Συνεργάτες Θεού
Αρκετοί χριστιανοί συνδέουν την ζωή τους μεν με τον Χριστό, όταν όμως κάτι σ’ αυτή δεν πηγαίνει καλά επιρρίπτουν ευθύνες σ’ Εκείνον.
Η «συνεργασία» μαζί Του αφορά μόνο ευχάριστες στιγμές, προσωπικές ή οικογενειακές. Αύριο όμως στο αποστολικό ανάγνωσμα θα δούμε την ορθή διάσταση της συνεργασίας μας με τον Θεό. Ο Άγιος Παύλος υπογραμμίζει στους Κορινθίους και τι παθαίνουν ως συνεργάτες Κυρίου οι Απόστολοι κατά την άσκηση της ιεραποστολής. Προτρέπει μάλιστα να έχουν την ανάλογη αντίδραση και εκείνοι όταν τους πολεμούν άνθρωποι και πειρασμοί. Είναι δείγμα καλής διαγωγής, χωρίς σκάνδαλα, αλλά και ως αφορμή για μίμηση από τους άλλους.
Έρχεται το αυριανό αποστολικό ανάγνωσμα -ως συνέχεια αυτού της προηγούμενης Κυριακής- για να υπενθυμίσει ότι ο ευαγγελισμός των Εθνών δεν έτυχε και της καλύτερης αντίδρασης και αποδοχής απ’ ορισμένους. Οι ξυλοδαρμοί, οι μαστιγώσεις, οι πληγές, οι φυλακίσεις, οι διώξεις, οι κόποι, οι αγρυπνίες, οι στεναχώριες , οι ανάγκες, η πείνα, οι δοκιμασίες, η φτώχεια και τελικά ο θάνατος δεν είναι κατάλογος «καλοπέρασης». Όλα τα παραπάνω είναι σαφέστατη αναφορά στο τι υπέστησαν για χάρη του κηρύγματος και τη σωτηρία των άλλων, έως και για εμάς στους καιρούς μας.
Μόνο η ανάγνωση των παθημάτων τους μάς δημιουργεί θλίψη, αλλά και προβληματισμό. Ποιά είναι η ευθύνη μας ; Οι Απόστολοι και οι Άγιοι έδωσαν τα πάντα για τον Κύριο και δέχθηκαν ότι και όσα μάς φοβίζουν ακόμα και σαν σκέψη. Γιατί δεν εκτιμάται την προσφορά τους, δεν βλέπουμε το αίμα τους και δεν ακούμε την ομολογία τους ; Θα καταλάβουμε την ευθύνη μας αν αναλογισθούμε την πίκρα μας σαν στερηθούμε πολλά προκειμένου και εξασφαλίσουμε τα χρήματα για να κάνουμε δώρο σε κάποιον κάτι που το έχει ανάγκη∙ παρά ταύτα δούμε ότι αυτό το πέταξε, το αγνοεί ή το χάρισε αλλού. Που πήγαν οι κόποι μας ; Όλα στο κενό …..
Αυτό αντιστοιχεί και για το κήρυγμα του Χριστού, όσο και των Απόστολων Του. Με την αποδοχή τους δεν τους κάνουμε καμία χάρη. Όταν διαθέτουμε χριστιανική συνείδηση και ορθή αντίληψη των γεγονότων, τότε συνειδητοποιούμε και τι υπέφεραν. Σίγουρα δε τα δέχθηκαν ως μαζοχιστές, ο πόνος δεν ήταν επιλογή τους , ούτε και τα βασανιστήρια. Επιθυμούν με το έργο τους και αποσκοπούν με την διδαχή στη σωτηρία μας.
Γινόμαστε δικαιωματικά όλοι μας συνεργάτες του Θεού με τη ζωή μας , με υπακοή στο θέλημά Του και υπομονή στις ταλαιπωρίες, αν και υπάρχουμε σε χρόνια που δεν ζητούν αίμα και δεν κρύβουν διωγμούς. Ας το εκτιμήσουμε, τότε και θα Τον αντιληφθούμε ελεύθερα και άφοβα ως Σωτήρα μας και Λυτρωτή μας.
Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Χρυσόπουλος για το Dogma.gr
