«Ουδείς άξιος … προσέρχεσθαι ή προσεγγίζειν ή λειτουργείν σοι, βασιλεύ της δόξης»
Ό,τι και να κάνεις δεν μπορείς να φτάσεις το «Άξιος». Δεν μπορείς να σταθείς ακατάκριτα «κατενώπιον της δόξης του αγίου Του θυσιαστηρίου» και να λειτουργήσεις το «μέγα της σωτηρίας μυστήριον».
Αυτή η συνειδητοποίηση είναι το πρώτο που απαιτείται να αισθανθεί ο κάθε λειτουργός αλλά κι ο κάθε λειτουργημένος, για να μπορέσει να ετοιμαστεί ο τρόπος και ο χώρος της μεταμόρφωσης και της μετουσίωσης.
Δεν πρόκειται για αίσθημα κατωτερότητος, ούτε για υποτίμηση του αδύνατου ανθρώπου μπροστά στο δυνατό Θεό.
Είναι η δική μας πραγματικότητα που φωνάζει την αλήθεια. «Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν ουκ έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια ουκ εστιν εν ημίν» (Α Ίω.1,8).
Πορευόμαστε λοιπόν με αυτή την τραγική και σωτήρια συναίσθηση αναμένοντας να επιτελέσει το θαύμα η δική Του αγάπη και η δική του αγιότητα. Εμείς είμαστε εκεί προσκομίζοντας τις αμαρτίες και αθλιότητές μας ως πρόσκληση στη χωρίς όρια καταδεκτικότητά του, αλλά και με την κρυφή απόφαση για μετάνοια και πορεία δίχως όπισθεν και σημειωτόν.
Απόσπασμα από το βιβλίο ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίας Τριάδος – Μετόχι Ι. Μονής Μαχαιρά