Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Χρυσόπουλος
Για μια ακόμη φορά ως χριστιανικός κόσμος «Πεντηκοστή εορτάζουμε» την ημέρα την χαρμόσυνη. Η υπόσχεση του Κυρίου για την αποστολή του Αγίου Πνεύματος, γίνεται πράξη και αφορμή για φωτισμό των Αγίων Αποστόλων.
Εκείνοι δε, από κρυφοί φανερώνονται, από φοβισμένοι ξεθαρρεύουν, από αγράμματοι γίνονται πάνσοφοι και ξεχύνονται στη Ιεραποστολική σαγήνη της οικουμένης. Με τα κηρύγματά τους μετέβαλαν την κοινωνία σε Εκκλησία Χριστού.
Πόσο όμως είναι ευχάριστο που γιορτάζουμε την Πεντηκοστή, ως γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας, έχοντας ταυτόχρονα διαιρεθεί σε ανατολή και δύση, πρόσφατα και σε βορρά και νότο; Από σημαντικές δογματικές διαφορές με την χριστιανική Δύση μέχρι την διάσπαση της ενιαίας Ορθόδοξης Ανατολής (ακόμα και για δεκατρείς ημέρες του ημερολογίου ή για το ποιος θα έχει, που και γιατί, το προβάδισμα), αρκεί να συνειδητοποιήσουμε πόσο δικαιούμαστε να πανηγυρίζουμε.
Ο ιεραποστολικός ζήλος των Αποστόλων, μέχρι μαρτυρίου, ξεχνιέται εμπρός σε ανθρώπινους εγωισμούς και ιδιοτέλειες σε βάθος αιώνων και γελοιοποιεί όποιον καυχάται για εορτασμούς που δεν συνετίζουν καθόλου τους αίτιους μικρών ή μεγάλων σχισμάτων.
Όλοι χάνονται πλέον σε διαθρησκευτικές διασκέψεις, διαχριστιανικά συνέδρια και σε διορθόδοξες συζητήσεις.
Ταυτόχρονα οι πάντες ξεχνούν τον απέναντι κίνδυνο, τον ισλαμισμό, που έχει καταστεί θρησκευτικός παγκόσμιος τρομοκράτης.
Τι είδους γιορτή είναι αυτή, όταν εγκαινιάζουμε ένα οικοδόμημα όμορφο και χρήσιμο και ταυτόχρονα το έχουμε διαιρέσει σε αμέτρητους ιδεολογικούς χώρους, με στεγανά που δεν αφήνουν περιθώρια για εποικοδομητική συνδιαλλαγή και αλληλοκατανόηση ουσιαστική.
Μέσα δε στα μέρη αυτά είναι κλεισμένες «χριστιανικές ομάδες» με ποικίλες δράσεις και φιλοσοφίες και με καθαρά ανθρωποκεντρικά κριτήρια, αυτοχαρακτηριζόμενες ως οι μόνες σωστικές δυνάμεις για τα μέλη τους, αυτά που αρκετές φορές είναι άβουλα όντα και πιόνια αληθινά. Έτσι, την χαρά την διαδέχεται η απογοήτευση, τον ενθουσιασμό ο προβληματισμός.
Ο κατακερματισμός είναι ο μόνος νικητής. Ο ευαγγελισμός πλέον των εθνών γίνεται μετ’ εμποδίων, αυτά που ο ένας θέτει στους άλλους. Ταυτόχρονα, η καταρράκωση κάθε έννοιας ιερότητας και ο ευτελισμός κάθε παράδοσης, που επιχειρεί ο προτεσταντισμός αιώνες τώρα (με εκατοντάδες παραφυάδες), κάθε άλλο προσεγγίζει τις υπόλοιπες χριστιανικές εκκλησίες και ομολογίες.
Η ισοπέδωση είναι ο μόνος τρόπος που πορεύεται δήθεν για να κερδίσει, αλλά τι; στην ουσία χάνει. Μόνο απογοήτευση προξενεί για τους νεωτερισμούς και αντί ν’ αυξάνεται φθίνει, αντί να προσελκύει απωθεί. Ο Κύριος είχε δώσει εντολή για κήρυγμα στα πέρατα της γης, έπρεπε και να γίνει πράξη. Χρειαζόταν η ώθηση, ο Παράκλητος που είχε υποσχεθεί. Θα βρίσκονταν στην συνέχεια οι συνεργοί, οι χρόνοι και οι τόποι.
Ακόμα αναζητούνται οι καρδιές που στερούνται από τον αναστάσιμο λόγο της Εκκλησίας και παραμένουν στην σταυρώσιμη μιζέρια της κοινωνίας τους. Θα αποκτήσουν αξία οι γιορτές όταν η χριστιανική ενότητα δεν θα είναι μόνο λήμμα στα λεξικά αλλά και αιτία που θα αδρανοποιεί τον πειρασμό της διαίρεσης.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία όχι μόνο στον όρο, αλλά και στην υπόσταση θα είναι και θα παραμένει ο μόνος φορέας και η έσχατη εγγύηση για την σωτηρία και την επιβίωση όλων σε γη και ουρανό.