π. Μεθόδιος Κρητικός «Οι εμπειρίες με τον Όσιο Πορφύριο Καυσοκαλυβίτη»
Ο Άγιος Πορφύριος έλεγε: «Η χάρις του Θεού είναι απτή».
Σημείο της θείας χάριτος, κατέληξε ο π. Μεθόδιος, είναι ο ίδιος ο άγιος Πορφύριος, ώστε να μπορούμε κι εμείς να πούμε ότι έχουμε την αίσθηση της θείας χάριτος.
Η 5η ημέρα των ΕΟΡΤΙΩΝ 2021 που διοργανώνει η ενορία του Αγίου Ελευθερίου Αχαρνών ήταν αφιερωμένη στον όσιο Πορφύριο. Για τον νεοφανή Άγιο μίλησε ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης και Καθηγούμενος του Ιερού Μοναστηρίου Αναστάντος Χριστού Πειραιώς, π. Μεθόδιος Κρητικός, με θέμα: «Οι εμπειρίες με τον Όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη».
Ο π. Μεθόδιος ξεκινώντας την ομιλία του υπογράμμισε ότι:
Ζούμε σε καιρούς μεγάλων κρίσεων, αμφισβητήσεων, ανατροπών και ανακατατάξεων. Η εποχή μας είναι εποχή αστάθειας, φόβου, αγωνίας, αποστασίας από τον Θεό, πολλές φορές οργανωμένης, απροκάλυπτης και αναίσχυντης. Αυτό το ζούμε ιδιαίτερα στην παρούσα κρίση του κορωνοιού. Κι όμως, σ’ αυτούς τους καιρούς το πνεύμα του Θεού δίνει την απάντηση με τον δικό του τρόπο. Και η απάντηση του Θεού είναι οι άγιοι. Μια τέτοια απάντηση είναι ο άγιος Πορφύριος, ο οποίος είναι ένας βράχος ακλόνητος, που πάνω του συντρίβεται κάθε κλονισμός.
Ο άγιος Πορφύριος, τόνισε ο π. Μεθόδιος, είναι ένα θαύμα, μια συνεχής έκπληξη της χάριτος του Θεού. Είναι μία από τις ψυχές στις οποίες κατήλθε και κατασκήνωσε η Σοφία του Θεού και την πλούτισε με τα χαρίσματα της διόρασης, της προόρασης, της γνώσης των όντων, της διάγνωσης και θεραπείας ασθενειών.
Ο π. Σωφρόνιος του Έσσεξ έλεγε για τον άγιο Πορφύριο: «Είναι γεμάτος με άγιο πνεύμα. Γι’ αυτό, ο,τι σας λέει να το κάνετε».
Πίσω από τα χαρίσματα του αγίου κρύβεται ένας μοναδικός συνδυασμός. Ο άγιος συνδύαζε τον ησυχασμό με την προσφορά στον άνθρωπο. Γι’ αυτό εύστοχα τον χαρακτήρισαν ως «ησυχαστή της Ομόνοιας».
Ο άγιος Πορφύριος αναζητούσε την ησυχία και μέσα από την αναζήτηση αυτή βρήκε τον Χριστό και συμπορεύτηκε με τον Χριστό. Αυτό το βίωμα της συμπόρευσης το έζησε σε όλη την διάρκεια της προετοιμασίας μέχρι την κουρά του. Χαμένος για τον κόσμο, δοσμένος στην αγάπη του Θεού. Σ’αυτή την κατάσταση έλαβε το πρώτο χάρισμα, την διόραση. Αργότερα έλαβε και δεύτερο χάρισμα, να ξεχωρίζει τις φωνές των ζώων και να καταλαβαίνει τι συναίσθημα εκφράζουν κάθε φορά. Ακολούθησαν πολλά ακόμα χαρίσματα: να βλέπει τι υπάρχει στα βάθη της γης, να βλέπει παρελθόν, παρόν και μέλλον ταυτόχρονα.
Όμως κανένα από αυτά τα χαρίσματα δεν διανοήθηκε να το χρησιμοποιήσει προς όφελός του. Όλα τα έθεσε στην διακονία της αγάπης του ανθρώπου. Γιατί ο άγιος Πορφύριος είχε μια καρδιά ευαίσθητη, γεμάτη αγάπη, που έφτανε στα όρια της θυσίας για τους ανθρώπους. Προς το τελος της ζωής του έλεγε ότι ήθελε να είναι σε μία έρημο και να προσεύχεται να πάνε όλοι οι άνθρωποι στον παράδεισο κι ας πήγαινε μόνο αυτός στην κόλαση. Αγάπη πλήρης και τελεία.
Μέχρι το τέλος παρέμεινε ταπεινός, πιστός, υπομονετικός, με πνεύμα θυσίας και αγάπης. Οικονομούσε και ανέπαυε ψυχές. Πρόσεχε να μη θυμώσει και να μη προσβάλει κανέναν. Έδινε μεγάλη σημασία στην λεπτότητα της ψυχής. Έλεγε χαρακτηριστικά: «Χοντρές ψυχές ο Χριστός δεν τις δέχεται».
Ταπεινός και με εκκλησιαστικό φρόνημα μέχρι τέλους. Έλεγε για τον εαυτό του: «Είμαι μια παλιοσωλήνα σκουριασμένη, που μέσα από αυτή μεταφέρεται η χάρις του Θεού». Παρέμεινε σ’ όλη την διάρκεια του επίγειου βίου του απλός, κατανοητός, ευγενής.
Όλη του η ζωή ήταν μια συνεχής αναζήτηση του Θεού. Αυτή η αναζήτηση γέννησε μέσα του την αγάπη και η αγάπη έγινε θείος έρωτας. Κι ο θείος έρωτας τον έκανε δοχείο της χάριτος του Θεού.
Ο ίδιος έλεγε: «Η χάρις του Θεού είναι απτή».
Σημείο της θείας χάριτος, κατέληξε ο π. Μεθόδιος, είναι ο ίδιος ο άγιος Πορφύριος, ώστε να μπορούμε κι εμείς να πούμε ότι έχουμε την αίσθηση της θείας χάριτος.
Οι εκδηλώσεις της ημέρας έκλεισαν με το Μικρό Απόδειπνο μετά Χαιρετισμών στην Υπεραγία Θεοτόκο, Μονολόγιστη Ευχή υπέρ καταπαύσεως της πανδημίας. Τέλος, τελέστηκε Δοξολογία και βραδινή θεία Λειτουργία. Λειτουργός ήταν ο π. Γεώργιος Πασπαλιάρης, εφημέριος Ι.Ν. Αγ. Ιωάννου της οδού Βουλιαγμένης, ο οποίος στο κήρυγμά του μίλησε με θέμα «Ο παπα-Νικόλας Πλανάς».
