Αυτή είναι, θα έλεγα, η πιο θανάσιμη αμαρτία των σημερινών χριστιανών, ότι θέλουν να είναι χριστιανοί, αλλά βολεμένοι. Μην τυχόν αφεθούν άνευ όρων στον Θεό, και ό,τι προκύψει. Γι’ αυτό, και εμείς δεν ωφελούμαστε, αλλά και άλλοι, που θα μπορούσαν να ωφεληθούν, εάν εμείς δείχναμε εμπράκτως ότι υπακούμε στον Χριστό.
Κάνει τρομερή εντύπωση που έρχονται άνθρωποι στην εξομολόγηση και σαν να μην έχουν αμαρτίες. Ενώ είσαι φορτωμένος, από την κορυφή μέχρι τα νύχια, πάθη, κακίες, αδυναμίες, δεν έχεις καμιά συναίσθηση ούτε αισθάνεσαι την ανάγκη να εξομολογηθείς αληθινά. Πώς θα διορθωθείς έτσι, πώς θα γίνεις του Χριστού; Πώς; Μαγικά; Μαγικώ τω τρόπω θα γίνεις χριστιανός;
Εξομολόγηση δεν είναι απλώς το να πεις ένα δυο πραγματάκια, αλλά να νιώσεις κατ’ αρχήν μέσα στην καρδιά σου μία-μία τις αμαρτίες σου, τις αδυναμίες σου, τα πάθη σου· να νιώσεις την όλη δαιμονική κατάσταση που έχεις μέσα σου και την οποία υπηρετείς μια ζωή ολόκληρη, καθώς κάνεις το κέφι του διαβόλου. Και αφού τα νιώσεις αυτά, να πεις ύστερα και τις συγκεκριμένες αμαρτίες σου. Αυτό είναι αληθινή εξομολόγηση.
Και κάθε μέρα να εξομολογείται κανείς, δεν φθάνει. Χρειάζεται να εξομολογηθείς πάλι και ξανά την υπερηφάνειά σου, την αμετανοησία σου, την κακία σου, τη μοχθηρία σου, την κατακριτική σου διάθεση, την έπαρσή σου, το ότι κάνεις το θέλημά σου, το ότι δεν δέχεσαι μύγα στο σπαθί σου, το ότι φρονείς πως μόνο οι άλλοι φταίνε ενώ εσύ δεν φταις και κατηγορείς συνέχεια. Έτσι να εξομολογηθείς, για να αρχίσεις να αποκτάς αρετές.
Έχεις ποτέ εξομολογηθεί με τέτοια διάθεση;
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου (†), “Πνευματικά Μηνύματα 2017”, σελ. 49, 48.