Ουκρανικό και Κυπριακό: σύγκλιση και απόκλιση
Είναι γνωστά τα διεθνή παρασκήνια, η υποκρισία, αφού υπήρξε σύμφωνη γνώμη Βρετανών, ΝΑΤΟ, Κίσινγκερ κλπ. να χωρισθεί η Κύπρος. Η χούντα έπεσε αμέσως μετά την εισβολή, αλλά γιατί συνέχισαν οι Τούρκοι; Γιατί δημιουργούν συνεχώς νέα τετελεσμένα; Ο ΟΗΕ τους έχει καταδικάσει επανειλημμένως. Ενώ για τη διεθνή κοινότητα η δημοκρατία της Κύπρου έχει τη συνέχεια και καμία χώρα δεν έχει αναγνωρίσει το ψευδοκράτος, υπάρχει ανοχή ουσιαστικά στην παρανομία, ακριβώς γιατί λειτουργούν τα διεθνή συμφέροντα και όχι οι διεθνείς νόμοι. «Βρείτε τα», λένε.
Του Δρ. Σταύρου Γουλούλη
Μερικοί έγκριτοι ομιλητές των ΜΜΕ-youtube προβάλλουν εύλογα ότι το Ουκρανικό ζήτημα, όπως εξελίχθηκε με τη ρωσική επέμβαση, είναι αντίγραφο του Κυπριακού το 1974, την τουρκική εισβολή και κατοχή του 1/3 του νησιού: η Ρωσία σε ρόλο Τουρκίας, η Ουκρανία στης Κύπρου. Η εξίσωση όμως δεν πιάνει: η Δύση απομονώνει τη Ρωσία άμεσα, ανέχεται την Τουρκία μισόν αιώνα. Η διεθνής Δικαιοσύνη είναι τυφλή όπου θέλει;
Θα προσπαθήσω να απαντήσω όχι ως ειδήμων βέβαια, αλλά με τις παραστάσεις που δίνει άφθονες πλέον το διαδίκτυο.
Μπορούμε να δούμε το Κυπριακό μέσα από το Ουκρανικό; Ναι, αν η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Συγκριτική Ιστορία γίνεται μόνο κάτω από ειδικές προδιαγραφές, γενικότητες, στο ‘σπιράλ’ του χρόνου [βλ. Πλούταρχος, «Βίοι Παράλληλοι». Νέα Ιστορία, κοκ]. Η Ιστορία διεισδύει πίσω από το προπέτασμα που ορίζει το Δίκαιο, η διεθνής ασφάλεια και νομιμότητα (μετά τη συνθήκη της Βεστφαλίας για μη επέμβαση στα εσωτερικά των κρατών: 1648), αφού υπάρχει ανοχή ή αξιοποιούνται παρανομίες, ακρότητες. Το κριτήριο του Δικαίου δεν είναι απόλυτο, με βάση πολιτιστικές αξίες αναθεωρείται. Περνά από τις Kυβερνήσεις μεγάλων δυνάμεων ή και παρακάμπτεται. Τα υπόλοιπα κανονίζουν οι δικηγόροι της Ιστορίας, οι διπλωμάτες…
Ας δούμε πρώτα τη μετασοβιετική Ουκρανία. Το πραξικόπημα το 2014 με το που ανέτρεπε τη νόμιμη ουκρανική κυβέρνηση με αιματηρή επέμβαση κύκλων ακροδεξιών και ναζιστών στην πλατεία Μαϊντάν του Κιέβου υπήρξε αρχή νέου κλίματος όπου πλέον κυριαρχούσαν εθνικιστικές-ναζιστικές και ομογενοποιητικές λογικές μη αποδοχής μειονοτήτων, ξήλωμα της ρωσικής συνιστώσας στην κοιτίδα των Ρώσων κλπ. Ο Ζελένσκι επαυξάνει. Θα συγκρινόταν με το πραξικόπημα το 1974, ζήτημα ‘μιας ημέρας’, αφού η χούντα που το οργάνωσε έπεσε αμέσως. Φημολογείτo απειλή πολέμου κατά των Τουρκοκυπρίων, που όμως δεν συνέβη. Η κυπριακή πλευρά υπήρξε σύμφωνη με το Δίκαιο και αυτή έκτοτε υποφέρει: 1. ο Μακάριος ζήτησε επέμβαση των προστατίδων δυνάμεων για αποκατάσταση της νομιμότητας από τους πραξικοπηματίες της στρατιωτικής κυβέρνησης, της δικής μας! 2. ο Κ. Καραμανλής συμβιβάστηκε. Πιο πριν η Ελληνοκυπριακή πλευρά με την ανεξαρτησία της νήσου δεν επεχείρησε ομογενοποίηση της νήσου. Χριστιανοί και μουσουλμάνοι (εξισλαμισμένοι) ήταν πάντα σε αγαστή σχέση. To πρόβλημα ήταν πολιτικό, αφού η τουρκοκυπριακή κοινότητα δεν επέτρεπε με διαρκές βέτο διακυβέρνηση. Υπήρξαν και βιαιότητες αλλά άρχιζε η τουρκική προβοκάτσια (αποφεύγεται στη Θράκη). Το ομολόγησαν αργότερα οι Τούρκοι ότι επεδίωκαν την πόλωση. Ο νόμιμος πρόεδρος Μακάριος αγωνίστηκε για τη δημοκρατία: α) αντιστάθηκε στη χούντα του Ιωαννίδη και θέλησε να την εκδιώξει από την Κύπρο. β) είχε εκτός νόμου την ΕΟΚΑ Β΄ υπό τον εθνικιστή πρώην κυνηγό κεφαλών Αριστερών στην Ελλάδα. γ) Αντιμετώπισε μέλη της Ι.Συνόδου της Κύπρου που τον καθαίρεσαν! Γενικά δεν δημιούργησε πρόβλημα στους Τουρκοκυπρίους. Εδώ ακριβώς πάτησαν οι Τούρκοι στη θεσμική (αλλά όχι εθνική!) πολιτική του Μακαρίου.
H πέτρα του σκανδάλου, η ακροδεξιά κλπ είναι το κοινό σημείο στο Κυπριακό και Ουκρανικό. Ο Ζελένσκι ο ηθοποιός, τους μαζεύει, τους κάνει δόρυ εσωτερικού ιμπεριαλισμού, ενώ ο έντιμος ιεράρχης Μακάριος, που αν και παπάς αποδείχθηκε ανώτερος πολλών ανδρών μαζί, υπήρξε από τους λίγους που τα έβαλε εμπράκτως με τη Χούντα. Η Ιστορία απέναντί του ήταν σε ρόλο τζόκερ, σαν μεσαιωνικός γελωτοποιός!
Είναι γνωστά τα διεθνή παρασκήνια, η υποκρισία, αφού υπήρξε σύμφωνη γνώμη Βρετανών, ΝΑΤΟ, Κίσινγκερ κλπ. να χωρισθεί η Κύπρος. Η χούντα έπεσε αμέσως μετά την εισβολή, αλλά γιατί συνέχισαν οι Τούρκοι; Γιατί δημιουργούν συνεχώς νέα τετελεσμένα; Ο ΟΗΕ τους έχει καταδικάσει επανειλημμένως. Ενώ για τη διεθνή κοινότητα η δημοκρατία της Κύπρου έχει τη συνέχεια και καμία χώρα δεν έχει αναγνωρίσει το ψευδοκράτος, υπάρχει ανοχή ουσιαστικά στην παρανομία, ακριβώς γιατί λειτουργούν τα διεθνή συμφέροντα και όχι οι διεθνείς νόμοι. «Βρείτε τα», λένε.
Σε γενικές γραμμές ό,τι και να έγινε στην Κύπρο της οποίας η επίσημη κυβέρνηση δεν έκανε κάτι ακραίο ή παράνομο, αλλά η ελλαδική χούντα, δεν δικαιολογεί ό,τι οι σωβινιστές Τούρκοι συνέχισαν έκτοτε, απόλυτη παρανομία, προσφυγιά, ομογενοποίηση στη Β. Κύπρο. Στην Τουρκία οι μειονότητες δεν μιλούν τη γλώσσα τους, ό,τι κάνουν οι Ουκρανοί όπου οι Ρώσοι και άλλες εθνότητες (πλην Τατάρων βέβαια!) δεν έχουν δικαίωμα υπάρξεως! Είναι τυχαίο; Η Ουκρανία είναι σε αγαστή σχέση με την Τουρκία! Και οι δύο έχουν εντάξει στον στρατό ή συνεργάζονται με ακραίους εθνικιστές κλπ. ή ισλαμιστές.
Στην Κύπρο αντιτίθενται δύο ιστορικοί αντίπαλοι, ομοίως και στην Ουκρανία υπάρχουν ιστορικές διαφορές (Κίεβο-Μόσχα). Ό,τι παράνομο προσάπτεται στη Ρωσία, το ίδιο παραβλέπεται για την Τουρκία. Άλλο Δίκαιο; Όχι άλλη πολιτική, λέξη που χάνει το νόημά της, τον πραγματικό σκοπό της να καλύψει με νομικές λεπτομέρειες, να διϋλίζει τον κώνωπα, να ‘δικαιολογεί’ τα αδικαιολόγητα. Το επιστέγασμα της αδικίας: το 20% να καταπιέζει το 80% νομιμοποιεί το σχέδιο Ανάν. Το οποίο θα έπρεπε να έχει εφαρμοσθεί στην Ουκρανία του 50% προς 50%. Τέτοιες συγκρίσεις μπορούν να γίνουν κι άλλες ίσως. Σημασία έχει ο άκρατος δικαιωματισμός διέπει την πολιτική Ουκρανίας-Τουρκίας, η καταστρατήγηση ή αναθεώρηση συμφωνιών, αδιέξοδες συνομιλίες.
Ασφαλώς εμείς δεν θα παίξουμε το «Ρώσοι – Ουκρανοί», αλλά υπάρχει μια ψιλή περίπτωση να δεχθούμε στην Ελλάδα και αλλού κάποιες ειδικές βόμβες. Δεν φταίμε επειδή μερικοί τα θέλουν όλα και αμέσως
