Αρχιμανδρίτης Κων/νος Χαραλαμπόπουλος
Η διήγησις της Αναστάσεως του Λαζάρου, αποτελεί χωρίς αμφιβολία την κορύφωση των επτά θαυμάτων, τα οποία περιέχονται εις το κατά Ιωάννην ευαγγέλιον, δεικνύει δε τη νίκη του Ιησού επί της πραγματικότητος του θανάτου· παρουσιάζεται προς όλους τους ακούοντας το δισχιλιετές ιερό ευαγγέλιο της ιωάννειας χριστολογίας και σωτηριολογίας που στηρίζεται σε αυτήν δια τρόπου εντυπωσιακού.
Η πορεία του Ιησού προς την Ιουδαία για να αναστήσει τον Λάζαρο από τον θάνατο, είναι η πορεία που οδηγεί τον ίδιο τον Ιησού στο θάνατο. Αυτό δε νοείται απλώς ως ιστορική διαπίστωση, αλλά ως βαθύ θεολογικό νόημα.
Για να ζήσει ο Λάζαρος πρέπει να πεθάνει ο Ιησούς που θυσιάζει τη ζωή του για τους ιδίους αυτούς που αγάπησε δια της προσφοράς της ζωής του επί του Σταυρού.
Παρόλο που ο Λάζαρος πεθαίνει και κατά την έλευση του Ιησού στη Βηθανία κείται εις τον τάφο τέσσερις ημέρες και παρόλο που έχει ήδη στιγματισθεί από την αποσύνθεση, εκεί θα αποκαλυφθεί η δόξα του θεού που περιλαμβάνει την παντοδυναμία του και μαζί με αυτήν ακριβώς και τη δύναμη επί του θανάτου.
Η αποκάλυψη της δόξης του Ιησού δεν είναι άλλη από τη δόξα του πατρός και η δόξα του πατρός εμφανίζεται μόνον στη δόξα του Υιού. Ο Ιησούς θέτει τέρμα στον θάνατο του Λαζάρου και αυτό το πράττει ως Υιός του θεού, που διαλύει με τον θάνατο και την Ανάστασίν Του τη δύναμη του θανάτου.
Ένα θαύμα όμως όπως καθίσταται παραδεκτό από πολλούς, έτσι καθίσταται «μη αναγνωρίσιμο» από άλλους τους «ολιγόπιστους ή απίστους». Και εδώ στην ιερά διήγηση υπάρχουν «μη αναγνωρίσιμοι άπιστοι ή ολιγόπιστοι» είναι οι ίδιοι οι Μαθηταί και οι δύο αδελφές του κεκοιμημένου Λαζάρου, η Μάρθα και η Μαρία, ως επίσης και οι Ιουδαίοι που είχαν έλθει «ίνα παραμυθήσωσι αυτάς περί του αδελφού» (στ. 19).
Ο Ιησούς καλεί τον Λάζαρο από τον θάνατο στην ζωή διότι είναι ο Υιός του θεού τον οποίον απέστειλε ο Πατήρ και ως Υιός ποτέ δεν ενεργεί «αφ’ εαυτού» αλλά πάντοτε και παντού σε πλήρη ενότητα με τον Πατέρα και δια της Αναστάσεως αυτής του προσφιλούς φίλου, αποκαλύπτεται η δόξα του ως δόξα του Πατρός και η δόξα του Πατρός ως δόξα του. Η υπέρβαση του σωματικού θανάτου αντιστοιχεί προς την υπέρβαση της απιστίας.
Εδώ δηλαδή στην ευαγγελική διήγηση έχομε εκτός της σωματικής Αναστάσεως του Λαζάρου και ψυχική ανάσταση πάντων των ολιγοπίστων και απίστων ήτοι των μαθητών, των δύο αδελφών του Λαζάρου και του ιουδαϊκού λαού που είναι αυτόπτης μάρτυς.
Καλεί δηλαδή ο Ιησούς από τον πνευματικό θάνατο όλους τους ολιγοπίστους ή απίστους των οποίων η ψυχή αμφιταλαντεύεται ως προς την κατανόηση του θαύματος, λόγω της ελλείψεως σχέσεως μετά του θεού.
Δια του συγκλονιστικού αυτού θαύματος της Αναστάσεως του Λαζάρου, ανοίγεται σήμερα ενώπιόν μας η πύλη της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος, η οποία θα μας εισαγάγει στην Μυσταγωγία των Παθών.
Αυτό το θαυμαστό γεγονός της Αναστάσεως του Λαζάρου, ο οποίος αντιπροσωπεύει τον άνθρωπο που έχει μεταβεί από τον θάνατο στην αιώνιο ζωή και δια του οποίου τη σωτηρία έπρεπε ο ίδιος ο Ιησούς να πορευθεί στο θάνατο, αυτό το θαυμαστό γεγονός, περικλείει και το θαύμα της εγέρσεως δια του Λόγου, ανθρώπων οι οποίοι έχουν περιέλθει σε πνευματικό θάνατο λόγω της ελλείψεως σχέσεως με τον θεό και ενώ ζουν στην επίγειο ζωή τους, ευρίσκονται ταυτοχρόνως στην κατάσταση του αιωνίου θανάτου.
Από αυτόν τον θάνατο θα κληθούν να εξέλθουν μέσω της φωνής του Υιού του θεού, ο οποίος διανοίγει τα ώτα τους και τους κάνει να πιστεύουν και να έχουν σε αυτήν την πίστη τους την αιώνιο ζωή.
Αυτή η φωνή καθίσταται πλέον ηχηρά κατά την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, όπου αναπαρίστανται δια των κειμένων της Αγίας Γραφής και της Ασματικής Ακολουθίας, το Σταυρικό Πάθος του Κυρίου του υπέρ ημών παθόντος και αποδεικνύεται περιτράνως η ανυπολόγιστος αξία της Σταυρικής Του θυσίας, η οποία παρέδωσε τη θέση της στη δόξα της Αναστάσεως.
Αυτής της Αναστάσεως είθε να αξιωθούμε πάντες και οι εν τη γη και οι εν τοις μνημείοις.
Ο Αρχιμανδρίτης Κωνσταντίνος Χαραλαμπόπουλος είναι εφημέριος στον Ι.Ν. Αγιου Δημητρίου Παλαιού Ψυχικού