Τα Λευκά Χρόνια
Συνάντησα δύο χαρούμενους ανθρώπους. Τρίτης Ηλικίας. Μου έκαναν τρομερή εντύπωση. Οι κινήσεις τους αργές. Κουρασμένες. Τα λόγια μετρημένα. Το Χαμόγελο τους όμως τους έλουζε.
Κάτι σαν το Άκτιστο Φώς. Απροσδιόριστο. Μα καταφανώς Ευεργετικό. Τους κρυφοπαρατηρούσα. Η συζήτηση μας ήταν σε δεύτερο πλάνο. Πρόσεχα λεπτομέρειες. Το Συμπύκνωμα της εμπειρίας τους. Όχι η Φθορά και ο Χρόνος δεν είχαν κάτι να τους κάνουν. Ότι ήταν να τους δώσουν τους το έδωσαν. Απυρόβλητοι από έγνοιες και σκοτούρες. Κοίταγμα, Μάτι με αιώνιο βλέμμα…. Κάτι Αλλόκοτο, Άχρονο κουβαλούν. Σκέφτηκα, ο Χρόνος δεν είναι μόνο φθορά. Κάματος. Έναντι. Αλλά και υπέρ μας…. Μια άλλη λογική….. Φοβόμαστε τα Γερατειά. Μα αν τα παρατηρήσουμε καλά, θα καταλάβουμε πέρα από την αρρώστια και την αδυναμία, ανεξάρτητα από την εξασθένηση, ένα σθένος. Την γλυκόπικρη χαρά της αυτοπραγμάτωσης. Πώς ο Θεός εκχωρεί Θεία Χάρη σε απρόσμενα καλούπια: Την Σοφία την θέλει ταπεινή. Την Ομορφιά χωρίς έπαρση…..
π. Νεκτάριος Κουτρουμάνης
