Από τα βάθη των αιώνων μέχρι την εποχή μας υπάρχει μια πορεία της ωραιότερης και ηρωικότερης στρατιάς που υπήρξε ποτέ, είναι η των Αγίων και Μαρτύρων της πίστεως μας. Η αρχή της βρίσκεται στο λόφο του Γολγοθά, περνά από τις πεδιάδες είκοσι αιώνων και το τέλος της ακουμπά στις παρυφές του δικού μας λόφου, εκεί που βρίσκονται οι ανηφοριές του αγώνα και της αγωνίας μας. Οι αμέτρητοι άγιοι του χριστιανισμού δίνουν την σκυτάλη της αγιότητας στον καθένα μας και ανάλογα με τη θέλησή μας συνεχίζουμε ή παραδίδουμε, δικαιωνόμαστε ή χανόμαστε.
Όλες οι εποχές, λοιπόν, έχουν τους Αγίους τους. Από τις κατακόμβες της Ρώμης μέχρι τα δύσκολα χρόνια γειτόνων μας και ίσως κάπου αλλού αύριο. Ρίγος μας κυριεύει αναλογιζόμενοι την φρίκη που δοκίμαζαν από τους διώκτες τους και παρατηρούμε το ιερό πείσμα τους στην προσπάθεια να νικήσουν, με αίμα ή ιδρώτα, πάντως όχι με δάφνες. Αυτό το στεφάνι της δικαίωσης το απονέμει πια η Εκκλησία την Κυριακή μετά την Πεντηκοστή, τότε που μνημονεύει τους Αγίους Πάντες, ανώνυμους και επώνυμους. Οι Άγιοι Πάντες είναι αυτοί που άντεξαν τα θέλγητρα των καιρών και χάραξαν δρόμους που μπορούμε και πρέπει να τους βαδίσουμε.
Κάθε συναξάρι αγίου κρύβει θησαυρό ανεκτίμητο και διδάγματα μοναδικά. Είχαν σθένος και όχι παρορμητισμό. Τα αυτονόητα για εμάς, ήταν πολυτέλεια για εκείνους, όπως η ελευθερία της έκφρασης της πίστης τους, γι΄ αυτό και το μαρτύριο ήταν το τέλος της γης, οι αρχές του ουρανού. Όλους εμας συνδέει ο θαυμασμός για τον αγώνα τους τον προσωπικό, σε πολιτείες ή σε βουνά. Ο αντίπαλος ίδιος πάντα ήταν και είναι, ο πειρασμός στην σάρκα, στον νου, στον περίγυρο. Επίπονος ο αγώνας, θεόθεν η δικαίωση, μέχρι θαυμάτων.
Αγιότητα είναι ο ξεχασμένος σκοπός των περισσότερων χριστιανών, είναι η λησμονημένη προοπτική. Είναι δύσκολη, αλλά όχι ακατόρθωτη. Από εποχή σε εποχή ίσως αλλάζουν οι μορφές και οι τρόποι κατάκτησής της, όπως αλλάζουν και οι προκλήσεις. Οι ρίζες παραμένουν ίδιες από την ζωή των πρώτων χριστιανών ως τους καιρούς μας: μίμηση και ταυτόχρονα εντολή Χριστού Είναι προσδοκία και όχι λόγια ρουτίνας, όρος ζωής και όχι περασμένα κατορθώματα.
Ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, ούτε και ιδεολογία. Είναι τρόπος βιωτής, τρόπος ζωής και ύπαρξης, που ζητά πολλών μορφών θυσίες. Επειδή δεν είναι κάστα με περιορισμένο αριθμό μελών, δέχεται άνδρες και γυναίκες κάθε κοινωνικού χώρου, μορφωμένους και αγράμματους, από κάθε γωνιά της γης. Αν δεν ήταν καθολική η παρουσία Της και με αίμα και ιδρώτα η κατασκευή Της, το πλοίο Της θα είχε βυθιστεί στην θάλασσα του χρόνου. Υπάρχουν αμέτρητοι άγιοι και μάρτυρες, όσιοι και δίκαιοι που άκουσαν άμεσα ή έμμεσα τον Κυριακό λόγο και το έκαναν στόχο αιωνιότητας και τα κατάφεραν άριστα, όχι εύκολα βέβαια.
Ίσως φαίνονται να είναι πολλά και κοινότοπα τα παραπάνω. Γίνονται όμως λίγα, όταν ανακαλύψουμε πως μπορούν οι Άγιοι να υπάρξουν ως πρότυπά μας. Τότε θα καταφύγουμε στην εγκάρδια και όχι απλά επιφανειακή τιμή και η πρεσβεία τους στον Θεό θα είναι αντίδωρο παντοτινό. Τότε οι μορφές τους δεν θα είναι μόνο για τις εικόνες, αλλά για την έμπνευσή μας και τα συναξάρια τους όχι σελίδες στα λειτουργικά ή αγιολογικά βιβλία, αλλά πατήματα, που κάπου ταιριάζουν και με τα δικά μας. Τιμάμε κατά την αυριανή Κυριακή, όλους τους Αγίους ανεξαιρέτως, ως πρότυπα διαχρονικά . Ας είναι και ευλογημένη πολιτεία μας ίδια με τη δική τους, τη Χριστοπολιτεία.