Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Χρυσόπουλος
Κάποιους Αποστόλους τους έχουμε μάθει πολύ καλά, άλλους τους αγνοούμε. Είναι τόσο μακριά μας, χρονικά και τοπικά, όσο και κοντά μας.
Ο λόγος του Κυρίου έρχεται στ’ αυτιά μας με τις συγγραφές τους. Η μελέτη της Γραφής και η εφαρμογή της στην ζωή μας, όταν και όπου χρειάζεται, πρέπει να είναι το μέλημά μας και η καλύτερη τιμή για το πρόσωπό τους. Ταυτόχρονα όλη τους η ζωή δεν κοσμεί μόνο τις σελίδες της ιστορίας, αλλά είναι οδοδείκτες πορείας που δεν ήταν εύκολη και άνετη. Η ιεραποστολική τους πορεία δεν ήταν απλά ζήλος καρδιάς, αλλά και εντολή Κυρίου.
Το μήνυμα της πανανθρώπινης σωτηρίας έπρεπε να εξαπλωθεί, οι μαθητές Του είναι οι πρώτοι και κύριοι Ιεραπόστολοι στα πέρατα της γνωστής οικουμένης.
Η διδαχή των λαών δεν ήταν πλέον δική τους προσωπική υπόθεση, αλλά του ίδιου του Θεού. Εκείνοι έσπειραν, Εκείνος θερίζει. Οι Άγιοι Απόστολοι στην ζωή τους πέρασαν τέσσερεις πυλώνες. Άλλοι είναι γνώριμοι και εύκολοι, άλλος δύσκολος και απευκταίος.
Είναι αυτοί που χαρακτηρίζουν και νοηματοδοτούν την πορεία την αποστολική. Πρέπει να περάσουμε κάποιους οπωσδήποτε, για να είμαστε, και όχι απλά να λεγόμαστε, χριστιανοί. Οι συγκυρίες καθορίζουν και την πορεία μας. Αν θα είναι αυτή μια ρουτίνα στάσης, ή αν θα χρειαστεί να γίνει και ομολογία. Όταν θα ξεφεύγουμε από την πεζότητα της εποχής μας, τότε θα περάσουμε έναν – έναν τους πυλώνες.
Ο πρώτος πυλώνας που πέρασαν είναι αυτός που άκουσαν τον Κύριο να διδάσκει. Δεν συμπλήρωσε κάποια ημιτελή διδασκαλία, ούτε έταζε μεγαλεία και δόξες. Με τα λόγια Του καυτηρίαζε το σάπιο θρησκευτικό κατεστημένο του τόπου του και με τα θαύματά Του αποδείκνυε την θεότητά Του.
Ύστερα πέρασαν από τον πυλώνα της πίστης. Δεν είδαν και άκουσαν μόνο κάτι το πρωτότυπο. Πίστεψαν ότι ήταν Θεάνθρωπος, δεν ήταν ένας παράξενος μάγος, ούτε αυτός που έκανε χατίρια. Χάριζε ζωή με θαύματα και αναστάσεις, αλλά υποσχόνταν και αιώνια ζωή. Άκουσαν και το κυριότερο πίστεψαν.
Η πίστη αυτή μεταβλήθηκε σε ιεραποστολικό ζήλο. Ξεπέρασαν τις δυνάμεις τους, αν και ήταν ανθρώπινες και πενιχρές.
Η Πεντηκοστή ήταν η γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας και σηματοδοτούσε την έναρξη του έργου τους σ’ όλα τα γνωστά έθνη.
Εκεί που μπόρεσαν πήγαν για να κηρύξουν Ιησού σταυρωμένο και αναστημένο. Πέρασαν δηλαδή τον τρίτο πυλώνα. Το περί Χριστού κήρυγμα δεν άρεσε σ’ αρκετούς. Γκρέμιζε θρησκευτικές και ιδεολογικές ψευδοθεωρίες, απομυθοποιούσε πρόσωπα και γεγονότα. Η μόνη αντίδραση ήταν η απειλή και το μαρτύριο μέχρι θανάτου. Αυτός ήταν ο τέταρτος και τελευταίος πυλώνας. Δύσκολος και εκείνος και για εμάς, για όλους.
Όλοι μαρτύρησαν όπου και αν πήγαν.
Αν οι τρεις πυλώνες είναι υποχρεωτικοί, ο τελευταίος είναι ο ευλογημένος. Είναι εκείνος που δεν μας εντάσσει απλά στην Εκκλησία Του (όπως οι τρεις πρώτοι), αλλά μας εισαγάγει στην πολιτεία Του, στον Παράδεισο. Τα αδιέξοδα στην ζωή μας δεν ανοίγουν με κλάματα, αλλά μ’ αισιοδοξία και πίστη, θάρρος και χαρά, το ζήτησε ο Χριστός.
Οι πυλώνες που πέρασαν οι Απόστολοι βρίσκονται στην ζωή του καθενός που δηλώνει ή καυχιέται ότι είναι χριστιανός. Όσο πιο βροντερή είναι η δήλωσή μας, τόσο πιο ισχυρή πρέπει να είναι και η απάντησή μας, στην πρόσκληση για μαθητεία, πίστη και διδαχή, αλλά και στην πρόκληση για μαρτύριο.
Οι τρεις γίνονται καθημερινά, η τελευταία μπορεί σπάνια ως μαρτύριο αίματος, συχνά ως μαρτύριο συνείδησης. Τα λόγια και τα έργα του Κυρίου, που κατέγραψαν οι Απόστολοι, είναι χρυσός και όχι το Ιερό Ευαγγέλιο σαν βιβλίο. Άρα, δεν είναι το διακοσμητικό στοιχείο σε κάποια γωνιά του καθιστικού μας (συνήθεια των καιρών μας), ούτε στην βιβλιοθήκη μας παρατημένο ως έτυχε.
Η στάση μας ας είναι όχι μόνο ως ακροατές του – και μάλιστα κάτω απ’ αυτό -, αλλά αποφασισμένοι να το εφαρμόσουμε στην ζωή μας. Οι πυλώνες που πέρασαν οι Απόστολοι υπάρχουν για να τους διαβούμε. Οι καταστάσεις είναι εκείνες που θα δείξουν, αν θα τους περάσουμε όλους ή κάποιους και ποιους.
Πάντως, είναι ο τρόπος να δείξουμε ποιοι πραγματικά είμαστε και όχι τι δείχνουμε ή φαινόμαστε.