Όταν λείπει ο Χριστός, τα πάντα επιτρέπονται
Του Δρος Χαραλάμπους Μπούσια στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας»
Ο Χριστός είναι η κεντρομόλος δύναμη που μας συγκρατεί στην τροχιά του ευαγγελικού νόμου και μας προστατεύει από την φυγόκεντρη δύναμη της αμαρτίας, που ενοικεί μέσα μας, αφού «έγκειται η διάνοια του ανθρώπου επιμελώς επί τα πονηρά εκ νεότητος» (Γεν. 8, 21). Όταν όλα γύρω μας διέπονται από τον νόμο του χρήματος, της ιδιοτέλειας, του άκρατου ευδαιμονισμού και της φιληδονίας, η γνήσια χριστιανική ζωή αποτελεί μία τρέλα. Στην κοινωνία του παραλόγου, η λογική της ηθικής και της αγάπης δεν έχει θέση.
Ημέρες πονηρές υπήρχαν ανέκαθεν αν και σήμερα πληθύνθηκαν, αφού ζούμε σε ημέρες όπου βασιλεύει το κακό, η διαστροφή, η αμαρτία. Καθημερινά βλέπουμε να διαστρέφεται η έννοια του καλού, του ηθικού, του ωραίου και να προβάλλεται το κακό, το ανήθικο, το άσχημο. Παραβλέπουμε τον έμφυτο ηθικό νόμο και μεταβάλλουμε την αίσθηση του ωραίου ανάλογα με τους ιδιοτελείς σκοπούς μας. Πού, λοιπόν, πορευόμαστε; Τα μάτια μας, ψυχικά και σωματικά, έπαψαν να βλέπουν καθαρά, αφού ο καταρράκτης της αμαρτίας εμποδίζει την καθαρή όραση. Έτσι, όλοι μας βαδίζουμε προς το χάος, αφού, «τυφλός τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθυνον πεσούνται» (Μαθ. ιε΄ 14). Πού είναι η απόλυτη προσοχή μας και η αδιάλειπτη προσευχή μας; Πού είναι οι αρετές αυτές που αποτελούν τις πνευματικές αντιστάσεις του λαού στις ενέργειες των κρατούντων; Τις βλέπουμε ισχνές, αν όχι ανύπαρκτες, με αποτέλεσμα οι κρατούντες να ενεργούν απερίσκεπτα και να αλλοιώνουν τον πολιτισμό μας, την ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας, υπονομεύοντας ταυτόχρονα θεσμούς καταξιωμένους μέσα στην ιστορία, όπως ο γάμος και η οικογένεια. Αλλοιώνοντας όμως τις πατροπαράδοτες παραδόσεις, δημιουργούν προβλήματα στο ίδιο το Γένος μας με προεκτάσεις για δυσοίωνο μέλλον.
Σε αυτές τις πονηρές ημέρες, όπου το ήθος θεωρείται παρωχημένο, η πίστη περιγελάται, η σωφροσύνη χλευάζεται και η πονηράδα λογίζεται εξυπνάδα, έρχεται ο Απόστολος Παύλος να μας πει: «Βλέπετε πώς ακριβώς περιπατείτε, μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν» (Εφεσ. ε΄ 15).
Το κακό στις ημέρες μας πλήθυνε και διαπράττεται ευκολότερα και ανετότερα με την επιστημονική εξέλιξη. Ζούμε σε εποχή, σαν αυτή που ομολογεί πρώτα ο Ψαλμωδός Δαβίδ (Ψαλμ. ΝΒ΄ 4) και έπειτα επαναλαμβάνει ο θείος Παύλος: «Πάντες εξέκλιναν, άμα ηχρειώθησαν· ουκ έστι ποιών χρηστότητα, ουκ έστιν έως ενός» (Ρωμ. γ΄ 12).
Δεν έφθασε, όμως, στις ημέρες μας μόνο η αποστασία μας. Είναι και η διαστροφή! Το άσπρο το λέμε μαύρο, το κακό καλό, το άσχημο όμορφο. Η κακία προβάλλεται ως αρετή και η αρετή ως αμαρτία. Και όταν αμνηστεύουμε την αμαρτία, δεν οδηγούμαστε σε μετάνοια και φυσικά σε εξομολόγηση, σε συντριβή καρδιάς. Αυτή είναι η εσχάτη πλάνη, η χειρότερη αμαρτία, η αμετανοησία και η αμνήστευση των θανασίμων αμαρτιών μας. Βλασφημούμε δηλαδή με την ζωή μας το Πανάγιο Πνεύμα και αρνούμαστε κάθε θεϊκή βοήθεια, αυτονομούμενοι και νομίζοντας ότι εξουσιάζουμε τα πάντα και ιδίως τον εαυτό μας. Ο Θεός μας είναι περιττός. Έτσι, βαδίζουμε όλοι σαν υπνωτισμένοι και ενώ γνωρίζαμε το στραβό δρόμο που πήραμε δεν αντιδρούσαμε, όπως και ακόμη και τώρα δεν αντιδρούμε καθόλου ή αντιδρούμε ελάχιστα. Νομίζουμε πολλοί από εμάς ότι ζούμε χριστιανική ζωή, αλλά γελιόμαστε και κοροϊδεύουμε και τον Θεό μας.
Όλοι μας, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, κυλιόμαστε καθημερινά στο βούρκο της αμαρτίας. Και επειδή η αμαρτία μας έχει γίνει συνήθεια, δεν νοιώθουμε ότι κάνουμε κάτι κακό, αλλά την απολαμβάνουμε σαν κάτι το φυσιολογικό. Αυτό είναι το χειρότερο, αφού φθάνουμε στην διαστροφή. Ζούμε σε μια κοσμογονική εποχή, όπου κυριαρχεί το παγκόσμιο πνεύμα της αποστασίας, του πλεονασμού της αμαρτίας, του ψεύδους, της καταπτώσεως των ηθικών αξιών, της τροφοδοσίας μας με τα ξυλοκέρατα που μας προσφέρουν για φαγητό τα μέσα ενημερώσεως, οι τηλεοράσεις, τα περιοδικά, το διαδίκτυο. Ζούμε την αποχαλίνωση των πάντων στην εποχή της «πληθύνσεως της γνώσεως» (Δαν. ιβ΄ 1, 2, 4).
Η γνώση των ανθρώπων αυξάνεται συνεχώς, η επιστήμη προοδεύει. Αλλά τι με αυτό; Ο κόσμος σήμερα είναι δυστυχέστερος. Γιατί; Έχει τηλέφωνα, αεροπλάνα, πυραύλους, τα πάντα. Τι του λείπει; Δεν υπάρχει αγάπη. Έλειψε η αγάπη του Χριστού, που θυσιάζεται για τον άλλο. Μέσα στις καρδιές ο διάβολος έχυσε το φαρμάκι του.
Η αποστασία μας σήμερα βρίσκεται στο αποκορύφωμά της. Βλέπουμε τη μείωση των γεννήσεων, την αύξηση των διαζυγίων, την ελευθερία στις εκτρώσεις, τον κιναιδισμό που ονομάζουν «προσωπική ιδιαιτερότητα» και, αλλοίμονο, αν τολμήσει κάποιος να θίξει τους δυστυχείς αυτούς διαστροφείς!
Οι ημέρες μας μοιάζουν με τις ημέρες του Νώε, για τις οποίες ο Θεός επέτρεψε τον κατακλυσμό τη γης. Τις ημέρες εκείνες όλοι αδιαφορούσαν για ότι γινόταν γύρω τους. Μήπως και σήμερα δεν αδιαφορούμε; Ασχολούμαστε μόνο με τα υλικά πράγματα και τα γλέντια και ο χρόνος της ζωής μας είναι χρόνος απωλείας. Στο βούρκο της αμαρτίας, όπου βυθιζόμαστε, δεν μπορούσε να κινήσουμε τα χέρια μας, για να κολυμβήσουμε και να βγούμε από αυτόν. Έχουμε κολλήσει. Βλέπουμε, όμως, ένα Χέρι από ψηλά να θέλει να μας τραβήξει. Μας το τείνει, αλλά δεν το παίρνουμε. Προτιμούμε να πνιγούμε. Είναι το χέρι του Θεού της σωτηρίας μας, Αυτού που θέλει να μας σώσει, αν και εμείς το θελήσουμε και του δώσουμε το βρωμερό χέρι μας, που δεν το σιχαίνεται.
