Οι μεγάλοι Πατέρες που είχαν πάρει από τον Θεό χάρη να ανασταίνουν νεκρούς, να θεραπεύουν αρρώστιες, να προφητεύουν, είχαν την άκρα ταπείνωση. Οι κατά Θεόν σαλοί εξευτέλισαν και μηδένισαν τελείως το εγώ τους. Άριστοι ηθοποιοί υποκρίνονταν τους τρελούς με τόση πειστικότητα που μόνο ένας θεοφόρος καταλάβαινε τι κρυβόταν πίσω από τις τρέλες τους. Αυτή τους η ηθοποιία ήταν καρπός του Αγίου Πνεύματος. Επετυγχάνετο με τη συνεργία του Αγίου Πνεύματος.
Αλήθεια, όσο υπερήφανος είσαι, τόσο λιγότερη χάρη έχεις. Όταν δε η υπερηφάνεια φτάσει στο κορυφαίο της σημείο, τότε ο Θεός εγκαταλείπει την ψυχή και πέφτει στα φοβερότερα αμαρτήματα.
«Ο Θεός κάθε πρωί ευλογεί τον κόσμο με το ένα του χέρι. Τους ταπεινούς τους ευλογεί με τα δυο χέρια. Εγώ παρθένος να πάω στον παράδεισο χωρίς ταπείνωση; Αδύνατον. Η κόλαση είναι γεμάτη από παρθένους υπερήφανους», έλεγε ο παπα-Τύχων ο Αγιορείτης.
Πρόσεξε λοιπόν να αποκτήσεις την ταπείνωση, η οποία θα σε θωρακίσει και θα σε προστατεύσει από τις παγίδες και τα βέλη των πονηρών πνευμάτων.
Από το βιβλίο: † Αρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλου, ΛΟΓΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ Α’. Έκδοση Φιλ. Σωματείου «Ιωάννης ο Χρυσόστομος», Λάρισα 2015.