Η προσευχή είναι το οξυγόνο της ψυχής, είναι ανάγκη της ψυχής και δεν πρέπει να θεωρείται αγγαρεία. Η προσευχή για να εισακουστεί από το Θεό, πρέπει να γίνεται με ταπείνωση, με βαθιά συναίσθηση της αμαρτωλότητας μας και να είναι καρδιακή.
Ἐάν δέν εἶναι καρδιακή, δέν ὠφελεῖ. Ὁ Θεός ἀκούει πάντοτε τήν προσευχή τοῦ ἀνθρώπου, πού εἶναι πνευματικά ἀνεβασμένος. Ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς βοηθάει πολύ τήν προσευχή, γιατί θερμαίνει τήν ψυχή καί τήν προετοιμάζει”.
Γιά τή συγκέντρωση τοῦ νοῦ στήν προσευχή, τήν ὁποία δέν πετυχαίνουν οἱ ἄνθρωποι πού ἀσχολοῦνται μέ πολλές ὑποθέσεις, ὁ Γέροντας Παΐσιος εἶπε:
“Ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὅπως τό μικρό παιδί, πού πηγαίνει κάπου νά παίξει καί μόλις τοῦ ἀρέσει τό μέρος, συνηθίζει καί πηγαίνει συνέχεια ἐκεῖ. Ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος, ὅταν καταπιάνεται μέ πολλά ἄλλα θέματα, ἐκτός ἀπό τά πνευματικά, κι ἔχει πολλές βιοτικές μέριμνες, εἶναι φυσικό ὁ νοῦς του νά τρέχει συνέχεια σ’ ὅλα αὐτά”.
Ἁγίου Παισΐου τοῦ Ἁγιορείτου
Από το περιοδικό της Ι. Μητροπόλεως Λεμεσού «Παράκληση», Τεύχος 58