«Εν πρώτοις μνήσθητι, Κύριε, του αρχιεπισκόπου ημών…»
Η Θεία Λειτουργία είναι η σύναξη της Εκκλησίας κι όχι απλά μια συνάθροιση ανθρώπων «του αυτού πνεύματος». Εδώ τελείται το μυστήριο της σωτηρίας του σύμπαντος κόσμου, όπως το καθόρισε ο Κύριος με τους Αποστόλους Του, τους μαθητές των Αποστόλων, τους Επισκόπους δια μέσου των αιώνων.
Ο κάθε ιερέας, μνημονεύοντας το όνομα του Επισκόπου κατά τη Λειτουργία, φανερώνει αυτή τη συνέχεια. Ανήκει στη Μία Καθολική Εκκλησία, δεν λειτουργεί αυτόνομα, αποκομμένος από το Σώμα του Χριστού. Γιατί η Εκκλησία σώζει, όχι μια ομάδα ανθρώπων.
Ωστόσο, η συνέχεια της Αποστολικής διαδοχής δεν είναι μόνο η χειροτονία και η μνημόνευση του Επισκόπου ως κανονικού. Είναι και το βίωμα, το πνεύμα και η σχέση που χρειάζεται να έχει με τους προ αυτού. Για να «ορθοτομεί το λόγο της αλήθειας» του Κυρίου, κι άρα να σωζόμαστε.
Έτσι, η μνημόνευση μπορεί να γίνεται και δέηση, σε μια εποχή που ο Επίσκοπος έγινε Δεσπότης και η πατρότητα ξεχασμένο γεγονός …
Γιατί «όπου Επίσκοπος εκεί Εκκλησία». Και η Εκκλησία είναι στον κόσμο για να σώζει.
Φώτο: Αρχείου
Απόσπασμα από το βιβλίο ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίας Τριάδος – Μετόχι Ι. Μονής Μαχαιρά.