσύνη στο Θεό. Το ερώτημα τώρα που καλούμαστε να απαντήσουμε ο καθένας είναι το εξής: Μας λείπει κάτι; Ή μας λείπει κάποιος; Γιατί, αν μας λείπει κάτι, συνεχώς θα προσπαθούμε για να το αποκτήσουμε και έτσι θα υποφέρουμε χωρίς αποτέλεσμα, αφού έχοντας αναπτύξει την πλεονεξία και την απληστία σε υπερθετικό βαθμό, δεν θα μπορούμε να βάλουμε ένα φρένο.
Εάν όμως μας λείπει κάποιος, τότε θα πρέπει να τον αναζητήσουμε για να τον βρούμε. Να τον γνωρίσουμε καλύτερα και να τον αγαπήσουμε. Είναι σίγουρο σήμερα, ότι με όλη την κρίση την οικονομική και την πνευματική αλλά και με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα να μας βομβαρδίζει με αντιχριστιανικά μηνύματα, εκείνος που λείπει από την ζωή μας είναι ο Χριστός. Όχι ως ιδέα ή ιδεολόγημα, αλλά ως έμπρακτη αγάπη που διοχετεύει σε όσους Τον αγαπούν την χάρη και την χαρά Του. Χριστός, χάρις, χαρά. Να ένα ωραίο τρίπτυχο που χρειάζεται να εγκολπωθούμε όλοι μας για να αναπτερωθεί και πάλι το πεσμένο ηθικό μας και να ξαναβρούμε την χαμένη ελπίδα!
Μόνο ο Χριστός μπορεί να διώξει τα σύννεφα της απαισιοδοξίας και της λύπης που ολοένα μας περικυκλώνουν. Μόνο ο Χριστός μπορεί να μας ανεβάσει σε πνευματικές σφαίρες. Το ερώτημα όμως και πάλι είναι προσωπικό για τον καθένα μας και θέλει την απάντηση του. Εμείς, τι κάνουμε γι’ Αυτόν; Πώς περνάμε την ζωή μας; Είναι καιρός να ανανεώσουμε και πάλι την αγάπη και την πίστη μας προς Αυτόν. Να τις κάνουμε πιο ζωντανές. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι είμαστε εμφανώς και αφανώς ευεργετημένοι από τον Χριστό μας, χωρίς πολλές φορές να το αξίζουμε.
Ασφαλώς, βέβαια, χρειάζεται μια εκούσια και αυτοθέλητη αποδοχή της θείας χάριτος. Πρέπει να κατανοήσουμε εις βάθος, αρχικά, ότι απουσιάζει ο Χριστός από την καθημερινότητά μας και, ακολούθως, να λάβουμε την οριστική και αμετάκλητη απόφαση, μια απόφαση ζωής, να Τον ακολουθήσουμε, με έργα και λόγια, με βούληση και λογική, με ελπίδα και ελευθερία. Αργότερα, όσο περισσότερο προσφέρουμε χώρο στη θεία χάρη εντός μας, τόσο περισσότερο ο Χριστός θα φωτίζει το «είναι» μας, θα ευλογεί την πορεία μας, θα χαριτώνει την όλη ψυχοσύνθεσή μας.
Ιδιαίτερα αυτές τις άγιες ημέρες που έρχονται, ας επανεξετάσουμε και πάλι την σχέση μας μαζί Του. Ας την κάνουμε πιο δυνατή. Διώχνοντας κάθε λύπη και στενοχώρια ας οπλιστούμε και πάλι με ελπίδα, αισιοδοξία και θάρρος που είναι τα ζητούμενα στη σημερινή μας εποχή. Ίσως, έτσι να ανατείλει κάτι το διαφορετικό και ξεχωριστό, από την γκρίζα καθημερινότητα που όλους μας έχει κουράσει!