Αρχιμανδρίτης Κων/νος Χαραλαμπόπουλος
«Ο Υιός του Θεού», που ενηνθρώπισεν, ο ιδικός μας Αρχιερεύς, που υπερέβη τα ύψη της πνευματικής ανόδου και δόξης και έφθασεν εις τον απρόσιτον θρόνον της τριαδικής θεότητος, αυτός είναι ο υπερένδοξος, ο εκπρόσωπος πάντων ημών έμπροσθεν της θείας Μεγαλωσύνης, ο Ιησούς Χριστός.
Αυτή η ομολογία διατυπώνεται εντός της σημερινής αποστολικής περικοπής από τον Παύλο• Δεν παραμένει απαθής έμπροσθεν της αγωνίας και του πόνου εις τον στίβον της ζωής, αλλά μας κατανοεί απολύτως διότι και Εκείνος, ως άνθρωπος, εδοκιμάσθη δια πειρασμών και θλίψεων «κατά πάντα καθ’ ομοιότητα άνευ αμαρτίας».
Εκείνος ουδέποτε ενικήθη υπό της αμαρτίας. Εις το πρόσωπον του Αρχιερέως Χριστού, εκπληρούνται δύο βασικά γνωρίσματα της θεοϊδρύτου ιερωσύνης του. Το πρώτον ότι ο Αρχιερεύς λαμβάνεται «εξ ανθρώπων» και το δεύτερον ότι ουδείς ημπορούσε να καταστή Αρχιερεύς αλλά μόνον «ο καλούμενος υπό του Θεού».
Ο Κύριος δεν εδόξασεν μόνος Του τον εαυτόν Του αλλά ανεδείχθη υπό του Θεού Πατρός δια των λόγων «Είσαι ο ομοούσιος Υιός μου• Συ Ανεδείχθης υπ’ Εμού Αρχιερεύς των ανθρώπων, διότι ανύψωσα την ανθρωπίνην φύσιν σου δια της Αναστάσεως και της Αναλήψεώς Σου εις τους ουρανούς• Συ είσαι ιερεύς αιώνιος και αναντικατάστατος κατά την τάξιν Μελχισεδέκ».
Ουδέποτε ο Υιός απεμακρύνθη εκ του πατρός. Ήταν και είναι «ο άνω τω πατρί συγκαθήμενος και ώδε ημίν αοράτως συνών». Το αιώνιο πρόβλημα του ανθρώπου είναι η απαλλαγή των αμαρτιών του και η σχέσις του μετά του Θεού. Ο Αρχιερεύς Κύριος, εθυσίασε τον εαυτόν του υπέρ των αμαρτιών μας «θύσας εαυτόν υπέρ αφέσεως των αμαρτιών ημών» (Ζιγαβηνός).
Προς αυτόν τον Αρχιερέα πλησιάζομεν με θάρρος και άφοβον πεποίθησιν, διότι εκ της ηλιοβολίας του θρόνου Του εκπηγάζει η χάρις, η οποία εν τη ώρα της θλίψεως μας δίδει βοήθειαν. Η θυσία του Αίματός Του είναι το βασικόν χαρακτηριστικόν γνώρισμα της Αρχιερατικής μεσιτείας Του, εντός δε της Εκκλησίας, λαμβάνει υπερχρονικήν διάστασιν δια του μυστηρίου της θείας ευχαριστίας εις το οποίον και πάλιν Εκείνος θυσιάζεται «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας» .
Ο Κύριος είναι παρών εις πάσαν εποχήν και κρίσιν δύσκολον του βίου των ανθρώπων, διότι «μετριοπαθείν δυνάμενος τοις αγνοούσι και πλανωμένοις» (Εβρ. 5, 2). Έχομεν λοιπόν τόσον εξαίρετον και συμπαθή Αρχιερέα, που μοχθεί, ιδρώνη και σηκώνη τον ιδικόν μας Σταυρόν εις την κοιλάδα του κλαυθμώνος και της δοκιμασίας. Φιλόστοργος και οικείος εκ δεξιών του πατρός των Φώτων μας εξασφαλίζει το θείον έλεος. Προς τούτο εκζητεί να Τον επικαλούμεθα. Είναι προνόμιον ημών των Χριστιανών να έχομε τον «ιδικόν μας άνθρωπον» τον Κύριόν μας, ο οποίος μεταφέρει εις τον θρόνον της δόξης του Παντοκράτορος πάσαν σκέψιν μας. Είναι η παρουσία Του πλησίον μας.
Απαραίτητο στοιχείον αυτής της συναντήσεώς μας μετ’ αυτού η πίστις ημών. Η απουσία της πίστεώς μας προς Εκείνον είναι και έλλειψις ελπίδος, άνευ της οποίας δυσκόλως κρούεται η θύρα της αιωνίου ζωής. Ο Υπεράγαθος Αρχιερεύς Κύριος μας δίδει παρηγορίαν εις τας αντιξοότητας της ζωής, αναζωογόνησιν ψυχής, ελπίδα, χαράν, ευφροσύνην.
Ο «πεπειρασμένος κατά πάντα καθ’ ομοιότητα μεθ’ ημών» Κύριος, αιώνιος Αρχιερεύς και Μεσίτης ημών προς τον ουράνιον πατέρα είναι ο μόνος Πατέρας μας. Ας εμπιστευθούμε εις τον αιώνιον Αρχιερέα Χριστόν, την ύπαρξίν μας. Ας είναι το στήριγμα εις την αδυναμίαν μας. Ο Λόγος του Προφητάνακτος μας καλεί «Επίρριψον επί Κύριον την μέριμνάν σου και αυτός σε διαθρέψει». Ο θρόνος του είναι ο Σταυρός. Ο θρόνος του Μαρτυρίου Του. Ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός τον οποίον σήμερον η Εκκλησία προσκυνεί και υψώνει για να ενδυναμωθούμε και να βαδίσωμεν ασφαλείς, δια μέσου των συμπληγάδων, του στίβου της ζωής.