«Το σύνδρομο του Ιούδα»
Αναφέρει ο Γιούνγκ, ότι κάποτε ένας μοναχός διακατεχόταν από ένα μεγάλο ερώτημα που κυριολεκτικά τον απασχολούσε στην καθημερινή του προσευχή. Και το ερώτημα αυτό δεν άλλο από το αν ο Ιούδας στο τέλος σώθηκε ή δικαιώθηκε. Τον απασχολούσε έντονα αν ο καλός Θεός θα «μπορούσε» να έχει συγχωρέση αυτόν που έγινε «όργανο» για τη σωτηρία του κόσμου !…
Κάθε μέρα βρισκόταν στο κέντρο του Ναού και παρακαλούσε τον Θεό να του δώσει ένα σημάδι – μια πληροφορία ότι ο Ιούδας σώθηκε. Πιστεύοντας στην άπειρη αγάπη του Θεού είχε τη βεβαιότητα ότι τελικά δεν είναι δυνατόν αυτή θα επικρατούσε και για τον συγκεκριμένο «προδότη» μαθητή. Να σημειωθεί ότι ο μοναχός αυτός ήταν Θεοσεβής και εγκρατής στην πίστη !
Μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα εμμονής στη προσευχή ξαφνικά νοιώθει κάτι να αστράφτει μέσα του και μια λάμψη εντός του Ναού την ώρα της προσευχής που τον διαβεβαίωνε ότι ο Ιούδας σώθηκε ! …. Στο σημείο αυτό διερωτάται ο Jung γιατί άραγε ο αββάς Orgger (αυτό ήταν το όνομα του μοναχού) εταλαιπωρείτο ψυχικά με το πρόβλημα της τελικής τύχης του Ιούδα.
Σπεύδει ο ίδιος να δώση την εξήγηση με την πληροφορία ότι ο συγκεκριμένος μοναχός με την έξοδό του στο κόσμο για ιεραποστολική δράση βρήκε την ευκαιρία να ικανοποιήσει μια ενδόμυχη επιθυμία την προσχώρησή του σε μια αίρεση των σκανδιναβικών χωρών. Αυτό σημαίνει ότι ο αββάς αυτός προετοιμαζόταν από καιρό για μια «προδοσία!…». Η προδοσία αυτή του δημιουργούσε αισθήματα ενοχής, θέλοντας να απαλλαγεί από τα αισθήματα αυτά προσπαθούσε να εξασφαλίσει εκ των προτέρων τη θεία ευσπλαχνία…. Ζούσε και αντιδρούσε ως ο Ιούδας. Η συμπεριφορά του αυτή απέναντι στον Επίσκοπό του καθοδηγείται από το σύμπλεγμα του Ιούδα ! …
Ψάχνοντας στα βάθη του είναι του – ο καθένας ας δει αν ένα τέτοιο σύμπλεγμα μπορεί να ταλαιπωρεί την ψυχή του. Η τυχόν ανακάλυψή του θα είναι λύτρωση τόσο για μας όσο και για την εκκλησία όλη. Ας το προσέξουν αυτό ιδιαίτερα όλοι οι Ορθοδοξο-φωνασκούντες παλαιότεροι και νεώτεροι γιατί η «προδοσία» δεν είναι μόνο έξω από εμάς…. αλλά κάποτε είναι φωλιασμένη μέσα μας και τούτο είναι ότι το πιο επικίνδυνο για τη ψυχή και τη σωτηρία μας.
Επεκτείνοντας την αναφορά του ο Γιούνγκ, μας παρουσιάζει τον μοναχό να τρέχει γεμάτος χαρά και ικανοποίηση, ότι το αίτημά του ακούσθηκε στο Θεό και πήρε την απάντηση που έντονα επιποθούσε. Φθάνει στα πόδια του ηγουμένου και τον παρακαλεί να του δώσει άδεια να φύγει από το μοναστήρι και να βγει στο κόσμο να κηρύξει την άμετρη αγάπη του Θεού απέναντι και στον Ιούδα.
Στο σημείο αυτό ο Γιούνγκ αναρωτιέται γιατί άραγε ο μοναχός ταλαιπωρείται τόσο πολύ ψυχικά με αυτό το ερώτημα. Κι ανακαλύπτει πως ο συγκεκριμένος μοναχός είχε αποφασίσει ν’ αλλάξει δογματικό χώρο – η επιλογή του αυτή του δημιουργούσε ψυχικές ενοχικές και συγκρούσεις. Προέβαλε τις ενοχές αυτές στην εικόνα του Ιούδα, ταυτιζόταν ψυχικά μαζί του κι έτσι την ώρα που προσεύχονταν στον ναό για την συγχώρηση και σωτηρία του Ιούδα, ουσιαστικά προσεύχονταν για τον ίδιο του τον εαυτό!…
Σεβ. Μητροπολίτου Πτολεμαϊδος κ. Εμμανουήλ
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος
