Συχνά ακούγεται από μερικούς η σκέψη πως ο Θεός έπαψε να ασχολείται με τον κόσμο. Τον δημιούργησε. Δέχονται αυτή την αλήθεια. Πώς είναι δυνατόν να κάμουν αλλιώς; Στοιχειώδης λογική απαιτεί την ύπαρξη Θεού-Δημιουργού. Αλλά ως εκεί. Δεν παραδέχονται πως ο Θεός συνεχίζει να ενδιαφέρεται και να προνοεί για την πλάση.
Δέχονται πως δημιούργησε τον άνθρωπο. Ακόμη πως θυσιάστηκε γι’ αυτόν και τον έσωσε. Μα τότε. Τώρα πια δεν ασχολείται με το πλάσμα Του. Είναι, λένε, δυνατόν ο Θεός να προσέχει κάθε άνθρωπο; Να μεριμνά για τις ανάγκες του και τα μικροπράγματα που τον αφορούν; Είναι δυνατόν να φροντίζει για την ψυχική καλλιέργεια, για την πνευματική πρόοδο ή την ηθική ασφάλεια του καθενός;
Θεωρούν παράδοξη, ακόμη και παράλογη μια τέτοια σκέψη. Καλά. Τις γενικές γραμμές της ζωής και της ιστορίας ίσως να τις παρακολουθεί και να τις κατευθύνει. Μα τις λεπτομέρειες;
Δεν εννοούν να αντιληφθούν πως είναι έξω και πέρα από τα ανθρώπινα μέτρα οι ικανότητες και η αγάπη του Θεού. Πως είναι φυσικό γι’ Αυτόν να παρακολουθεί ταυτόχρονα όλων των ανθρώπων τη ζωή και του καθενός ξεχωριστά και να επιδιώκει τη λύτρωση, τη σωτηρία όλων. Βλέπει ο Θεός, συμπαρίσταται, επεμβαίνει στην πορεία του καθενός. Ακούει τους χτύπους της κάθε καρδιάς. Νιώθει τον πόνο κάθε ψυχής.
Αυτό είναι το έργο Του. Δεν είναι το «πρώτον κινούν» απλώς. Δημιούργησε, έδωσε την πρώτη κίνηση της ζωής, αλλά συνεχίζει πάντα να μεριμνά, να παρακολουθεί, να ασχολείται μ’ αυτή την κίνηση και τις εξελίξεις της ζωής. Απαρχής, σήμερα και μέχρι τέλους έτσι θα είναι. Καθώς ακριβώς το είπε ο ίδιος ο Κύριος με τη φράση: «ο πατήρ μου έως άρτι εργάζεται καγώ εργάζομαι» (Ιω. 5:17).
Δεν παύει να εργάζεται το έργο Του ο Θεός. Τελείωσε με το Σταυρό και την Ανάστασή Του το έργο της ανθρώπινης σωτηρίας. Ακατάπαυστα όμως συνεχίζει να μεριμνά για να οικειοποιηθεί αυτή τη σωτηρία, με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, ο καθένας από μας.
Το έλεός Του μας καταδιώκει παντού και πάντοτε. Η χάρη Του μας κυνηγά σε κάθε μας βήμα. Αδιάπτωτο και αμείωτο το ενδιαφέρον Του για την κάθε αδυναμία, την κάθε έλλειψη, την κάθε ψυχή.
Εμείς το λησμονούμε αυτό πολλές φορές. Δε νιώθουμε την παρουσία Του, το στοργικό Του βλέμμα. Δε βλέπουμε το χέρι Του που μας προφυλάσσει ή μας ωθεί και μας σώζει. Δεν ακούμε τη φωνή Του που ζητεί να τον προσέξουμε· να ακολουθήσουμε τις οδηγίες και τα εντάλματά Του. Δεν αντιλαμβανόμαστε τις επεμβάσεις Του. Αυτό που λέμε καμιά φορά συμπτώσεις.
Ίσως επίσης να Τον αποκρούουμε εμείς και να φεύγουμε από κοντά Του. Ίσως να θεωρούμε λύτρωση αυτή την απομάκρυνση από το θέλημα και τη χάρη Του. Εκείνος δε σταματά όμως να μας ζητεί, να μας ακολουθεί, να επιδιώκει τη συμπόρευσή μας μαζί Του.
Δεν απογοητεύεται. Κάνει το παν για να μας ευεργετήσει. Και όταν Τον περιφρονούμε και όταν Τον διώχνουμε, η αγάπη Του δε μειώνεται. Η στοργή Του μεγαλώνει. Ενεργεί με έναν τρόπο θαυμαστό, για να μας κερδίσει και να μας δωρίσει τη χαρά.
Εργάζεται. Εργάζεται μέσα στον κόσμο. Εργάζεται μέσα στις ομάδες των ανθρώπων. Εργάζεται μέσα στην κάθε ψυχή ο Θεός. Μην αμφιβάλλεις, αδερφέ μου. Μόνο τούτο πρόσεξε: για να απολαύσεις την αγάπη και τις δωρεές Του, είναι απαραίτητο ν’ αξιοποιήσεις τη δική Του προσπάθεια, την προσφορά Του.
Αυτή τη συνεργασία σου περιμένει. Τα πάντα είναι δικά μας. Όλες οι χάρες και οι χαρές της γης. Όλη η ευλογία και ο υπερούσιος πλούτος του Ουρανού. Τα προσφέρει Εκείνος. Αρκεί να το θελήσεις κι εσύ. Αρκεί να το επιθυμήσεις και να πλησιάσεις κοντά Του. Να ακούσεις το λόγο Του. Να δεχτείς το φως Του. Να παραδεχτείς την αγάπη Του. Να προσαρμοστείς στο θέλημά Του. Ν’ ανταποκριθείς στην αγάπη Του.
Αυτός προσφέρει τα πάντα. Εμείς τη θέλησή μας. Αυτός τη δύναμή Του. Εμείς τις αδυναμίες μας. Αυτός τα δώρα Του. Εμείς την προσευχή μας. Αυτός τις άπειρες ευεργεσίες Του. Εμείς τον πόθο της σωτηρίας μας. Αυτός τη γαλήνη, τη χαρά, τον ουρανό. Εμείς τις αμαρτίες μας. Το ζητεί να Του τις προσφέρουμε σαν λιβανωτό μέσα στο εξαγνιστικό θυσιαστήριο των Ιερών Μυστηρίων.
Ζητεί ν’ απαρνηθούμε συνήθειες, καταστάσεις, πρόσωπα που μας οδηγούν σε κακές και καταστρεπτικές συνέπειες. Καθετί που μας βλάπτει το απεχθάνεται. Θέλει κι εμείς να το αντιληφθούμε. Ν’ αποκρούουμε ό,τι Αυτός δε θέλει. Να ποθούμε ό,τι σ’ Αυτόν αρέσει. Γιατί Εκείνος θέλει ό,τι μας ωφελεί. Του αρέσει ό,τι μας συμφέρει.
Χίλιους τρόπους χρησιμοποιεί για να μας πείσει. Χίλια μέσα μεταχειρίζεται για να μας γλιτώσει από τη φθορά. Μας οδηγεί στη ζωή. Μας λυτρώνει από τον πόνο. Μας απαλλάσσει από την αγωνία. Μας γεμίζει ελπίδες. Μας χαρίζει αισιοδοξία. Μας στηρίζει όταν λυγίζουμε. Μας ενισχύει όταν αποκάμνουμε. Συμπορεύεται μαζί μας. Ετοιμάζει συνθήκες που μας ωφελούν.
Δε μας εγκαταλείπει ποτέ. Αυτό είναι το έργο Του. Εργάζεται πάντα για μας. Έχει έτοιμο στη διάθεσή μας ό,τι έχουμε ανάγκη. Ό,τι γεμίζει τη ζωή μας. Ό,τι πραγματικά ωραίο και μεγάλο ποθούμε. Ό,τι θα μας δώσει της ευτυχίας την αίσθηση. Από μας εξαρτάται να τα απολαύσουμε.
Απλή λογική, αδερφοί μου. Λίγη θέληση. Μικρή προσπάθεια. Μια απόφαση. Να πώς κερδίζουμε. Με την αναγνώριση της αγάπης του Θεού. Με την επιμονή. Με τον αγώνα. Με την εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν και το λόγο Του. Με την καταφυγή στην Εκκλησία Του.
Αυτός χορηγεί, προσφέρει, δωρίζει, ευεργετεί συνεχώς. Μην αποδιώξουμε την παρουσία Του. Μην κλείνουμε, αδερφοί μου, τα μάτια στο φως Του. Μην κωφεύουμε στην πρόσκλησή Του. Μην αφήνουμε την καρδιά μας ξένη προς Εκείνον.
Ας την ανοίξουμε. Να Τον δεχτούμε. Να γίνει η καρδιά μας κατοικητήριό Του. Να εργάζεται το θέλημά Του. Για μας θα είναι σωτήριο αυτό.
Από το βιβλίο: Πολυκάρπου Βαγενά, Μητροπολίτου Κερκύρας, «Ελθέτω η βασιλεία σου», τ. Α’.