Πνευματικό χρυσάφι από έναν Άγιο Γέροντα: Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής
Του Αρχιμ. Νεκτάριου Πόκκια, Ηγούμενου της Ι. Μονής Θάρρι
Η αγιασμένη και φωτισμένη μορφή του Γέροντος Αμφιλοχίου Μακρή (1889-1970) είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο. Άνθρωπος προσευχής, πίστεως, υπομονής, αγάπης, θείων χαρίτων ο Γέροντας, άφησε ως πολύτιμη παρακαταθήκη σε όλους εμάς, συμβουλές και νουθεσίες που είναι επίκαιρες όσο ποτέ άλλοτε σήμερα, στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε.
Όπως στα μαθηματικά λέμε ότι το αξίωμα το δεχόμαστε a priori χωρίς αποδείξεις, έτσι, και στο χώρο του πνεύματος, δεχόμαστε αξιωματικά το γεγονός ότι οι άνθρωποι του Θεού έχουν δικό τους κωδικό επικοινωνίας και πνευματικό αισθητήριο πολύ ανεπτυγμένο και εντελώς διαφορετικό από το δικό μας.
Σ΄ αυτή την κατηγορία ανήκει και ο Άγιος Γέροντας της Πάτμου Αμφιλόχιος Μακρής, από την πολύτιμη πνευματική φαρέτρα του οποίου σταχυολογούμε κάποιες σκέψεις και συμβουλές, που καλό θα είναι όσοι από τους αγαπητούς αναγνώστες τις διαβάσουν να προβληματισθούν, υγιώς σκεπτόμενοι.
Ο Άγιος Αμφιλόχιος αναλώθηκε στη διακονία και την άσκηση. Νηστεία, αγρυπνία και προσευχή ήταν το μόνιμο και ισόβιο εντρύφημά του επί της γης. Αν και ζούσε εδώ, πολιτευόταν ως ουρανοπολίτης, ως άσαρκος άγγελος επί των καθημερινών και επιγείων.
Οι διδαχές του Οσίου Γέροντα που ακολουθούν, αν και ενδεικτικά αναφέρουμε κάποιες, ταπεινά φρονούμε πως είναι ικανές για να μας δώσουν μια εικόνα της μεγάλης αυτής ησυχαστικής και οσιακής μορφής!
Όταν υπάρχει η φλόγα της αγάπης, ό,τι κακό πλησιάζει, το κατακαίει.
Πολλές φορές την ημέρα έρχεται ο Χριστός και σου κτυπά, αλλά εσύ έχεις δουλειές και δεν ανοίγεις.
Όσο ο άνθρωπος απλοποιείται, θεοποιείται. Γίνεται άκακος, ταπεινός, πράος, ελεύθερος.
Η χάρη του Παναγίου Πνεύματος κάνει τον άνθρωπο να εκπέμπει ακτίνες. Πρέπει όμως ο άλλος να έχει καλό δέκτη για να το καταλάβει.
Όσο ο άνθρωπος αγαπά τον Θεό, τόσο έχει αγάπη και για τους ανθρώπους.
Πολλές φορές οι κοσμικοί άνθρωποι, μάς κουράζουν, γιατί σαν ηλεκτρικά κύματα έρχονται επάνω μας ό,τι έχουν αποθηκευμένα μέσα τους, οπότε χρειάζεται προσευχή και υπομονή.
Εκείνον που μας πληγώνει και μας κάνει να πονάμε, οφείλουμε να τον αγαπάμε διπλά.
Οι άγιοι πάντοτε εσκέπτοντο την άλλη ζωή. Είναι χάρισμα η μνήμη θανάτου.
Να αγαπάμε την φιλοξενία, γιατί ανοίγει τις πύλες του Παραδείσου. Μ΄ αυτήν φιλοξενείς και αγγέλους.
Η μετάνοια πρέπει να γίνεται όχι για τον φόβο της τιμωρίας, αλλά γιατί αμαρτήσαμε προς τον Θεό.
Δεν μπορεί να λέγεται χριστιανός εκείνος που δεν έχει αγάπη. Προσποιείται τον χριστιανό.
Όπως, όταν δεις άνθρωπο κουρασμένο δεν του βάζεις άλλο φορτίο γιατί τα γόνατα δεν αντέχουν, έτσι και στην πνευματική ζωή.
Ο πειρασμός, ξέρετε τι μάστορας είναι; Τα ελάχιστα τα κάνει μεγάλα. Αδημονεί, στενοχωριέται και δημιουργεί εξωτερικούς πολέμους. Ξέρει τέχνες και σέρνει τον άνθρωπο σε αμφιβολία. Γι΄ αυτό έχουμε τόσα πολλά ναυάγια.
Όπως όλα τα κράτη τα ξεχωρίζουμε από τις σημαίες τους, έτσι και τον πραγματικό χριστιανό τον ξεχωρίζει κανείς από την ταπεινοφροσύνη.
Η προσευχή και η μελέτη πνευματικών βιβλίων είναι τα δύο στηρίγματα της ψυχής.
Ο διάβολος μάς ετοιμάζει, πολλές φορές, ένα καλοφτιαγμένο πλοίο και βάζοντάς μας εντός αυτού, εκεί στα μέσα της θάλασσας, μάς πνίγει.
Όταν δεν υπάρχει στον άνθρωπο εσωτερική θερμότητα, τότε, και καλοκαίρι να είναι, κρυώνει, παγώνει.
Μην ανησυχείτε, μόνο να πιστεύετε πώς ό,τι δεν μπορείτε να κάνετε εσείς, τα κάνει ο Θεός.
Επειδή δεν έχουμε ζωντανή πίστη και φόβο Θεού, γι΄ αυτό παρασυρόμεθα τόσο εύκολα. Μοιάζουμε σαν τα δένδρα τα ρηχοφυτεμένα, που στο φύσημα του παραμικρού αέρα πέφτουν. Ενώ, τα παλιά χρόνια, οι χριστιανοί ήταν σαν τα δένδρα που οι ρίζες τους ήταν βαθειά στη γη και έτσι ακόμη και ο πιο δυνατός άνεμος δεν τα κουνούσε.
