Δηλώνει απερίφραστα ότι έχει εμπιστοσύνη στην πίστη τους και στην ωριμότητά τους να διορθώσουν άσχημες καταστάσεις και τις διαπροσωπικές τους διαφορές και διαφωνίες. Η παιδαγωγική του τακτική του επιτρέπει μάλιστα να εκφρασθεί άνετα, από τα εσώψυχά του και να τους διαβεβαιώσει ότι είναι συνεργάτης στην όποια χαρά τους.
Στους καιρούς της αφιλίας και του ανταγωνισμού η έκφραση συγχαρητηρίων είναι πράξη σπάνια, σπουδαία, ακόμα και γενναία. Όταν είναι διαποτισμένη από ειλικρίνεια η ζωή μας, τότε η χαρά για τον άλλο έρχεται ως επιβεβαίωση ότι είμαστε άνθρωποι με αισθήματα και τα εκφράζουμε ανάλογα και καρδιακά.
Για τους χριστιανούς πηγή της χαράς είναι η Ανάσταση του Κυρίου μας και σαν παιδιά Του όλοι έχουμε μερίδιο σ΄ αυτή. Γι’ αυτό και τη χαρά μας πρέπει να την χαρίζουμε, να τη φανερώνουμε, να τη μοιράζουμε. Οφείλουμε δε, όταν αφορά άλλους, να την εκφράζουμε ποικιλόμορφα και να την αναγνωρίζουμε ποικιλότροπα. Έτσι η χαρά υπάρχει όχι μόνο σαν αντίθετη της λύπης, αλλά και ως αντίδοτο στην κατήφεια.
Αν και όταν συμμετέχουμε στη χαρά κάποιου σημαίνει ότι δεν υπάρχει ζήλεια για τα επιτεύγματα και τις επιτυχίες του. Καθώς είμαστε προσγειωμένοι και ρεαλιστές θα κατανοήσουμε ότι ο άλλος πετυχαίνει σε κάτι, εμείς σε άλλο. Ο ανταγωνισμός θα μας οδηγήσει σε ατέρμονες διαδρομές, αυτές που θα μας φθείρουν ψυχοσωματικά. Θα οδηγηθούμε οπωσδήποτε σε άγχος, από εκεί σε κόμπλεξ και θα καταντήσουμε άτομα προβληματικά. Η απομόνωση πλέον έρχεται ως μόνο μέσο προσωπικής αντίστασης ή ως τρόπος αναπόφευκτης αντιμετώπισης από τον περίγυρό μας.
Όταν και όσο άμεσα γίνεται αντιληπτή η πηγαία χαρά, τόσο φαίνεται και η υποκριτική. Τα αισθητήρια της ψυχής είναι στους περισσότερους ικανά να αντιληφθούν την ψευδεπίγραφη χαρά και να απαντήσει δεόντως. Οι υπόλοιποι απλά ζουν στη μακαριότητα των κάλπικων συγχαρητηρίων και απογοητεύονται καθώς η πραγματικότητα τους προσγειώσει.
Πρέπει να ξεχωρίσουμε την υπαρκτή χαρά από την επίπλαστη. Η ψευδαίσθηση ότι πρέπει να χαρούμε και η προς τούτο ωραιοποίηση καταστάσεων μπορεί να μας εξυπηρετεί προς στιγμή, αλλά δεν είναι το αληθινό και το λογικό. Πάλι άτομα προβληματικά καταντάμε. Ταυτόχρονα αν και όποτε έχουμε αγνές προθέσεις θα γίνουμε όντως συνεργάτες χαράς, θα καλλιεργήσουμε τη διάρκειά της, έξω από μικρότητες, υστεροβουλίες και μεταπτώσεις.
Ας το κατανοήσουμε έγκαιρα ότι ο καθένας έχει δικαίωμα στη χαρά. Καλό θα ήταν να είχαμε συνέχεια αυτό το συναίσθημα. Να είμαστε ταυτόχρονα και έτοιμοι για να επικροτούμε τη χαρά του διπλανού, ώστε να πράξει και εκείνος και τα ίσα όταν χαίρουμε και εμείς. Η άλυπη ζωή έχει γίνει άπειρες φορές αίτημα προσευχής ή θέμα ευχών. Στην ευκταία περίπτωση που θα γίνεται πραγματικότητα, πρέπει να μας βρίσκει ως στηρίγματά της και όχι ως αντίδικό της. Αν όχι, τότε οι άλλοι θα χαίρονται και εμείς ακόμα θα μένουμε εγκλωβισμένοι στον λαβύρινθο του εγωισμού και της άρνησης μας.
του Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Χρυσόπουλου για το dogma.gr