Αφορμή για την συγγραφή αυτού του άρθρου μάς έδωσε ένα επεισόδιο με πρωταγωνιστή Ρώσσο Ιερέα, το οποίο προεβλήθη από τα δελτία ειδήσεων των ημερών. Σύμφωνα με την σχετική ειδησεογραφία, ο Ρώσσος Ιερέας διαπληκτίσθηκε με ένα Ουκρανό ομόλογό του.
Γιατί άλλο θα μπορούσε να ήταν η λογομαχία τους, εκτός από τον άδικο πόλεμο που εξαπέλυσαν οι ομόδοξοι Ρώσσοι εναντίον των εν Χριστώ αδελφών τους Ουκρανών; Κάποια στιγμή ο Ρώσσος Ιερέας εκνευρίσθηκε από αυτά που του έλεγε ο Ουκρανός Ιερέας και επιτέθηκε εναντίον του με ένα μεγάλο Σταυρό που κρατούσε στα χέρια του, για να τον κτυπήσει με αυτόν στο κεφάλι. Το οργισμένο ύφος του και η μανία, με την οποία χτυπούσε τον Ουκρανό Ιερέα έδειχναν ότι δεν απέκλειε το ενδεχόμενο ακόμη και να τον σκοτώσει!
Βλέπουμε στο περιστατικό αυτό κάτι πρωτοφανές: Τον Σταυρό. αντί για εκκλησιαστικό μέσο Ευλογίας των πιστών, να χρησιμοποιείται ως φονικό όργανο! Δίπλα στα όπλα, στα μαχαίρια, στους λοστούς και στα άλλα εγκληματικά σύνεργα, που χρησιμοποιούν συνήθως οι διάφοροι δολοφόνοι, για να διαπράξουν τα εγκλήματά τους, θα καταγραφεί στα εγκληματολογικά χρονικά και ο Σταυρός! Αν είναι δυνατόν. Τί άλλο μένει να δούμε ακόμη; Όχι από αυτούς που μισούν τον Χριστό και επιτίθενται εναντίον εκείνων που ομολογούν πίστη προς Αυτόν, αλλά από τους «Μαθητές» Του.
Και μάλιστα τους ρασοφόρους εκπροσώπους Του! Το επεισόδιο μάς εμπνέει να αναφωνήσουμε ακόμη μια φορά, με διαφορετικά όμως συναισθήματα τώρα, τον Αγγελικό Ύμνο πάνω από την ταπεινή Φάτνη της Βηθλεέμ: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης Ειρήνη εν ανθρώποις Ευδοκία»!
Το μεγάλο δώρο που έφερε ο Θεάνθρωπος στην γη, η Ειρήνη, δεν είναι, δυστυχώς, δεδομένο, όπως θα ήταν αναμενόμενο σε ένα κόσμο που θα τον κυβερνούσε ο Νόμος Του, αλλά ζητούμενο που πρέπει να ψάξεις πολύ, για να το βρεις. Το βλέπουμε συνεχώς έκτοτε. Παντού και πάντα. Όχι μόνο στην συμπεριφορά ολόκληρων λαών, αλλά και στην συμπεριφορά μεμονωμένων ατόμων. Πού είναι σήμερα η ειρήνη στο μέτωπο της Ουκρανίας, όπου οι Ορθόδοξοι Ρώσσοι Σταυροφόροι πολεμούν τους ομοδόξους αδελφούς τους Ουκρανούς, για να πάρουν από αυτούς εκείνο που χρειάζονται αδιαφορώντας προκλητικά για τον ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής, το άλλο μεγάλο δώρο του Θεού στους ανθρώπους;
Και πού είναι η ειρήνη στον καθ’ ημέραν κοινωνικό βίο των ανθρώπων, όταν τον μαστίζει η κάθε μορφής εγκληματικότητα ή τον διαφεντεύει η βίαιη αντιπαράθεση των κοινωνικών εταίρων μεταξύ τους, όπως συνέβη και στο εν λόγω περιστατικό με τον Ρώσσο Ιερέα; Δεν θα σχολιάσουμε εδώ την έμπρακτη απόρριψη του ειρηνοποιού λόγου του Ναζωραίου, από τους Ρώσσους Ορθοδόξους, που ομολογούν πίστη σε Αυτόν. Το έχουμε ήδη πράξει εκτενώς σε παλαιότερο άρθρο μας και επομένως παρέλκει η εκ νέου συζήτηση του ιδίου θέματος. Θα ασχοληθούμε όμως εκτενώς με την συμπεριφορά του εν λόγω Ρώσσου Ιερέα, διότι μας δίνει πλούσιο υλικό προβληματισμού σε σχέση με αυτά που μάς δίδαξε ο Χριστός και με εκείνα που εφαρμόζουμε στην ζωή μας. Και δεν πρόκειται ασφαλώς για επουσιώδεις αποκκλίσεις, αλλά για κραυγαλέες αντιφάσεις ανάμεσα στην θεωρία και στην πράξη της Χριστιανικής Διδασκαλίας.
Δεν γνωρίζω, τί λέει στους ενορίτες του ο συγκεκριμένος Ρώσσος Ιερέας στην πνευματική επικοινωνία που έχει μαζί τους. Υποθέτω όμως ότι δεν θα τους εξηγεί την συγγραφική τέχνη, με την οποία δραματουργεί τα αστυνομικά μυθιστορήματά της η Αγκάθα Κρίστι, που χαρακτηρίζονται από την ευρηματικότητα των δολοφόνων στην διάπραξη των εγκλημάτων τους, στοιχείο που δυσχεραίνει την ανακάλυψη των δραστών. Θα τους κηρύττει ασφαλώς τον λόγο του Θεού. Θα τους μιλάει για το εκτυφλωτικό φως που εκπέμπει στην διαδρομή των αιώνων η προσωπικότητα του Χριστού, ο οποίος μας απεκάλυψε την ταύτισή Του με το Φως του κόσμου, αφού είναι Θεάνθρωπος. Θα τους θυμίζει τον γλυκύτατο Ναζωραίο που μας εδίδαξε την αλλοτριώνουσα Αγάπη προς όλους, ακόμη και προς του εχθρούς μας.
Εκείνον, ο οποίος μάς υπέδειξε την ανεξικακία ως τρόπο κοινωνικής συναναστροφής με τους συνανθρώπους μας και μάς συνέστησε την αυτοσυγκράτηση και την πραότητα την ώρα του πειρασμού. Γνωρίζει ο Χριστός ως Παντογνώστης ότι ο πειρασμός μπορεί να εκδηλωθεί με πολλούς τρόπους. Συνήθως τον συναντούμε με τον απλούστερο από αυτούς: Το ράπισμα. Ποιά είναι η απάντησή Του απέναντι στον πειρασμό αυτό; «Στρέψε», μάς λέει, «την σιαγόνα σου και από την άλλη μεριά», για να δεχθεί και αυτή το ράπισμα του πονηρού.
Δεν μας λέει πουθενά: «Εάν ο άλλος σε πειράζει, πάρε τον Σταυρό, το Σύμβολο της Αυτοθυσίας και της Αγάπης μου, και δός του μια στο κεφάλι, για να τον αποτελειώσεις ή να τον εξουδευτερώσεις, ώστε να μη τολμήσει να σε ξαναπειράξει. Μάς υποδεικνύει και κάτι άλλο ακόμη: «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι». Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Σταυρός είναι ταυτισμένος με τον Γολγοθά. Με την ανηφοριά του Πάθους και του Μαρτυρίου, μετά την ολοκλήρωση του οποίου ακολουθεί η Ανάσταση. Δεν μπορεί λοιπόν ένας Ιερέας να διδάσκει στους άλλους την αξία και την λυτρωτική δύναμη της ανηφοριάς που οδηγεί στον λόφο των χριστιανικών αρετών και αυτός να παίρνει τον κατήφορο της ανθρώπινης μικρότητας, των παθών και των αδυναμιών του παλαιού ανθρώπου, από τις οποίες θέλησε να μας ελευθερώσει ο Θεάνθρωπος με το Εκούσιο Πάθος Του και την Σταυρική Αυτοθυσία του. Τί νόημα έχει να διδάσκεις στους άλλους τις αρετές της μοναδικής Διδασκαλίας του Χριστού που είναι για τους λίγους και εκλεκτούς, και εσύ να πορεύεσαι στην ζωή σου στον δρόμο του εγωιστικού παροξυσμού των ενστικτων, ένα δρόμο από τον οποίο απουσιάζει η Χριστιανική Αγάπη, αφού, όπως μας λέει ο Απόστολος Παύλος στην Α΄προς Κορινθίους Επιστολή του, «η Αγάπη ου ζητεί τα εαυτής. Πάντα στέγει. Πάντα υπομένει. Η Αγάπη ου παροξύνεται».
Ο Χριστός μας έδωσε και κάτι άλλο ακόμη. Το κριτήριο, για να ξεχωρίζουμε τους αληθινούς Μαθητές Του από τους ιδεολογικούς απογόνους τους Ιούδα: «Εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστέ, εάν αγάπην έχετε αλλήλοις».
Και την έννοια της Αγάπης πρέπει να την δούμε, όχι όπως την αντιλαμβανόμαστε εμείς, αλλά όπως ακριβώς μάς την προσδιόρισε αυθεντικά ο Ίδιος ο Κύριος λέγοντάς μας ότι το αληθινό μέτρο της Αγάπης δεν είναι αυτό που δείχνουμε εμείς μεταξύ μας, αλλά εκείνο που μας έδωσε ο Θεάνθρωπος Ιησούς, ο οποίος προσφέρθηκε να θυσιασθεί για χάρη μας. Την ερμηνεία της Αγάπης που μας έδωσε ο Ναζωραίος την συμπληρώνει το «Σκεύος της Εκλογής» Του, ο Απόστολος Παύλος στον περίφημο Ύμνο της Αγάπης που τον «συνθέτει» στην προαναφερθείσα Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή του. Εκεί μπορεί να δει ο καθένας από εμάς, που θέλει να μετρήσει την συμπεριφορά του με την «μεζούρα» της Αγάπης, την οποία μάς δίνει ο Απόστολος Παύλος, τι έχει ή τί δεν έχει η συγκεκριμένη συμπεριφορά του, για να χωρέσει σε αυτή την «μεζούρα». Η αληθινή χριστιανική Αγάπη δεν αρκεί να αποφεύγει απλώς τα αρνητικά προαπαιτούμενα που σημειώνει ο Απόστολος Παύλος. Πρέπει επι πλέον να συγκεντρώνει σωρευτικά και τα θετικά γνωρίσματα αυτής που παραθέτει ο Απόστολος των Εθνών.
Εφ’ όσον λοιπόν η Αγάπη είναι το γνώρισμα του αληθινού Μαθητή του Χριστού, καθίσταται σαφές ότι η έλλειψη αυτής από την συμπεριφορά καθενός εξ ημών των λεγομένων Χριστιανών και στην προκειμένη περίπτωση από την συμπεριφορά του εν λόγω Ρώσσου Ιερέα μας αποβάλλει, σύμφωνα με όσα ελέχθησαν πιο πάνω, από τον κύκλο των Μαθητών του Χριστού, στον οποίο λαθραία – και πολλές φορές ιδιοτελώς – εισχωρήσαμε, και μας εντάσσει εκεί που αληθινά ανήκουμε: Στην τάξη των Φαρισαίων που σταύρωσαν τότε τον Χριστό. Και δεν παύουν να πράττουν σήμερα το ίδιο οι σύγχρονοι Φαρισαίοι. Μετά την Ανάσταση του Κυρίου ο Σταυρός Του έγινε Σύμβολο, η Σημαία του Χριστιανισμού. Και ως Σύμβολο είναι πια απεριόριστα ανοικτός στην βλασφημία Του από κάθε συμπεριφορά που μετατρέται σε «καρφί» επάνω σε Αυτόν. Ένα «καρφί» που γίνεται πιο φαρμακερό, όταν προέρχεται από εκείνους που λένε ότι είναι «μαθητές» του Εσταυρωμένου.