«Πάντοτε χαίρετε…»
Από τα βάθη της φυλακής ο φλογερος Απόστολος των Εθνών Παύλος προτρέπει τους Φιλιππησίους και όλους τους πιστούς: «χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε· πάλιν ερώ, χαίρετε» (Φιλιπ. δ΄ 4). Χαίρετε πάντοτε τη χαρά που προέρχεται από την ένωση και κοινωνία με τον Κύριο, και πάλι θα σας πω, χαίρετε.
Παράξενα ακούγονται τα λόγια του μεγάλου Αποστόλου και μάλιστα σε μια δύσκολη ώρα, πόνου και θλίψεως. Στη φυλακή και να μιλά για χαρά; Λησμονεί ο θείος Παύλος τις θλίψεις, τους διωγμούς, τις κακουχίες που πέρασε στο διάβα της ζωής του; Πως είναι δυνατόν πάντοτε να χαίρεται κάποιος; Μπορεί να χαίρεται, όταν ο κόσμος γύρω του του δημιουργεί δυσκολίες, καταστάσεις, πειρασμούς, πόνους, αδικίες που τραυματίζουν την ψυχή και γίνονται αφορμή να χάνεται η ειρήνη και γαλήνη της; Σ’ αυτή την κρίσιμη εποχή πως είναι δυνατόν να χαίρεται κανείς και πάντοτε;
Καταλαβαίνουμε ότι ο απόστολος Παύλος μιλά για τη χαρά όχι όπως την εννοεί ο κόσμος: ένα συναίσθημα μόνο, μια στιγμή γέλιου και παρόμοιων εκδηλώσεων που διαρκούν λίγο και εύκολα σβήνουν. Μιλά για την «εν Κυρίω» χαρά. Τη χαρά που ο Χριστός δίνει σ’ εκείνους που επιθυμούν και αγωνίζονται να έχουν κοινωνία, σχέση ουσιαστική μαζί Του. Τότε οι πιστοί αισθάνονται χαρά εσωτερική, βαθιά, γέμισμα της ψυχής για όσα ζούν και γεύονται. Αυτή η αληθινή χαρά είναι δώρο του Θεού, καρπός του Αγίου Πνεύματος, που προσφέρεται διαρκώς σ’ όσους Τον ακολουθούν. Μ’ αυτή μπορούμε πάντοτε να χαιρόμαστε. Να χαιρόμαστε κοντά στο Χριστό, μαζί με τον Χριστό.
«Χαίρετε» είναι ο αναστάσιμος χαιρετισμός του Κυρίου προς τις Μυροφόρες μαθήτριες αλλά και ο καρπός της αναστάσιμης παρουσίας Του στους φοβισμένους Μαθητές Του, οι οποίοι «εχάρησαν ιδόντες τον Κύριον» (Ιω. κ΄ 20).
Αυτή τη χαρά αισθάνονταν οι Απόστολοι, οι Μάρτυρες και όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Ακόμη και μέσα στα σκληρότερα μαρτύρια ένιωθαν άρρητη χαρά και αγαλλίαση. Χαρά μέσα στα δεσμωτήρια, χαρά από τις μαστιγώσεις, από τους διωγμούς, απ’ τις κακολογίες, χαρά από τις θλίψεις και πρόγευση της αιώνιας χαράς, της πραγματικής και απερίγραπτης χαράς που ετοιμάζει για τους δικούς Του ο Κύριος, ο αίτιος και χορηγος της χαράς.
«Εκείνος που είναι ενωμένος με τον Θεό, πάντοτε χαίρει», θα μας πεί ο ιερός Χρυσόστομος. «Είτε στενοχωρείται, είτε πάσχει οτιδήποτε, πάντοτε χαίρει. Άκουσε τον Λουκά που λέγει για τους Αποστόλους πως έφυγαν από το συνέδριο με χαρά, γιατί αξιώθηκαν να μαστιγωθούν χάριν του ονόματος Αυτού (Πραξ. ε΄ 41). Αν οι μαστιγώσεις και τα δεσμά, τα οποία θεωρούμε ότι προκαλούν την πιο μεγάλη λύπη, προξενούν χαρά, ποιο από τα άλλα θα μπορέσει να μας προκαλέσει λύπη;» (ΕΠΕ 22, 31).
Όταν η καρδιά προσβλέπει προς τον Κύριο και Τον αναγνωρίζει Σωτήρα της και αγωνίζεται να ζει σύμφωνα με το πανάγιο θέλημά Του, μόνο τότε μπορεί να γεύεται όχι σταγόνες χαράς, αλλά το πλήρωμα της χαράς.
Πραγματικά, μπορεί να μετρηθεί η χαρα του πιστού που ζει διαρκώς κάτω απο το άγρυπνο μάτι του Θεού, στον Οποίο προσεύχεται και με εμπιστοσύνη Του αναθέτει τα θέματα, τα προβλήματα – οικονομικά, επαγγελματικά, οικογενειακά – που αντιμετωπίζει; Του πιστού που με ταπείνωση εξομολογείται τις αμαρτίες του και καθαρίζει το εσωτερικό του και κοινωνεί των αχράντων μυστηρίων του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου; Μπορεί να υπολογίσει κάποιος τη χαρά που δημιουργεί στην ψυχή η ήρεμη και γαλήνια συνείδηση;
«Η εν Κυρίω χαρά είναι καθήκον μεγάλης σημασίας εν τη χριστιανική ζωή», σημειώνει ο αείμνηστος Καθηγητής Π. Τρεμπέλας, «και διά τούτο οι Χριστιανοί έχουν ανάγκην πάλιν και πάλιν να υπενθυμίζεται εις αυτούς τούτο. Εάν δε ευσεβείς και αφωσιωμένοι μαθηταί του Κυρίου δεν δοκιμάζουν συνεχή και αδιάπτωτον χαράν, το σφάλμα είναι ιδικόν των».
Είμαστε λοιπόν χαρούμενοι; Έχουμε διαρκή χαρά μέσα μας; Μήπως αφήνουμε τα καθημερινά προβλήματα, τις δυσκολίες, που δεν σταματούν ποτέ, να αφαιρούν τη χαρά μας; Με θλίψη διαπιστώνουμε κάποιες φορές ότι λείπει αυτή η χαρά του Χριστού από τη ζωή μας και ο αγώνας μας γίνεται ανόρεκτα, κουρασμένα, τυπικά, και αυτή η ίδια μας η ζωή μας φαίνεται βαρετή και ανούσια. Ο Κύριός μας μας υποσχέθηκε πως τη χαρά που θα μας δώσει «ουδείς αίρει αφ’ ημών» (Ιω. ις΄ 22). Κανεις δεν μπορεί να μας την κλέψει. Τη χάνουμε εμείς οι ιδιοι, όταν απομακρυνόμαστε από την πηγή της χαράς με την αμαρτία.
Ας ζητήσουμε από Εκείνον, ο Οποίος ήταν του Παύλου η χαρά, να γεμίσει και τη δική μας ζωή με την ίδια ευτυχία, και να λαμπρύνει τα πρόσωπά μας με τη δική Του αληθινή χαρά.
