Του αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου, Θεολόγου-Διδάσκοντος Παν/μιου Πειραιώς, για το dogma.gr
Οι ανθρώπινες δυνάμεις είναι συγκεκριμένες στον καθένα μας. Είναι σε συνάρτηση με την ηλικία, τη διάθεση, την ποιότητα ζωής μας. Οι νεώτεροι μπορεί να μην έχουν πείρα από τη ζωή, διαθέτουν όμως πείσμα και ρωμαλεότητα. Οι πάντες χρειαζόμαστε όλους, αρκεί να γνωρίζουμε ποια είναι η θέση μας και που φτάνουν τα όριά μας και όταν βλέπουμε ότι αυτά μας προδίδουν να δίνουμε θέση στους νεώτερους, οι οποίοι είναι και αποδοτικότεροι. Ο δρόμος της ζωής είναι ανηφορικός, απαιτεί σθένος και δύναμη για να περπατηθεί. Η έξωθεν βοήθεια μπορεί να είναι ευπρόσδεκτη, μέχρι πότε όμως;
Απευθύνεται αύριο ο των εθνών Απόστολος στον μαθητή του Τιμόθεο και τον πληροφορεί ότι ήρθε η ώρα του να εργασθεί στην σπορά του Θείου Λόγου. Του δίνει την αιματοβαμμένη σκυτάλη της ιεραποστολής και οι παραινέσεις του ξεκινούν με την διευκρίνιση ότι το νεαρό τη ηλικίας του δεν μπορεί να είναι εμπόδιο στην ανάληψη τέτοιας δράσης. Δεν πρέπει να περιφρονούμε του νέους, αντίθετα να τους αξιοποιούμε. Του παραχωρεί θέση διακονίας, όχι εξουσίας∙ μαρτυρίου, όχι δόξας∙ διωγμού, όχι απόλαυσης.
Μας θυμίζουν οι παύλειες σκέψεις του Κυρίου μας τον λόγο, απευθυνόμενος στον Θεό Πατέρα, λίγο πριν το Θείο Πάθος, ότι την αποστολή του στη γη την εκπλήρωσε (Ιωάν. ιζ, 4) και ήρθε η ώρα να προχωρήσει στη θυσία μέχρι Σταυρού και δόξα μέχρι Ανάστασης. Χριστός και Απόστολοι είχαν πλήρη την επίγνωση του ρόλου που είχαν αναλάβει για την αλλαγή του κόσμου. Ανάλογη πρέπει να είναι η στάση μας διαχειριζόμενοι την όποια θέση μάς έχει δοθεί ποικιλότροπα. Δεν είμαστε οι μοναδικοί με χαρίσματα, «ουδείς αναντικατάστατος», υπάρχουν και καλύτεροι από εμάς, να τους βρούμε και να τους αναδείξουμε δεόντως. Ταυτόχρονα μας παραπέμπει το σκεπτικό του αποστόλου στην ομολογία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου ότι αυτός που έρχεται μετά από αυτόν, είναι ισχυρότερός του (Ματθ. γ,11) και είναι ο Χριστός! Χρειάζεται κόπο, θυσία και πάλη εσωτερική για να αποδεχθούμε την πραγματικότητα.
Είναι δύσκολο το θέμα για εμάς τους θνητούς, αλλά ζωτικής σημασίας τόσο για την υστεροφημία μας, όσο και για την ανάδειξη των χαρισμάτων των άλλων, αφού τα πάντα προχωρούν (κατά τον Ηράκλειτο). Όλοι οι κοινωνικοί χώροι διαθέτουν δυστυχώς φαινόμενα αγκίστρωσης σε θέσεις, με ότι αυτό συνεπάγεται. Όταν μάλιστα υπάρχουν και οικονομικά οφέλη, τότε το πρόβλημα γίνεται περίπλοκο και δύσκολα λύνεται. Φόβοι, ανασφάλειες και εγωισμοί δεν μπορούν να «τιμωρούν» την εξέλιξη, την πρόοδο, την αξία. Πρέπει να αναδείξουμε έγκαιρα τον συνδυασμό θέλησης και δυνατότητας, ζήτησης και απόδοσης, απαίτησης και προσφοράς. Ταυτόχρονα οφείλουμε να αποδεχθούμε ότι η αφυπηρέτηση δε σημαίνει και αφανισμό, αλλά και ότι η παραίτηση καταλήγει σε εγκατάλειψη∙ αντίθετα θα φανούν δείγματα συναίσθησης ορίων προσφοράς, εργασίας, παρουσίας.
Η αρετή της διάκρισης είναι διάχυτη (θα λέγαμε) στο αποστολικό ανάγνωσμα αύριο. Η καθημερινότητά μας έχει παραδείγματα πολλά για να βρουν το κοινό σημείο τους με όσα ο Θείος Παύλος συμβουλεύει τον νεαρό Απόστολο Τιμόθεο. Πρέπει σίγουρα να αντιλαμβανόμαστε τις δυνατότητές μας και να συμπεριφερόμαστε ανάλογα. Έτσι θα εισπράξουμε πλουσιοπάροχα τον σεβασμό, την εκτίμηση, την αποδοχή του περίγυρού μας. Καλύτερα είναι αυτός να μας αναζητά, παρά να μας διώχνει.