Προσοχή στις κρίσεις μας
Του Αρχιμ. Νεκτάριου Πόκκια, Ηγούμενου της Ι. Μονής Θάρρι Ρόδου
Η Εκκλησία μας γενικότερα και ειδικότερα οι Πατέρες, έχουν ασχοληθεί σε πολλά συγγράμματά τους με το θέμα της κατάκρισης, συμβουλεύοντάς μας να μη βιαζόμαστε να καταδικάζουμε ή να απορρίπτουμε κάποιον εάν δεν βλέπουμε σφαιρικά το κάθε ζήτημα, για να μην οδηγούμεθα σε εσφαλμένα αποτελέσματα. Μία συγκινητική ιστορία παρμένη από το διαδίκτυο, μού έκανε εντύπωση και θα ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας, γιατί αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Κάποιος φημισμένος γιατρός ήλθε τρέχοντας στο νοσοκομείο μετά από μία κλήση που έγινε στο κινητό του τηλέφωνο για ένα μικρό παιδί που έπρεπε να χειρουργηθεί άμεσα, γιατί κινδύνευε η ζωή του. Μπαίνοντας στην αίθουσα αναμονής είδε τον πατέρα του παιδιού να πηγαινοέρχεται ανήσυχος. Μόλις αυτός είδε τον γιατρό άρχισε να του φωνάζει θυμωμένος: «Γιατί κάνατε τόση ώρα να έλθετε; Δεν σας είπαν ότι το παιδί μου κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή; Δεν έχετε καμία αίσθηση της ευθύνης σας»; Ο γιατρός με ψυχραιμία χαμογέλασε και του είπε: «Λυπάμαι, αλλά ηρεμήστε και αφήστε με να κάνω την δουλειά μου». «Να ηρεμήσω»; συνέχισε πιο έντονα ο πατέρας. «Δεν είσθε καλά, νομίζω. Εάν ήταν το δικό σας παιδί στην ίδια κατάσταση με τον γιό μου, τι θα κάνατε»; φώναξε πιο θυμωμένα ο πατέρας. Ο ευσυνείδητος γιατρός και πάλι συγκρατήθηκε και είπε ότι οι γιατροί από μόνοι τους δεν μπορούν να παρατείνουν την ζωή κάποιου, εάν δεν βοηθήσει ο Θεός! Προσευχηθείτε για τον γιό σας του είπε και εμείς θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό. Είναι εύκολο να δίνεις συμβουλές, μουρμούρισε και πάλι ο πατέρας περιμένοντας με αγωνία την εξέλιξη.
Τελικά η χειρουργική επέμβαση κράτησε πέντε ώρες, αλλά στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Ο γιατρός βγήκε έξω χαρούμενος και είπε στον πατέρα: «Δόξα τω Θεώ! Όλα πήγαν καλά. Ο γιός σας σώθηκε. Εάν έχετε καμιά απορία, ρωτήστε την νοσοκόμα». «Μα καλά! τόσο αλαζόνας είναι και αυτή την στιγμή;» σκέφθηκε ο πατέρας. «Δεν μπορούσε να μείνει λίγα λεπτά ακόμη να τον ρωτήσω για την κατάσταση του γιού μου; να μου αναλύσει τι έγινε στην εγχείρηση;» είπε με παράπονο στη νοσοκόμα.
Η νοσοκόμα τότε δεν άντεξε και με δάκρυα στα μάτια απάντησε στον πατέρα: «Αχ και αν ξέρατε την πραγματικότητα, δεν θα μιλούσατε καθόλου! Ο μοναχογιός του γιατρού μας σκοτώθηκε χθες σε τροχαίο ατύχημα. Όταν τον καλέσατε να χειρουργήσει άφησε τα πάντα και ήλθε χωρίς δεύτερη σκέψη, αν και ήταν πολύ άσχημα ψυχολογικά. Φάνηκε πιστός στο καθήκον και στο λειτούργημά του και τώρα που τελείωσε τρέχει για να πάει στην κηδεία του παιδιού του, για να το χαιρετήσει για τελευταία φορά.
Μετά από λίγη ώρα ο γιατρός βρέθηκε στον τάφο του παιδιού του. «Στο καλό παιδί μου», του είπε. «Εσύ πέθανες, αλλά τουλάχιστον σήμερα σώθηκε η ζωή ενός άλλου παιδιού. Καλό σου ταξίδι».
Δεν ξέρω εάν είναι πραγματική ή φανταστική παραπάνω ιστορία που διάβασα. Με συγκίνησε, όμως, πάρα πολύ γιατί είναι ένα ξεχωριστό μάθημα για όλους μας. Ένα μάθημα ζωής για το πόσο προσεκτικοί πρέπει να είμαστε στις κρίσεις μας, για το πόσο πρέπει να ζυγίζουμε τι λέμε και ακόμη για το ότι πρέπει να είμαστε συνεπείς και πιστοί στο καθήκον μας ό,τι και αν μας έχει συμβεί.
Τελικά τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι όπως φαίνονται. Γι’ αυτό λέει και ο Χριστός μας: «Μὴ κρίνετε κατ‘ όψιν, αλλὰ τὴν δικαίαν κρίσιν κρίνατε…». Το Γεροντικό γράφει για έναν αμελή μοναχό που σώθηκε γιατί δεν κατέκρινε. Όταν ήρθε η ώρα να πεθάνει, ήταν πολύ χαρούμενος και ειρηνικός. Τότε ο Γέροντάς του, για να ωφεληθούν οι Πατέρες που είχαν μαζευτεί από τα γύρω κελιά, τον ρώτησε: «Αδελφέ, πώς και δεν φοβάσαι τον θάνατο, αφού έζησες με αμέλεια;». Και ο αδελφός τού απάντησε: «Είναι αλήθεια ότι έζησα με αμέλεια. Από τότε όμως που έγινα μοναχός, προσπάθησα να μην κατακρίνω κανέναν, οπότε τώρα θα πω στον Χριστό: Χριστέ μου, είμαι ένας ταλαίπωρος, αλλά τουλάχιστον την εντολή Σου «Μὴ κρίνετε, ίνα μὴ κριθήτε«, την τήρησα». Μακάριος είσαι αδελφέ, του είπε τότε ο Γέροντας, γιατί σώθηκες χωρίς κόπο.
Μετά από τα παραπάνω, μήπως πρέπει και εμείς να είμαστε πιο έξυπνοι και πιο προσεκτικοί; Ας βάλουμε, λοιπόν, έναν θελημένο και εκούσιο φραγμό σε κάθε κατάκριση και κρίση και ας διδαχθούμε να κρίνουμε μόνο τον εαυτό μας και κανέναν άλλον.
