π. Θωμά Ανδρέου: Θέλω να δικάσω το Θεό…
Η ώρα είναι ήδη μιάμιση τα μεσάνυχτα. Και ενώ είχα κατακλιθεί για να μπορώ να είμαι ξεκούραστος για την αυριανή λειτουργία, μια σκέψη στροβίλιζε στο μυαλό μου, μια εικόνα τάραζε την ψυχή μου και δεν επέτρεπε στον Μορφέα να μου χαρίσει το δώρο της ξεκούρασης.
Είχα διαβάσει πως τελικά, τα δύο αγνοούμενα δίδυμα μικρά κορίτσια, βρέθηκαν και αυτά τελικά απανθρακωμένα και αγκαλιασμένα, μαζί με άλλα μικρά αγγελούδια που φτερούγισαν πρόωρα από την μητρική αγκαλιά στον ουρανό! Σκεπτόμουν τι είδαν τα δυο μικρά κοριτσάκια ώστε να αισθανθούν το τέλος, εκείνα που δεν ήξεραν τι θα πει θάνατος και το μόνο που σκέφτηκαν ήταν να αγκαλιαστούν, να μην τις χωρίσει ο θάνατος όπως δεν τις χώρισε η ζωή!
Πολλοί απανθρακωμένοι από την καταστροφική αυτή πυρκαγιά που μια φορά άναψε αλλά θα καίει για πάντα, βρέθηκαν αγκαλιασμένοι! Γονείς να κρατούν σφικτά στα χέρια τους τα παιδιά τους να τα καταφιλούν λίγο πριν ο παγερός θάνατος με το δικό του φίλημα τους στερήσει τη ζωή, νέα ζευγάρια ερωτευμένα που θέλησαν την αγάπη τους να την ζήσουν για πάντα μαζί και στη ζωή και στο θάνατο! Καμένα όνειρα ,καμένα κορμιά!
Πετάχτηκα πάνω: Θέλω να δικάσω το Θεό, είπα σχεδόν φωναχτά! Ναι! Θέλω να Τον δικάσω γιατί άφησε να καούν μικρά παιδιά, ανήμποροι άνθρωποι, που από την μια στιγμή στην άλλη έχασαν τα πάντα! Θέλω να δικάσω το Θεό γιατί επέτρεψε να συμβεί αυτό το έγκλημα που στη γη , ίσως να μείνει ατιμώρητο όπως και τόσα άλλα! Θέλω ένα ειδώλιο κατηγορουμένου για να καθίσω μπροστά μου το Θεό και να Του πω ΓΙΑΤΙ; Θέλω τέλος, να δικάσω το Θεό, γιατί ανέχεται ακόμα την ελευθερία με την οποία ο ίδιος προίκισε τον άνθρωπο…
Ναι! Γιατί χάριν αυτής της ελευθερίας, ο άνθρωπος πίστεψε πως είναι Θεός, πως μπορεί να κάνει τα πάντα! Χάριν αυτής της ελευθερίας, ο άνθρωπος απαξίωσε την ίδια την ζωή! Άφησε την πλεονεξία του να τον καθοδηγήσει. Άφησε την βουλιμία του πλουτισμού να τον τυφλώσει. Νομίζεις εσύ που με διαβάζεις και που μαζί μου θέλεις τώρα να δεις κατηγορούμενο το Θεό για ότι έγινε, πως σε λίγα χρόνια θα θυμάται κανείς τις δυο μικρές μάρτυρες που σφιχταγκαλιασμένες πέθαναν με τον φρικτότερο θάνατο; Ξέρεις μετά από πόσες πυρκαγιές η ανθρώπινη πλεονεξία και η βουλιμία του πλουτισμού των ανθρώπων έφερε γρήγορα τη λήθη;
Ο Θεός ο δημιουργός του σύμπαντος, διαθέτει κάτι που απώλεσε ο άνθρωπος, την αρμονία! Το σύμπαν έχει τους δικούς του ρυθμούς που ο άνθρωπος ποτέ δεν πρόκειται να κατανοήσει. Ένα φυλλαράκι δεν μπορεί να κάνει, αλλά βάζει φωτιές, αποψιλώνει δάση, κτίζει σπίτια μέσα στα δέντρα εκεί που μόνο τα πουλιά μπορούν να κτίσουν φωλιές, κυριαρχεί βάναυσα στο περιβάλλον που όφειλε να προστατεύει και κάνει υπολογισμούς! Και όταν δει πως αυτοί δεν βγαίνουν , τότε ζητά ευθύνες από το Θεό! Όχι από τον ίδιο, αλλά από το Θεό! Τελικά ο άνθρωπος δεν ξέρει τι θέλει! Δεν ξέρει πότε θέλει κοντά του και πότε όχι το Θεό! Εμάς, μας δικάζει ο εαυτός μας και οι επιλογές μας, είναι και αυτό μέρος της Θείας αρμονίας! Μας δικάζουν και μας καταδικάζουν τα ολέθρια αποτελέσματα αυτών των επιλογών! Ακούω με θλίψη κάποιους από τη φάρα μας, την παράξενη και καταθλιπτική φάρα των παπάδων, να λένε πως ο Θεός μας τιμωρεί, αγνοώντας πως ο Θεός σέβεται ότι ο άνθρωπος έχει πάψει προ πολλού να υπολογίζει: την αξία του προσώπου….
Μιλούν όλοι για νόμους… Εδώ ξεχάσαμε του θεϊκούς νόμους, θα σεβαστούμε τους ανθρώπινους; Τελικά Κύριε, με δάκρυα στο λέω! Αν πρέπει να σε δικάσω για κάτι, αυτό είναι γιατί μας ανέχεσαι ακόμα…
π. Θωμάς Ανδρέου
Αφιερωμένο στη μνήμη όσων θαρραλέα, αγκαλιασμένοι ταπείνωσαν τους ανθρώπους, αλλά και αυτόν το ίδιο το θάνατο… Αιωνία τους η μνήμη…
φωτογραφία: eurokinissi
