Παιδιόθεν
Ένα σπουδαίο μυστικό κρύβει το αποστολικό ανάγνωσμα της αυριανής Κυριακής. Καθώς απευθύνεται ο θείος Παύλος στον νεαρό μαθητή του Απόστολο Τιμόθεο, και ανάμεσα σε άλλες συμβουλές που του γράφει, υπογραμμίζει ότι δε πρέπει να λησμονήσει από παιδί αυτά που άκουσε, είδε και διδάχθηκε κοντά Στον Κύριο. Μη ξεχάσει -του λέει- τα ιερά γράμματα, εκείνα που θα οικοδομήσουν την αληθινή σοφία και θα οδηγήσουν στη σωτηρία, πάντα δια της πίστεως στον Ιησού.
Του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου, θεολόγου-διδάσκοντος Παν/μίου Πειραιώς, για το dogma.gr
Το παιδί σαν προσωπικότητα είναι σαν ένα δένδρο που υπάρχει στην πεδιάδα της κοινωνίας. Ανάλογα με τη φροντίδα που θα δείξουμε, έτσι θα μεγαλώσει, ακόμα και θα καρποφορήσει στον καιρό του. Αν δεν του θέσουμε έγκαιρα στηρίγματα θα σπάσει με τον πρώτο άνεμο. Αν -πάλι- δεν το ποτίσουμε έγκαιρα, θα ξεραθεί ή θα μείνει ατροφικό. Δε θα μας φανεί χρήσιμο ούτε για σκιά σε ώρες ηλιοφάνειας ή καύσωνα. Αντίστοιχες είναι και οι καταστάσεις όταν περάσει το κατώφλι της πολυτάραχης εφηβείας. Η μάθηση δεν μπορεί να είναι ταυτόσημη με την στείρα αποστήθιση γνώσεων, αλλά με καλλιέργεια του πνεύματος. Πρέπει να αποκτήσει εφόδια ώστε να φανεί χρήσιμος στον περίγυρό του, να εξωτερικεύει τα συναισθήματά του, να διεκδικεί το δίκιο του, να ασκείται στην ευγενική άμιλλα και να αναγνωρίζει την αξία του άλλου.
Ταυτόχρονα πρέπει να μάθει ότι η πίστη στο Θεό είναι αυτή που δε θα του επιτρέψει να χαθεί στους ανέμους της αμφισβήτησης, της βιοπάλης, των προβλημάτων. Και στη περίπτωση που θα φαίνεται ότι λυγίζει, ότι κινδυνεύει, ότι χάνεται∙ όταν οι ρίζες είναι σταθερές και ορθόδοξες χριστιανικές δε θα του επιτρέψουν να σπάσει, να αποκάμει, να χαθεί. Αναμφισβήτητα η εποχή μας χαρακτηρίζεται από επικίνδυνους και πρωτόγνωρους ανεμοστρόβιλους. Θεσμοί σαν την οικογένεια, σαν την Εκκλησία, σαν το σχολείο καθημερινά απαξιώνονται στα μάτια της ιστορίας και στη συνείδηση των νεολαίων. Εύκολα προβάλλεται η ανομία ως κατόρθωμα, η άρνηση χαρακτηρίζεται ως γενναιότητα και η πολεμική ως υποχρέωση. Ταυτόχρονα η αναζήτηση μίας θέσης πρώτα στην ανώτατη εκπαίδευση και ύστερα στον εργασιακό χώρο, έχει καταντήσει σε κυνήγι του αυτονόητου και έχει καταλήξει σε ποικιλόμορφη εκμετάλλευση.
Αν ο νέος έχει ρίζες βαθιές, σοβαρές, σωστές θα αντέξει. Το τρίπτυχο σχολείο, οικογένεια, κοινωνία καλείται να εξασφαλίσει τις κατάλληλες αγωνιστικές συνθήκες, να παράσχει πρωτοβουλίες και να αξιοποιήσει τα χαρίσματα. Δοκιμασίες θα έρθουν, θα τις αντιμετωπίσει υπεύθυνα και δε θα παραιτηθεί, δε θα δραπετεύσει, δε θα απογοητευτεί. Οι αρμόδιοι ας φροντίσουν με ότι μέσα έχουν στη διάθεσή τους να μη σπέρνουν ανέμους αδικίας∙ γιατί, αργά ή γρήγορα, θα θερίσουν επαναστάσεις. Κάθε εξωγενής κουλτούρα δε σημαίνει ότι ταιριάζει και στον τόπο μας. Ας εμπνεύσουμε τους νεώτερους για αξιοποίηση χαρισμάτων, για αναζήτηση ιδανικών, για αγωνιστική διάθεση. Ας αντιληφθούν ότι η οικονομική κρίση που μαστίζει τον τόπο μας έχει κάνει τους νεολαίους μας να είναι ευάλωτοι στην αποστροφή ιδεών, στην αποκαθήλωση προσώπων, στην αποδοκιμασία επιλογών.
Ένα σπουδαίο μυστικό κρύβει το αποστολικό ανάγνωσμα της αυριανής Κυριακής.
