Ένας λόγος του αποστόλου Παύλου πρέπει να γίνεται αντικείμενο συχνού στοχασμού των χριστιανών. Ο λόγος που λέει στον μαθητή του Τίτο ότι «πρέπει να φροντίζουν οι χριστιανοί να προῒστανται στα καλά έργα», «να μάθουν να είναι πρώτοι σ’ αυτά!» (Τίτ. 3, 8.14).
Και πρέπει να υπάρχει αυτός ο στοχασμός, γιατί συχνά οι χριστιανοί στον κόσμο, ίσως από αδιάκριτη μίμηση του πνευματικού χαρισματικού ρεύματος του αναχωρητικού μοναχισμού ή συνηθέστερα από μία ηττοπαθή και φοβική αντιμετώπιση του κόσμου, αποσύρονται από τά κοινωνικά δρώμενα και περιορίζονται σε ό,τι είναι μόνο τα του οίκου τους, θεωρώντας ότι η μονομερής αναφορά στο θείο και η επιτέλεση των πνευματικών λεγομένων καθηκόντων τους είναι η προτεραιότητά τους ώστε να «σώσουν» τις ψυχές τους!
Αλλά καταλαβαίνει κανείς ότι η τοποθέτηση αυτή είναι πλανεμένη, διότι ακριβώς είναι μονομερής, χωρίς να έχει κανένα στήριγμα στην αγιογραφική και την πατερική παράδοση – θα ’λεγε κανείς ότι λειτουργεί εδώ ένας ανεπίγνωστος μονοφυσιτισμός, μία άρνηση δηλαδή των κοσμικών και των ανθρωπίνων, σαν να απορρίπτει κανείς την ανθρώπινη φύση του Χριστού! Ο ίδιος όμως ο Κύριος εκτός από Θεός είναι και άνθρωπος. Προσέλαβε την ανθρώπινη φύση προβαίνοντας στη συγκλονιστικότερη κίνηση που ουδέποτε θα μπορούσε να διανοηθεί άνθρωπος ή και οποιοδήποτε κτίσμα του Θεού: από Θεός να γίνει και άνθρωπος, ο Δημιουργός να γίνει και δημιούργημα – «και ο λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν». Η πέραν πάσης λογικής κάθοδος αυτή του Θεού ανοίγει για τον κόσμο, όπως γνωρίζουμε, τη μεγαλύτερη πρωτοπορία και τη σπουδαιότερη αντιστροφή που παρουσιάστηκε ποτέ σε όλη την ανθρώπινη ιστορία: να ανοιχτεί ο δρόμος επανόδου του ανθρώπου και πάλι στον Θεό, από τον Οποίο είχε ξεπέσει λόγω της επανάστασης κατά του Δημιουργού του.
Με άλλα λόγια ο Χριστός, μόνος Αυτός, βάδισε μία οδό που Τον έφερνε αντιμέτωπο με σύνολη την ιστορική πραγματικότητα του καιρού Του και κάθε άλλης εποχής. Γιατί; Διότι «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται», που σημαίνει ότι άγεται και φέρεται από τα αμαρτωλά πάθη του, από τις δαιμονικές επιρροές, από τα στοιχεία του κόσμου που σπρώχνουν τον άνθρωπο και τον κόσμο όλο σε οτιδήποτε άλλο πέραν του Θεού! Κι αυτή η πορεία Του στέφτηκε από επιτυχία! Με κοσμικά βεβαίως κριτήρια ο Χριστός… απέτυχε! – Τον σταύρωσαν και πέθανε πάνω στον Σταυρό.
Με τα αληθινά όμως πνευματικά κριτήρια, αυτά που ουσιαστικά συγκροτούν τον κόσμο και επιβεβαιώνονται διαρκώς στους αιώνες, νίκησε! Πάνω στον Σταυρό με την αγάπη Του «κατήργησε τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον», καταπάτησε τον θάνατο με την Ανάστασή Του, έδωσε τη δυνατότητα στον άνθρωπο να μπορεί να βρει τον Θεό του και να ζει από τώρα, στον κόσμο τούτο, την αιώνια ζωή! «Αυτή είναι η νίκη που νίκησε τον κόσμο, η πίστη μας!»
Αυτή λοιπόν τη θεανθρώπινη ψυχική δύναμη του Κυρίου που περιέκλειε την παντοδύναμη ενέργειά Του και που άλλαξε οριστικά και αμετάκλητα τον ρου της ιστορίας, την βλέπουμε απαρχής του χριστιανισμού μεταδιδόμενη στους μαθητές Του εν αγίω Πνεύματι και στους πιστούς Του όλων των εποχών. Οι γνήσιοι ακόλουθοι του Κυρίου, όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας, ήταν και είναι εκείνοι που ανέτρεψαν και ανατρέπουν όλα τα κατεστημένα του κόσμου, όλα τα ανθρώπινα κέντρα που φαντάζουν παντοδύναμα θεμελιωμένα στην πονηρία του διαβόλου και των οργάνων του.
Μα τελικώς όλα αυτά αποτελούν έναν μικρό ιστό αράχνης που και με απλό φύσημα καταρρίπτονται και εξαφανίζονται – η ιστορία των αγίων μαρτύρων αποτελεί το πιο τρανταχτό επιχείρημα της αλήθειας αυτής! Γιατί στο πρόσωπο του κάθε χριστιανού λειτουργεί η ενέργεια του ίδιου του παντοδύναμου Κυρίου. «Με τον Χριστό που με δυναμώνει είμαι πανίσχυρος» όπως ομολογεί ο απόστολος Παύλος.
Κι αυτό θα πει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να είναι κάποιος χριστιανός και να είναι ηττοπαθής ή φοβισμένος σ’ έναν κόσμο που ήδη έχει ηττηθεί ως προς τις αμαρτίες του, σ’ έναν κόσμο που σε τελευταία ανάλυση ανήκει στον ίδιο τον Κύριο, αφού Εκείνος είναι ο Δημιουργός Του: «Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής»! «Πάντα δι’ Αυτού εγένετο και χωρίς Αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονε».
Ο λόγος λοιπόν του αποστόλου, για να επανέλθουμε στον αρχικό μας προβληματισμό, θεωρείται μονόδρομος για τον πιστό. Εφόσον έχει ο πιστός έστω και μικρή αίσθηση του τι σημαίνει χριστιανός μέσα στον κόσμο, ακολουθεί την οδό του Κυρίου και των αποστόλων, βαδίζει τον δρόμο της πρωτοπορίας των αγαθών και των ωφέλιμων έργων, πρωτοστατεί, ανοίγει πάντοτε δρόμους, φέρνοντας ασφαλώς εννοείται το πνεύμα του Χριστού και της Εκκλησίας σ’ αυτούς. Και ποιο είναι αυτό το πνεύμα; Το πνεύμα της ταπεινής αγάπης, δηλαδή την παντοδυναμία της ενέργειας του ίδιου του Θεού! Ποιος μπορεί να αντιταχθεί σ’ αυτό; Κανείς απολύτως. «Ει ο Θεός υπέρ ημών, τις καθ’ ημών;»
Μπορεί ο χριστιανός να χλευαστεί και να κυνηγηθεί, να διωχθεί και να σταυρωθεί, μα τούτο συνιστά προσωρινή κατάσταση. Ο όποιος σταυρός του γρήγορα θα αποκαλύψει και την άλλη όψη του, αυτήν της αναστάσεως. Κι άλλωστε, μη ξεχνάμε, όλη η ιστορία είναι στραμμένη στον «και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς» Ιησού Χριστό. Το είπαμε και παραπάνω: Αυτός είναι ήδη ο νικητής!