Πάντοτε με τον σταυρό υπάρχουν και τα λουλούδια
Δυο λόγια θα πω για την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. Βλέπετε, προσκυνούμε τον σταυρό, αλλά πάντοτε με τον σταυρό υπάρχουν και τα λουλούδια. Κυρίως ο βασιλικός αλλά και άλλα λουλούδια. Ο βασιλικός, διότι κατά την παράδοση εκεί που ήταν ο σταυρός, είχε φυτρώσει βασιλικός και πλέον ο βασιλικός συνοδεύει τον σταυρό.
Αλλά υπάρχει και άλλος λόγος που τα λουλούδια υπάρχουν πάντοτε μαζί με τον σταυρό. Όπως λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Ην δε εν τω τόπω όπου εσταυρώθη κήπος». (Ιω. 19:41) Ήταν κήπος εκεί που σταυρώθηκε ο Χριστός. Όχι τυχαία. Δηλαδή: πόνεσε ο Χριστός, λυπήθηκε, εθλίβη η ψυχή του –όπως λένε τα ευαγγέλια «γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχετο και έτρεχε ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος» (Λουκ. 22:44)– σταυρώθηκε, έχυσε το αίμα του, αλλά μέσα από εκεί, μέσα από όλο τον πόνο αυτό, μέσα από όλη αυτή τη θλίψη, μέσα από όλη αυτή την αγωνία, βγήκε η σωτηρία του ανθρώπου, βγήκε η χαρά, όπως λένε και τα τροπάρια και οι προσευχές των ημερών εκείνων. Διότι τελικά όλα γίνονται, για να είναι ο άνθρωπος εν ευφροσύνη, εν χαρά μεγάλη και εν αγαλλιάσει. Γι’ αυτό γίνονται όλα.
Εκεί λοιπόν όπου εσταυρώθη ο Ιησούς ήταν και ο κήπος, τα λουλούδια, η χαρά. Και γι’ αυτό όπου είναι ο σταυρός, είτε της Υψώσεως είτε της Σταυροπροσκυνήσεως αλλά και τη Μεγάλη Παρασκευή, είναι και ο βασιλικός, για τον λόγο που είπαμε, είναι γενικά και τα λουλούδια. Δεν είναι δηλαδή σκέτος, άχαρος ο σταυρός, αλλά έχει κάτι το γλυκό, κάτι το πολύ χαρούμενο.
Όσο περισσότερο σταυρώνεται κανείς, όσο περισσότερο πονάει, θλίβεται για την αμαρτία, τόσο λυτρώνεται, ελευθερώνεται, τόσο βγαίνει στη χαρά, και αγαλλιά. Αυτά πάνε μαζί. Όσο ο άνθρωπος δεν θέλει να θλιβεί, δεν θέλει να πονέσει, δεν θέλει να σταυρωθεί, τόσο είναι δυστυχισμένος.
Αυτά όλα λοιπόν είναι μέσα στην Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. Να τα ξέρουμε ως πιστοί και να τα ζούμε. Δεν κάνουμε τυχαία το σημείο του σταυρού, δεν γιορτάζουμε τυχαία τον σταυρό, δεν τον προσκυνούμε τυχαία.
Όπως έλεγαν τα τροπάρια και χθες το βράδυ και σήμερα το πρωί και θα λένε όλη αυτή την εβδομάδα, καθώς είμαστε ήδη στο μέσο της Τεσσαρακοστής, σαν να κουραστήκαμε. (Έλεγα και στα μικρά παιδιά: Στις ημέρες μας καταλαβαίνει άραγε κανείς ότι κουράστηκε ένεκα Σαρακοστής; Αυτό είναι το θέμα.)
Υποτίθεται δηλαδή ότι μέσα στη Σαρακοστή, τρεις εβδομάδες τώρα, καθώς με πολύ πόνο και με πολλή προσπάθεια αγωνίζεται κανείς να κόψει τα θελήματά του, να νηστέψει και από τις τροφές και από τα αμαρτήματά του, να προσευχηθεί, να αγρυπνήσει, να μετανοήσει, να συνθλίψει την καρδιά του, κουράζεται. Δεν γίνεται διαφορετικά. Και την ημέρα αυτή προσκυνούμε τον σταυρό και ενωνόμαστε με τον Χριστό, μαζί με τον σταυρό του Χριστού κι εμείς, και έτσι παίρνουμε δύναμη και προχωρούμε, για να τελειώσουμε τη Σαρακοστή, που είναι άλλες τρεις εβδομάδες, και επιπλέον είναι και η Μεγάλη Εβδομάδα.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου (†), Συνάξεις Τριωδίου Β’, β’ έκδοση, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2020, σελ. 190.
