Το θέμα της προσωπολατρείας είναι νόμισμα με δύο όψεις που καλείται να πληρώσει τον εγωισμό κάποιων και την ανασφάλεια άλλων. Το κακό διαιωνίζεται. Ποτέ δεν έπαψαν να υπάρχουν οι δύο προαναφερθέντες τύποι ανθρώπων στην Εκκλησία και όχι μόνο.
Η εγωπάθεια κάποιων προξενεί και σύσταση ομάδων οι οποίες ενώ ως κέντρο θέτουν τον Κύριο, με την πάροδο του χρόνου τοποθετούν τον εαυτό τους στη θέση Του. Γέροντες με «χαρίσματα» φυτρώνουν σε κάθε γωνία του τόπου μας. Μοναστήρια, ενορίες, κινήσεις είναι το ορμητήριό τους. Όχι για να προσφέρουν τον Σωτήρα Χριστό, αλλά για να ηγηθούν ως πνευματικοί προορατικοί, ανεξάντλητοι ιεροκήρυκες. Όλα και όλοι για τον εαυτό τους. Ο Χριστός γίνεται αντικείμενο για να επιβληθούν, να απολαύσουν και να κυριεύουν τις ψυχές των ανθρώπων που τους πλησιάζουν. Πολλά είναι τα οφέλη τους, ακόμη και οικονομικά.
Από την άλλη πλευρά είναι οι χριστιανοί που άθελά τους γίνονται οπαδοί ανθρώπων, παρά πιστοί Εκείνου. Είναι όλοι αυτοί που έχουν αδύναμο χαρακτήρα και ψάχνουν κάτι να ακουμπήσουν, έχουν έλλειψη αυτοπεποίθησης, πάσχουν από αναγνωρισιμότητα. Είναι ετερόφωτοι και νομίζουν ότι θ’ αποκτήσουν αξία μόνο κοντά σ’ ένα επώνυμο πρόσωπο, ακόμα και της Εκκλησίας. Το φαινόμενο έγινε πιο έντονο στους καιρούς μας με τις αγιοποιήσεις συγχρόνων μας αγίων -όντως- προσώπων. Καθένας που τους γνώρισε λίγο ή πολύ μιλά ακατάσχετα για εκείνους σαν να ήταν μέρα-νύχτα μαζί, άνδρες και γυναίκες. Εκμεταλλεύονται την όποια σχέση για δικό τους όφελος.
Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η Εκκλησία είναι του Χριστού, στ’ όνομά Του γίνονται τα πάντα εντός Της. Οι ιερείς και πνευματικοί πατέρες οφείλουν να κατευθύνουν τα παιδιά Του σ’ Εκείνον και όχι σ’ αυτούς. Ο Χριστός δεν είναι το πρόσχημα της ποιμαντικής μας, αλλά ο μόνος σωτήριος σκοπός της. Δεν (πρέπει να) κάνει κανένας έργο προσωποπαγές, αλλά διακονία Εκείνου. Τότε και μόνο θα είναι εργασία ευλογημένη.
Αρκετοί χριστιανοί έχουν πράγματι αγνές προθέσεις. Είναι παρήγορο ότι αναζητούν πρόσωπα αγίων για μίμηση, είναι πράξη άξια επαίνου. Η ποδηγεσία όμως από επιτήδειους είναι πνευματικά κολάσιμη και απορριπτέα. Η έλλειψη διάκρισης ποιοί είμαστε, τι αναζητάμε, τι προσφέρουμε παραπέμπουν σε νοσηρές καταστάσεις που δημιουργούν θύματα λαοπλάνων, αντί για πνευματικούς ανθρώπους. Όπου και όποτε δημιουργήθηκαν τέτοιες «ομάδες» μόνο κακό δημιούργησαν στην Εκκλησία. Από καταφύγιο αμαρτωλών για λύτρωση γίνεται ορμητήριο δέσμευσης ψυχών και σωμάτων και όχι μόνο. Η ταπείνωση αντικαθίστανται από την ιδιοτέλεια και την υστεροβουλία. Αμέτρητα τα παραδείγματα εκείνων που καπηλεύονται το δικαίωμα της πνευματικής πατρότητας και το καταντούν σε ευκαιρία πολυποίκιλου πλουτισμού (φήμης, χρήματος, περιουσίας κ.α.).
Βέβαια οι εξαιρέσεις υπάρχουν και είναι τόσες ώστε να φαίνονται πανταχόθεν. Πρέπει ν’ αναζητάμε τις περιπτώσεις με γνήσιο εκκλησιολογικό πνεύμα. Εκεί να εμπιστευτούμε την ψυχή μας, στους πραγματικούς πνευματικούς πατέρες. Εκείνοι κρύβονται από αληθινή ταπείνωση, δεν προβάλλονται, δεν επιβάλλονται, δεν καμαρώνουν για τον αριθμό των πνευματικών τους παιδιών, αλλά πασχίζουν αληθινά, αθόρυβα και ανεπιτήδευτα για την σωτηρία τους. Αυτή θα είναι άλλωστε και ο λογοδοσία τους ενώπιον Θεού.
του Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Χρυσόπουλου για το dogma.gr