π. Φιλόθεου Φάρου
Συχνά θέλουμε νά μεταδώσουμε σέ ἄλλους τούς θησαυρούς τῆς καρδιᾶς μας μόνο γιά νά ἀνακαλύψουμε ὅτι ἐκεῖνοι δέν ἔχουν τή δύναμη νά τούς δεχθοῦν καί ἔτσι πηγαίνουμε πλάι-πλάι μόνοι καί ὄχι μαζί, ἀνίκανοι νά γνωρίζουμε τούς συνοδοιπόρους μας καί συγχρόνως ἐμεῖς παραμένουμε ἄγνωστοι σ’ αὐτούς.
Ἡ ἱκανότητα νά κοινωνοῦμε εἶναι μία ἀπό τίς μεγαλύτερες ἀνάγκες τῆς ἐποχῆς μας, τόσο μεταξύ φίλων ὅσο καί μεταξύ λαῶν. Πολύ συχνά μιλᾶμε τήν ἴδια γλώσσα, ἀλλά δέν μποροῦμε νά καταλάβουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Συμβαίνει κάποτε νά εἶναι μαζί δυό ἄνθρωποι μία βραδυά χωρίς νά ποῦν μία λέξη καί ὡστόσο νά καταλαβαίνουν τέλεια ὁ ἕνας τόν ἄλλο.
Ἔχει λεχθεῖ ὅτι μία τέτοια σχέση δέν βρίσκεται ὅταν δυό ἄνθρωποι βλέπουν ὁ ἕνας τόν ἄλλο, ἀλλά ὅταν δυό ἄνθρωποι κοιτοῦν μαζί τό ἴδιο πράγμα. Μαθαίνουμε νά γνωρίζουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο, ὅταν μοιραζόμεθα τόν ἑαυτό μας καί διαθέτουμε αὐτή τήν πιό ἑνωτική ἀπό ὅλες τίς δυνάμεις – ἀγάπη.