Όταν ησυχάζει ο άνθρωπος, βλέπει τις αμαρτίες του
Μια διδακτική ιστορία από το Γεροντικό που αναφέρεται στην αξία και σημασία της ησυχίας στην πνευματική ζωή.
Διηγήθηκε κάποιος ότι τρείς φιλόπονοι άνθρωποι, φίλοι μεταξύ τους, έγιναν μοναχοί.
Ο πρώτος διάλεξε σαν έργο του να ειρηνεύει τούς ανθρώπους, πού είχαν εχθρικές σχέσεις μεταξύ τους, σύμφωνα με τον Ευαγγελικό λόγο:
«Μακάριοι οι ειρηνοποιοί».
Ο δεύτερος να επισκέπτεται τούς αρρώστους καί ο τρίτος έφυγε γιά να ησυχάσει στην έρημο.
Ο πρώτος λοιπόν, αν καί κόπιασε γιά να σταματήσει τις διαμάχες των ανθρώπων, δεν μπόρεσε να τούς θεραπεύσει όλους καί, επειδή έπεσε σε ακηδία, πήγε σ’ αυτόν πού υπηρετούσε τούς αρρώστους καί τον βρήκε κι αυτόν να παραμελεί το έργο του, καθώς δεν επαρκούσε να εφαρμόσει πλήρως την εντολή.
Συμφώνησαν λοιπόν καί οι δυό καί πήγαν να δούν τον ερημίτη. Τού εξέθεσαν τη θλίψη τους καί τον παρακάλεσαν να τούς πεί τι κατόρθωσε αυτός.
Εκείνος, αφού έμεινε αμίλητος γιά λίγο, έριξε κατόπιν νερό στη λεκάνη καί τούς λέει:
«Προσέξτε το νερό».
Ήταν βέβαια ταραγμένο.
Μετά από λίγο τούς λέει πάλι:
«Προσέξτε καί τώρα πως έγινε το νερό».
Καί μόλις πρόσεξαν το νερό, βλέπουν σαν σε καθρέπτη τα πρόσωπά τους.
Τούς λέει λοιπόν τότε:
«Έτσι είναι κι αυτός πού ζεί ανάμεσα σε ανθρώπους. Εξαιτίας της ταραχής δεν βλέπει τα σφάλματά του. Όταν όμως ησυχάσει καί προπαντός στην έρημο, τότε βλέπει τα ελαττώματα τού εαυτού του».
