ΘΕΟΔΡΟΜΟΣ: Άνθρωπος ζηλωτής και ειρήνη της διανοίας
Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου
Για τον ζήλο άνευ επιγνώσεως, αυτόν δηλαδή, με απλά λόγια, που δεν έχει υπακοή και ταπείνωση, έχουν γραφεί πολλά. Ο μακαριστός Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός, αυτός ο χαρισματικός Γέροντας, συνήθιζε να λέγει πως αυτός ο πιστός, με ζήλο άνευ επιγνώσεως, είναι τόσο επικίνδυνος ωσάν χορεία δαιμόνων!
Ο Ίσιος Ισαάκ ο Σύρος αναφέρεται σε έναν τέτοιο ζήλο: «Άνθρωπος ζηλωτής, ουδέποτε φθάνει της ειρήνην της διανοίας. Ο δε αλλότριος της ειρήνης, αλλότριος εστί της χαράς».
Μάλιστα, οι Πατέρες προτρέπουν και συμβουλεύουν τους πιστούς να ενδυθούν την αγγελική υπακοή, αυτή που αποτελεί το πρώτο βήμα και σκαλοπάτι της ταπεινώσεως και μέσω της οποίας απομακρύνεται η ψευδεπίπλαστη ταπεινοσχημία και ζηλωτική υπερορθόδοξη συμπεριφορά. Η Εκκλησία έχει ανάγκη από ανθρώπους υπακοής, πάντοτε βέβαια στα πλαίσια που η αγιοπατερική γραμματεία διατυπώνει, όχι από αυτόκλητους σωτήρες που σπεύδουν να προφυλάξουν….τον Χριστό και την Εκκλησία Του!
Υπακοή μάς χρειάζεται και ταπείνωση! Καλός ο ζήλος, αρεστή η αυτή διάθεση. Πλην, όμως, άνευ υπακοής και αυτοδιάθεσης στο έργο της Εκκλησίας, κάθε απόπειρα ζηλωτική θα αποτελεί ακόμη μια υψηλόφρονα έκφραση του προσωπικού μας εγωισμού, της προσωπικής μας φιλαυτίας και θα συμβαδίζει απολύτως με τα λόγια του Οσίου Ισαάκ του Σύρου, που εύστοχα παρατηρούσε από την εποχή του: «Εάν δε τους ασθενείς επιθυμείς θεραπεύσαι, γνώθι ότι οι άρρωστοι επιμελείας χρήζουσιν μάλλον ή του επιτιμίου».
