Θεατρινισμοί απατεώνων στο όνομα του Χριστού
Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα, Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Μας προέκυψε τελευταία μια καινούργια αίρεση στους κόλπους του Χριστιανισμού, που λειτουργεί υπό τον τίτλο «Εκκλησία των Εθνών»! Η ύπαρξη της αίρεσης αυτής έγινε γνωστή από τους δημόσιους εξορκισμούς, τους οποίους διοργάνωσε την προηγούμενη εβδομάδα στην Πλατεία Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης. Το εν λόγω γεγονός καλύφθηκε από τα σχετικά ρεπορτάζ όλων σχεδόν των ράδιο-τηλεοπτικών δικτύων, ώστε ουδεμία αμφιβολία να υπάρχει περί αυτού.
Όπως όμως εδήλωσαν οι αρμόδιοι υπάλληλοι του Δήμου Θεσσαλονίκης, δεν έδωσαν ποτέ άδεια σε καμιά «Εκκλησία των Εθνών», για να πραγματοποιήσει εξορκισμούς στην κεντρική πλατεία της πόλης! Παραπλανήθηκαν απλά από τους διοργανωτές της εκδήλωσης, οι οποίοι εζήτησαν να τους δοθεί η Πλατεία για άλλους λόγους. Ας αφήσουμε όμως την τυπική πλευρά της συγκεκριμένης διοργάνωσης, αν δηλ. έγινε νόμιμα ή παράνομα, σύμφωνα με τις προϋποθέσεις που απαιτεί ο νόμος, και ας σταθούμε στην ουσία της, που θέτει αναρίθμητα ζητήματα. Όχι μόνον από την σκοπιά της Χριστιανικής Διδασκαλίας, αλλά και από την σκοπιά της ιατρικής επιστήμης, καθ’ όσον οι εξορκιστές είχαν μαζέψει στην Πλατεία Αριστοτέλους διάφορα άτομα, κυρίως γυναικείου φύλου, που ήσαν τάχα δαιμονισμενα ή έπασχαν από διάφορες ψυχο-πνευματικές διαταραχές, και έδειχναν στο κοινό, που συγκεντρώθηκε εκεί αυθόρμητα ή κατά παραγγελίαν, πώς τα εθεράπευαν. Με τον τρόπο αυτό προσκαλούσαν και πολλούς άλλους ενδιαφερόμενους, που αντιμετώπιζαν τα ίδια ή ανάλογα προβλήματα είτε να σπεύσουν να γίνουν πιστοί της «Εκκλησίας των Εθνών», για να απολαμβάνουν τις θεραπευτικές «ευλογίες» της είτε να ζητήσουν την εκ πρώτης όψεως ανιδιοτελή θεραπευτική παρέμβαση των εξορκιστών, για να λυθεί και το δικό τους πρόβλημα, όπως έβλεπαν στο σόου της πλατείας, παραιτούμενοι ενδεχομένως από την παρακολούθησή τους από τους κατ’ εξοχήν αρμοδίους ιατρούς, που είναι ασφαλώς οι ψυχίατροι.
Και υπό τις δύο ανωτέρω εκδοχές οι πράξεις των συγκεκριμένων «λειτουργών» της «Εκκλησίας των Εθνών» συνιστούν αξιόποινες συμπεριφορές καταλαμβανόμενες από τον νόμο που τιμωρεί την άσκηση της ιατρικής πράξης εκ μέρους ανθρώπων, οι οποίοι δεν έχουν τα νόμιμα προσόντα και φυσικά την απαραίτητη άδεια ασκήσεως του ιατρικού επαγγέλματος ( βλ. άρ. 339 Ν. 4512/2018). Είναι σε όλους γνωστό από τα σχετικά τηλεοπτικά ρεπορτάζ ότι στα εδώλια των Δικαστηρίων κάθονται συχνά πολλοί «ψευτογιατροί», που έχουν βλάψει πολλαπλά τους «ασθενείς» τους. Ορισμένους μάλιστα από αυτούς τούς έχουν οδηγήσει ακόμη και στον θάνατο! Δεν μπορεί να γίνει λόγος εδώ και για την στοιχειοθέτηση του εγκλήματος της απάτης υπό τους όρους του άρ. 386 ΠΚ στην περίπτωση των «εξορκιστών», διότι εκ πρώτης όψεως δεν συντρέχουν στην προκειμένη περίπτωση οι προϋποθέσεις της εφαρμογής του, που θεμελιώνεται στην περιουσιακή ζημία των παθόντων και στο αντίστοιχο περιουσιακό όφελος των δραστών. Άλλο ασφαλώς το ζήτημα ότι οι εν λόγω εξορκισμοί από τους «λειτουργούς» της «Εκκλησίας των Εθνών» αναδίδουν μια έντονη «οσμή» απάτης με την καταχρηστική βέβαια έννοια του όρου. Και θα εξηγήσουμε πιο κάτω, σε τι ακριβώς συνίσταται η απάτη αυτή.
Τούτων ούτως εχόντων στην προκειμένη περίπτωση έπρεπε να παρέμβει άμεσα ο αρμόδιος Εισαγγελέας Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης και να ζητήσει από τα αστυνομικά όργανα της περιοχής την διάλυση της σχετικής εκδήλωσης και την σύλληψη των εξορκιστών δεδομένου ότι τα περοαναφερθέντα εγκλήματα ήσαν αυτόφωρα, σύμφωνα με το άρθρο 242 παρ. 1 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, και δεν απαιτείτο καμιά άλλη περαιτέρω διατύπωση, για να οδηγηθούν οι παραβάτες του νόμου στον Εισαγγελέα της δίωξης και εκείθεν στο Αυτόφωρο, για να δικασθούν για τις αξιόποινες πράξεις τους. Από την άποψη αυτή ευλόγως προκαλεί ιδιαίτερη απορία η απραξία των διωκτικών αρχών στις παραβάσεις των εξορκιστών της «Εκκλησίας των Εθνών».
Χαρακτηρίσαμε πιο πάνω τους εξορκιστές της «Εκκλησίας των Εθνών» ως αιρετικούς. Η διαπίστωση αυτή δεν υποδηλώνει ασφαλώς ότι είμαστε έτοιμοι να τους ρίψουμε στην πυρά, για να εξαγνισθούν από τον «ρύπο» της αμαρτίας της αίρεσης, όπως γινόταν την εποχή του Μεσαίωνα. Αυτό όμως δεν σημαίνει από την άλλη μεριά ότι δεν έχουμε δικαίωμα να κρίνουμε τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, για να δούμε, κατά πόσον εναρμονίζονται με την ορθή Διδασκαλία του Χριστού, εφ’ όσον δηλώνουν πίστη σε Αυτόν. Έτσι, για να έχουμε όλοι μια ακριβή εικόνα του πράγματος. Και από εκεί και πέρα ας κάνει ο καθένας τις επιλογές του. Ας δει και ας πιστέψει, όπως θέλει τον Χριστό, συγκρινόμενος όμως πάντα με το μέτρο που μας έδωσε ο Ίδιος ο Κύριος.
Ομιλούν οι «εξορκιστές» της Θεσσαλονίκης για «Εκκλησία των Εθνών» θέλοντας προφανώς να δείξουν στους πιστούς ότι υπάρχει κάποιο κενό στους κόλπους της Χριστιανικής Εκκλησίας, που φιλοδοξεί να καλύψει η «Εκκλησία» τους. Παραβλέπουν όμως ότι η «μία Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία», την οποία ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεώς μας, το «Πιστεύω», και την οποία εθεμελίωσε με το Τίμιο Αίμα Του ο Κύριος Ημων Ιησούς Χριστός, είναι εξ ορισμού Οικουμενική και Διεθνής! Απευθύνεται δηλ. σε όλα τα Έθνη.
Εάν είχαν διαβάσει οι ιδρυτές της «Εκκλησίας των Εθνών» προσεκτικά τα Ευαγγέλια και ιδίως το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, θα έβλεπαν ότι ο Ναζωραίος, μετά την Ανάστασή Του, ετήρησε το ραντεβού που είχε δώσει στους Μαθητές Του, λίγο πριν ακολουθήσει την οδό του Εκουσίου Πάθους και του μαρτυρικού θανάτου Του επάνω στον Σταυρό του Γολγοθά. Συναντήθηκε μαζί τους στην Γαλιλαία, στο σημείο ακριβώς που τούς είχε ορίσει. Ας αφήσουμε όμως τον Ευαγγελιστή Ματθαίο να μάς το πει καλύτερα αυτό σε ένα από τα εωθινά Ευαγγέλια του που διαβάζονται εκ περιτροπής με άλλα Ευαγγέλια στον Όρθρο της Κυριακής και πάντα βέβαια στην Ακολουθία του Μυστηρίου της Βαπτίσεως: «Τω καιρώ εκείνω οι Ένδεκα Μαθηταί επορεύθησαν εις την Γαλιλαίαν εις το όρος ου ετάξατο αυτοίς ο Ιησούς. Και ιδόντες Αυτόν προσεκύνησαν Αυτώ οι δε εδίστασαν. Και προσελθών ο Ιησούς ελάλησεν αυτοίς λέγων. Εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης. Πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη βαπτίζοντες αυτούς εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν.
Και ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τα ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. Αμην» (Ματθ κζ, 16 επ. ). Αυτήν την Εκκλησία του Χριστού εκήρυξε και αυτήν ίδρυσε ο Απόστολος Παύλος παντού. Σε όλες τις χώρες, από τις οποίες διήλθε, για να αποκληθεί δικαίως, εκτός των άλλων, και Απόστολος των Εθνών. Για ποιά λοιπόν «Εκκλησία των Εθνών» ομιλούν οι εξορκιστές της Θεσσαλονίκης;
Και κάτι άλλο ακόμη. Οι εξορκιστές στο σόου της Πλατείας Αριστοτέλους προσπάθησαν να μιμηθούν τον Ιησού Χριστό, ο οποίος εθεράπευσε, όπως μας βεβαιώνουν τα Ευαγγέλια, πολλούς δαιμονιζόμενους. Ο Χριστός όμως δεν έπαιζε θέτρο που απευθύνετο σε ορισμένους θεατές, για να τους εντυπωσιάσει με το ρεπερτόριό Του. Δεν ήταν σκηνοθέτης. Ούτε πρωταγωνιστής κάποιου έργου με μοιρασμένους ρόλους ανάμεσα σε Αυτόν και στους θεραπευόμενους. Και δεν τούς είχει δώσει μικρόφωνα, για να ακούγονται καλύτερα οι διάλογοι μαζί Του κατά την ερμηνεία του ρόλου τους. Δεν προπαγάνδιζε κάποια δική του Εκκλησία. Δεν καλούσε και δεν δημιουργούσε κοινό, για να δει τις παραστάσεις Του. Απεκάλυπτε μόνο την Θεϊκή Του Ιδιότητα και παντοδυναμία σε όσους συναντούσε στον δρόμο Του, δαιμονισμένους, τυφλούς, παραλύτους και άλλους. Και τους θεράπευε όλους, επειδή Τον ικέτευαν γι’ αυτό.
Όταν όμως θέλεις να παίξεις θέατρο με πραγματικούς ή κατασκευασμένους δαιμονισμένους, προβάλλεις αυτό ακριβώς που προέβαλαν και οι εξορκιστές της Θεσσαλονίκης: Μιά ψεύτικη θαυματουργό θεραπεία με την απατηλή επίκληση του Ονόματος του Χριστού, ο οποίος, εάν βρισκόταν στο σόου της Πλατείας Αριστοτέλους, θα έπαιρνε σίγουρα το φραγγέλιο για όλους τους θεομπαίχτες: Και τους «θεραπευτές» και τους «θεραπευόμενους» που συνέπραξαν στην καπηλεία του παναχράντου Ονόματός Του.
