Έτσι συμβαίνει και σήμερα στις εκκλησιαστικές κοινότητες, ιδίως στα αστικά κέντρα. Αυτό δηλαδή που περιγράφει το αυριανό αποστολικό ανάγνωσμα γίνεται και σε κάθε ενορία μέχρι σήμερα, ιδίως του τόπου μας. Πέρα του κληρικού – εφημερίου που αναλώνεται κύρια με το λατρευτικό έργο, υπάρχουν και οι υπόλοιποι γυναίκες και άνδρες ως αρωγοί στο διοικητικό, ποιμαντικό, φιλανθρωπικό έργο κατά τα χαρίσματα του καθενός. Είναι έργο που βασίζεται στον εθελοντισμό, άρα είναι άμισθο και απαιτεί συν-εργασία. Στην Εκκλησία μας άλλωστε δε υπάρχει μόνο κληρικοκρατία, ούτε βέβαια μόνο λαϊκοκρατία. Καλλιεργείται ποικιλότροπα η αρμονική συνύπαρξη πάντων με διακριτούς ρόλους. Είναι αυτοί που πρέπει ο καθένας να αντιλαμβάνεται έγκαιρα για να αποδίδει όσο και όταν πρέπει. Η πολυπραγμοσύνη μπορεί να φαίνεται καλή, δεν είναι όμως και ωφέλιμη. Δεν αφήνει άλλους να δείξουν τις ικανότητές τους, να βοηθούν δυναμικά, ώστε να υπάρξει πρόοδος.
Προβλήματα μπορούν να υπάρχουν. Μη ξεχνάμε δύο παράγοντες∙ αφ΄ ενός μεν ο πειρασμός έρχεται ως διασπαστικό στοιχείο και σπέρνει ζιζάνια εκμεταλλευόμενος μικρότητες ή εγωισμούς και έτσι προσπαθεί να αποτύχει το έργο της Εκκλησίας. Αντίθετα επιδιώκει παντοιοτρόπως να έρθει ο σκανδαλισμός, ακόμα και η αποστασία. Αφ’ ετέρου ας κατανοήσουμε ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε το ίδιο, γιατί με διαφορές πλαστήκαμε από το Θεό. Το μειονέκτημα του ενός μπορεί να είναι πλεονέκτημα του άλλου και αντίστροφα. Άρα, οφείλουμε να βλέπουμε και να αξιολογούμε την προαίρεση και να παραβλέπουμε γεγονότα ασήμαντα. Άθελά μας τους δίνουμε αξία που δεν έχουν.
Αυτό πρέπει να είναι το σκεπτικό του εκκλησιαστικού πληρώματος. Να έρχεται σύσσωμο αρωγό στη δράση της Ενορίας του με ειλικρίνεια, με χαρά, με προθυμία. Στις εκκλήσεις για προσφορά να μην αδιαφορούν και το χειρότερο να μην ασκούν κριτική και μάλιστα άδικη. Αμέτρητες είναι οι περιπτώσεις οι οποίες, ενώ υπήρξε η ανταπόκριση στο προσκλητήριο για συστράτευση στελεχών, οι ριψάσπιδες κατέφυγαν στην συκοφαντία, στην κακεντρέχεια, στην προκατάληψη και στην παραπληροφόρηση. Είναι γνωστή η τακτική αυτή, όσο και επιζήμια για τους καθ’ οιονδήποτε τρόπο εθελοντές και την εργασία τους.
Είναι επιβεβλημένο σαν διαθέτουμε τα θεόθεν δοθέντα τάλαντα να τα προσφέρουμε προς εξυπηρέτηση του ενοριακού έργου στην ποικιλόμορφη διακονία του λόγου Του, στους πονεμένους και δυστυχισμένους συνανθρώπους απ’ την θέση που μας αξίζει και μας εκφράζει. Η ανιδιοτέλεια, η προθυμία και η διάθεση για προσφορά πρώτα στο Χριστό και ύστερα στα παιδιά Του, πρέπει να χαρακτηρίζει την βιωτή των χριστιανών. Έτσι θα αντιληφθούμε ότι έχουμε μεν δικαιώματα στην Εκκλησία, αλλά και υποχρεώσεις ιερές. Τα πρώτα μεν να τα ασκούμε, τις δε να τις αναλαμβάνουμε.
του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου, θεολόγου, διδάσκοντος Παν/μιου Πειραιώς για το dogma.gr