Πολυτεκνία, το «φάρμακο» της παθογένειας του δημογραφικού
Του Αλεξανδρου Π. Κωστάρα, Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Αναλύσαμε στο προηγούμενο άρθρο εκτενώς το ζήτημα, γιατί η Ελληνοποίηση των λαθρομεταναστών που βρίσκονται στην Ελλάδα δεν αποτελεί το «φάρμακο», όπως, δυστυχώς, πιστεύει ο Πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης, για την θεραπεία της παθογένειας του δημογραφικού προβλήματος, την οποία παρουσιάζει σε ιδιαίτερα έντονη μορφή τις τελευταίες ιδίως δεκαετίες ο εθνικός κορμός.
Όπως κάθε παθογενές φαινόμενο έχει τα αίτια που το προκαλούν, έτσι και το αρρωστημένο φαινόμενο του δημογραφικού έχει και αυτό την εξήγησή του. Και εάν θέλεις να θεραπεύσεις αποτελεσματικά την σχετική παθογένεια, πρέπει να εργασθείς διαγνωστικά, για να εντοπίσεις τις αιτίες που την γεννούν, ώστε να παρέμβεις στην συνέχεια σε αυτές και με την ενδεδειγμένη φαρμακευτική ή άλλη αγωγή να χτυπήσεις το κακό στην ρίζα του. Όταν κουκουλώνεις την παθογένεια με υποκατάστατες λύσεις που σε βολεύουν, το μόνο που καταφέρνεις είναι να αφήσεις ανεξέλγκτο το κακό, το «σαράκι» δηλ. που «ροκανίζει» τον πάσχοντα οργανισμόκαι στο τέλος τον αφανίζει. Με ένα μεγάλο δένδρο μοιάζει η Ελλάδα. Ένα «δένδρο» αιωνόβιο που η σημερινή εικόνα του είναι απελπιστική, καθώς μας δείχνει καθαρά ότι είναι άρρωστο. «Ξεραίνεται» σιγά-σιγά, χωρίς να βγάζει καινούργια «κλαριά». Και εμείς, αντί να ασχοληθούμε με την θεραπεία του πάσχοντος εθνικού «κορμού», τον αφήνουμε στην τύχη του και πάμε να βάλουμε δίπλα του ένα άλλο καταπράσινο, αλλά ψεύτικο, πλαστικό, «δένδρο», για να εκπροσωπεί την καινούργια Ελλάδα. Στην εποχή του πλαστικού είναι εύλογο να έχουν ενδιαφέρον οι πλαστικές δημιουργίες. Έτσι οραματίζονται να φτιάξουν την καινούργια Ελλάδα οι φωστήρες που μας κυβερνούν και θέλγονται από την ιδέα ενός Ελληνοποιημένου πληθυσμού. Θέλουν να φτιάξουν μια Ελλάδα πλαστική με πλαστικά Ελληνόπουλα, όσοι θέλγονται από την ιδέα ενός Ελληνοποιημένου πληθυσμού, για να κρατήσουν ζωντανή την εικόνα του Ελληνισμού. Ένας τέτοιος Ελληνισμός δεν θα είναι ωστόσο ποτέ αληθινός, αλλά ψεύτικος σαν το πλαστικό λουλούδι, που έχει όλα τα γνωρίσματα του φυσικού, τού λείπει όμως η φρεσκάδα και το άρωμα του.
Ας τα αφήσουμε λοιπόν όλα αυτά στην άκρη και ας ασχοληθούμε σοβαρά με την «δενδροκομία», για να αποτρέψουμε την «ξήρανση» του εθνικού «κορμού», όσο είναι καιρός ακόμη. Γρωρίζουμε όλοι – και πρωτίστως οι κυβερνώντες – ότι το σημερινό πρόβλημα της Ελλάδος είναι η έλλειψη καινούργιας«βλάστησης» του εθνικού «κορμού». Η Ελλάδα δεν βγάζει πια καινούργια «κλαριά» ή δεν τα βγάζει σε επαρκή αριθμό, ώστε να καλύψει την απώλεια εκείνων που «ξεραίνονται» και πέφτουν αφήνοντας γυμνό τον εθνικό «κορμό». Όπως συμβαίνει με όλους τους ισολογισμούς, έτσι και ο «ισολογισμός» του δημογραφικού δεν πρέπει να είναι ελλειμματικός. Μια οικονομία όταν είναι ελλειμματική, όταν έχει δηλ περισσότερες ζημίες από τα κέρδη της, οδηγείται αναπόφευκτα στην πτώχευση. Προς αυτήν οδηγούν σήμερα την Ελλάδα οι «Ελληνοποιητές», οι οποίοι δεν γνοιάζονται να βρουν τρόπο, για να αρχίσει να ξαναγεννάει Έλληνες η Ελλάδα, αλλά προσπαθούν, για να καλύψουν το έλλειμμα, να κατασκευάσουν οι ίδιοι Έλληνες.Μάταιος κόπος!
Με τέτοια λογική δεν αποτρέπεται ποτέ μια δρομολογημένη δημογραφική «πτώχευση». Εάν θέλουμε λοιπόν να οραματισθούμε το αύριο της Ελλάδος και να ελπίζουμε σε αυτό, πρέπει να γυρίσουμε και να κοιτάξουμε το χθες αυτής. Την χθεσινή φυσική της εικόνα.Και να εμπνευσθούμε από αυτήν. Μπορεί η χθεσινή Ελλάδα να ήταν η Ελλάδα της φτώχειας, της στέρησης και της ανέχειας, ήταν όμως η Ελλάδα του χαμόγελου, της ζωής και της ελπίδας. Γι’ αυτό και ο εθνικός «κορμός» δεν αντιμετώπισε ποτέ πρόβλημα «ξήρανσης», αφού έβγαζε συνεχώς καινούργιους «βλαστούς». Ήταν η Ελλάδα που γεννούσε ακατάπαυστα πολλά παιδιά.
Η Ελλάδα της πολυτεκνίας. Αυτή η Ελλάδα ενέπνευσε τον δημιουργό του γνωστού εμβατηρίου, που θέλει την Ελλάδα να μη πεθαίνει ποτέ. Δεν την άφηναν τα παιδιά της να πεθάνει. Όλοι οι Έλληνες ήδη από τα χρόνια της δουλείας μέχρι την Εθνεγερσία, αλλά και στα μεταγενέστερα χρόνια που φθάνουν μέχρι το τέλος περίπου του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ήσαν πολύτεκνοι. Έχουμε αναρίθμητα παραδείγματα που μας βεβαιώνουν του λόγου το ασφαλές, την πλησμονή δηλ. των αριθμών των τέκνων, μολονότι οι συχνές σφαγές των κατακτητών, οι συνεχείς πόλεμοι και οι αλλεπάλληλες θανατηφόροι επιδημίες αποδεκάτιζαν ανελέητα εκείνες τις εποχές τον Ελληνικό πληθυσμο.Μπορώ να θυμηθώ εδώ ένα παράδειγμα από την οικογενειακή μου ιστορία και να πω, προς τεκμηρίωση του σχετικού ισχυρισμού μου, ότι ο εκ πατρός παππούς του παππού μου, ο οποίος έζησε στα χρόνια της Εθνεγερσίας, είχε 21 παιδιά. Εικοσιένα! Το γράφω εδώ αριθμητικώς και ολογράφως, για να μη θεωρηθεί αριθμητική παραδρομή. Ο παππούς μου προσπάθησε να πετύχει τον στόχο, αλλά δεν τα κατάφερε. Έμεινε στα 16 (δέκα έξι) παιδιά (!), ενώ ο πατέρας μου απέκτησε μόλις 5 παιδιά. Δεν ήσαν ασφαλώς όλοι οι Έλληνες της αντίστοιχης εποχής πολύτεκνοι. Ήσαν όμως οι περισσότεροι. Αυτοί που κρατούσαν ως «ακρίτες» τις επάλξεις του Ελληνισμού.
Γιατί όμως παρεκκλίναμε από τον δρόμο της πολυτεκνίας;Εάν θέλουμε να δώσουμε πειστική απάντηση στο ερώτημα, πρέπει να σταθούμε στους αναρίθμητους παράγοντες που δημιούργησαν την σχετική φυγόκεντρη τάση και διευκόλυναν έτσι το ξεστράτισμα από την παραδοσιακή μαςπορεία. Πρώτα απ’ όλα ήταν η αλλαγή του ρυθμού της οικογενειακής και κοινωνικής ζωής. Οι κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ανάγκασαν πολλές γυναίκες να βγουν από τα σπίτια τους και να αναζητήσουν εργασία, για να καλύψουν τις ανάγκες της οικιακής οικονομίας. Το γεγονός αυτό, φορτωμένο με πολλά πειστικά στοιχεία στην βάση του, που σχετίζονται με το ζήτημα της ανατροφής και της φροντίδας των παιδιών από μια γυναίκα απούσα από το σπίτι, μπορεί να μη ήταν η αληθινή αιτία, για την εγκατάλειψη της πολυτεκνίας από τις γυναίκες της βιομηχανικής εποχής, ήταν όμως ένα άλλοθι, για να μη θελήσουν να την υπηρετήσουν πιστά. Δίπλα σε αυτό ήλθαν και τα κινήματα απελευθέρωσης της γυναίκας, που αναδιαμόρφωσαν την ατομική και κοινωνική αποστολή της καισυντηρούσαν την εικόνα μιας γυναίκας ασυμβίβαστης με την εικόνα της εκτροφέως, σαν αυτήν που βλέπουμε στα πτηνοτροφεία ή τα ποιμνιοστάσια.
Η γυναίκα, σύμφωνα με τα σχετικά κινήματα, δεν ήταν αναπαραγωγική μηχανή και δεν έπρεπε να λειτουργήσει ως τέτοια, για να υπηρετήσει τις όποιες σκοπιμότητες ήσαν συνυφασμένες με αυτήν. Πλάνες και ασυναρτησίες της σχετικής ιδεολογίας! Ακολούθησαν ύστερα οι ιδιοκτησιακές αντιλήψεις του σώματος της γυναίκας, που κυοφορούσαν σε ανησυχητικά μεγάλο βαθμό το δικαίωμα στην άμβλωση των ανεπιθύμητων από αυτές παιδιών τους. Τις αντιλήψεις αυτές υπέθαλπαν, δυστυχώς, οι νόμοι της Πολιτείας, που λειτουργούσαν ως επιλεγμένοι κρατικοί φραγμοί στην καλλιέργεια της πολυτεκνίας με αποτέλεσμα η συγκομιδή από αυτήν την πηγή να είναι τραγική: 350.000 παιδιά οδηγούνται ετησίως δια της μαχαίρας επίορκων ιατρών στους υπονόμους της ανυπαρξίας! Και σαν να μη έφταναν όλα αυτά εμφανίσθηκε επί πλέον στον κοινωνικό-πολιτικό ορίζοντα το «Ουράνιο Τόξο», το οποίο φιλοξενεί κάτω από την πολυχρωμία του όλους τους διεστραμένους σοδομίτες και τους υποστηρικτές τους, οι οποίοι συλλήβδην δεν βάλλουν απλώς κατά της πολυτεκνίας, αλλά κατά της εν γένει τεκνοποιΐας.
Όλες οι προαναφερθείσες αιτίες, που τεκμηριώνουν την σημερινή εικόνα του μαρασμού του εθνικού «κορμού», δεν δικαιολογούν τις υποκατάστατες λύσεις που αναζητούν οι Ελληνοποιητές, για να «μπαλλώσουν» το ανησυχητικό δημογραφικό πρόβλημα της χώρας. Τους επιφορτίζουν αντιθέτως με το βαρύ εθνικό καθήκον να ασχοληθούν επί τέλους σοβαρά με την ελλείπουσα σήμερα πολυτεκνία και να βρουν τον τρόπο με κίνητρα ή χρηματικές και άλλες παροχές, για να την υπηρετήσουν πιστά.Στην ανάγκη σημαίνοντας εθνικό συναγερμό για την στράτευση όλων των δυνάμεων του Ελληνισμού, εντός και εκτός Ελλάδος, συμπεριλαμβανομένης φυσικά της Εκκλησίας, στην επίλυση του πρώτης εθνικής προτεραιότητας δημογραφικού μας προβλήματος. Η πολυτεκνία λοιπόν είναι το αληθινό «φάρμακο» του δημογραφικού. Εάν οι κυβερνώντες δεν μπορούν να εμπνευσθούν την αρμόζουσα λύση στο πρόβλημα αυτό από την ιστορία του Έθνους, ας ρίξουν μια ματιά στην γειτονική Τουρκία και ας παραδειγματισθούν από την πορεία της:Στις αρχές του εικοστού αιώνα οι Τούρκοι ήσαν μερικές δεκάδες χιλιάδες απομεινάρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σήμερα είναι πάνω από 80.000 εκατομμύρια! Και με τον όγκο των αριθμών τους απειλούν τους πάντες. Η σημερινή πληθυσμική ευημερία τους είναι αποτέλεσμα της πολυτεκνίας, την οποία ακολουθούν οι Τούρκοι κατ’ επιταγήν του «προφήτη». «Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω»!
