Ήταν αρχές του 1997, 1998, Μάρτης.
Πηγαίναμε στο Βατοπαίδι αλλά, ένεκα χιονόπτωσης, αναγκαστήκαμε να διανυκτερεύσουμε στο Κουτλουμούσι. Όταν οι καιρικές συνθήκες είναι δύσκολες, οι Πατέρες των Μονών δείχνουν καρτερικότητα και συγκατάνευση με τα διαμονητήρια των προσκυνητών.
Μετά από δυο μέρες, περίπου, κατορθώσαμε και φθάσαμε στο Βατοπαίδι.
Ο Γέροντας έμενε εκτός, στο κονάκι του και, κατά διαστήματα, ερχόταν στη Μονή.
Πήγαμε να τον δούμε. Εγώ μαθητής Λυκείου τότε και μαζί μου οι φίλοι και συνοδοί, τρεις έγγαμοι από την Εὐβοια.
Ο Γέροντας απλός, λιτός, ταπεινός, ήσυχος, πράος.
-«Γέροντα, πώς μπορούμε να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά στον κόσμο; Οικονομικά, οικογενειακά, επαγγελματικά, τόσα προβλήματα», ρώτησαν οι φίλοι μου.
-«Υπομονή, υπομονή», παιδιά μου, έλεγε ο Γέροντας.
-«Μα, Γέροντα, μια κουβέντα είναι η υπομονή. Και αν τελειώσει, τι γίνετα»;
-«Αν τελείωσει η υπομονή, μετά πάλι υπομονή. Και αν τελειώσει και εκείνη, μετά πάλι υπομονή…», έλεγε ταπεινά και κατανυκτικά ο χαρισματικός εκείνος παππούλης.